Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Αμαρτωλές κασετίνες

Αμαρτία είναι να αντιγράφεις, αμαρτία να καπνίζεις, αμαρτία να κάνεις σεξ…αμαρτίες παιδεύουσι τέκνα και κασετίνες εκπαιδεύουσι τέκνα έτσι ώστε τα μυστικά να μένουν για πάντα μυστικά…

Μικρός έκρυβες το σκονάκι σου μέσα σε μια κασετίνα και έγραφες άριστα στο διαγώνισμα…τώρα που μεγάλωσες κρύβεις την ανήθικη πλευρά της ζωής σου σε ένα συρτάρι, σε ένα κουτί στοιβαγμένο σε μια γωνία, κάτω από το κρεβάτι ή μέσα στο κούφιο πάτωμα.
Εγώ προσωπικά συνεχίζω να κρύβω τα μυστικά μου σε μια κασετίνα. Αν αυτή η κασετίνα πέσει σε λάθος χέρια ή αδιακριτα μάτια θα ακολουθήσουν καταστροφές βγαλμένες από το κουτι της πανδορας και το «φονικό» τσουνάμι των αποκαλύψεων θα ταράξει τα γαληνια νερά της ζωής μου και θα μετατραπούν σε μια λυσσασμένη τρικυμία…

Όλοι έχουμε «αμαρτωλές κασετίνες» που το περιεχόμενο τους έιναι κατασροφικό και πρέπει να μείνει για πάντα καλά κρυμμένο. Υπάρχουν κάποιοι όμως που δηλώνουν ότι δεν έχουν καμία «αμαρτωλή κασετίνα» και πως όσο και αν ψάξεις δεν θα βρεις κανένα στοιχείο του αμαρτωλού τους βίου…ο δολοφόνος όμως όταν διαπράττει το τέλειο έγκλημα εξαφανίζει όλα τα στοιχεία ώστε να μην μαθευτεί ποτέ. Κανείς δεν θα το ανακαλύψει ποτέ άρα αμαρτία δεν υφίσταται… η μήπως υφίσταται;;;

Αμαρτία υφίσταται… και το μυαλό σου γίνεται η «αμαρτωλή» κασετίνα σου. Η πράξη σου από κάτι απτό γίνεται κάτι αυθαίρετο. Όσο μεγαλώνεις γεμίζεις την κασετίνα με ενοχές και μυστικά. Έκλεψες μια τσίχλα από το ψιλικατζίδικο όταν ήσουν πέντε χρονών και έισαι ήσυχος γιατί κανείς δεν ανακάλυψε την κλεψιά σου η μήπως τελικά ακόμα και μετά από χρόνια δεν είσαι και τόσο ήσυχος; Τότε ήταν μια τσίχλα που έκλεψες, τώρα ποια είναι τα μυστικά σου;

Δεν μου καίγεται καρφί ποια είναι τα δικά σου μυστικά…εμένα με νοιάζει να έχω πάντα μαζί μου την δική μου «αμαρτωλή» κασετίνα και να την φυλάω καλά ώστε το περιεχόμενο της να μείνει κρυφό για πάντα.



Who killed Romeo?
juliette

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

" Το παιδί μου το καλό...ποιος το είπε άσχημο...που 'ναι σαν δαμάσκηνο"


Θυμάσαι τι ήταν αυτό που σε βοηθούσε να ηρεμήσεις όταν ήσουν μικρός και πάθαινες καμιά φορά αμόκ; Όταν πλάνταζες στο κλάμα απαρηγόρητος γιατί κάποιος σου είπε όχι; Γιατί ίσως πονούσε λίγο η κοιλίτσα σου και τρόμαζες;

Η μαμά σε άρπαζε δυνατά, σε ταρακουνούσε προκειμένου να σου τραβήξει την προσοχή. Φώναζε το όνομά σου, σου χάιδευε το κεφάλι, σε έβαζε πάνω στα πόδια της και σε τράνταζε ρυθμικά .. «ταμ του ρου ρουμ ταμ του ρουμ ..το παιδί μου το καλό ποιός το είπε άσχημο που είναι σαν δαμάσκηνο». Εσύ χωρίς να το καταλαβαίνεις μετά από λίγη ώρα και πολύ ταρακούνημα πάντα ένιωθες καλύτερα και ξεχνιόσουν.. ήταν ανακούφιση.

Αυτή λοιπόν η μνήμη ήρθε στο μυαλό μου όταν έπαθα ένα από αυτά τα αμόκ. Σαφώς όχι γιατί πονούσε η κοιλίτσα αλλά γιατί κάποιος μου είπε ΟΧΙ. Όχι δεν μπορείς να παίξεις άλλο σ’ αυτή τη γειτονιά… οι ομάδες έκλεισαν κι εσύ έμεινες απ’ έξω! Στη θέαση της πραγματικότητας έφριξα, πανικοβλήθηκα.. ίλιγγος, ζαλάδα, τρέμουλο, ασυνάρτητες σκέψεις, θολωμένο βλέμμα και δυνατό αίσθημα εγκατάλειψης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για οξεία κρίση πανικού, από αυτές που δεν ελέγχεις με τη λογική. Το συνονθύλευμα απογοήτευσης και θυμού ξεχειλίζει σαν ηφαιστειακή λάβα και αποφασίζει να εκραγεί… γίνεται απόγνωση, ένα μικρό τέλος του κόσμου. Εκείνη τη στιγμή κανείς και τίποτα δεν έχει τη δύναμη να με παρηγορήσει ,ίσως βάλω τα κλάματα, ίσως αρχίσω να τρέχω χωρίς προορισμό! Συνειρμικά ωστόσο, αναρωτιέμαι τι αποτέλεσμα θα είχε στην περίπτωση μου το μητρικό ντάντεμα ή έστω κάτι παρεμφερές . Αν μπορούσε κάποιος την κρίσιμη στιγμή δηλαδή ,να παραστήσει τη μαμά μου έστω πυροσβεστικά , θα μπορούσα να γλιτώσω; να νιώσω πάνω μου την ίδια λυτρωτική δύναμη όπως κάποτε;;;;;; Αναφέρομαι σε ένα τράνταγμα όπως εκείνο στα πόδια, μια προσπάθεια να ξεκολλήσει το μυαλό από την εφιαλτική εμμονή.

Η Μαλβίνα χαρακτήριζε τις έμμονες ιδέες τσιμπούρια της σκέψης, το ίδιο βλέπω κι εγώ σ’ αυτές. Κι εφόσον μόνη αδυνατώ να θέσω υπό έλεγχο το παιδί που ‘κουντουρντίζει’ μέσα μου ... ένα δυνατό χέρι θα μπορούσε να σπάσει το κακό τσιμπούρι και τη στιγμή του πανικού να μου προσφέρει ένα δυνατό distraction..έστω αποκαλώντας με... «δαμάσκηνο».

maria antouanetta

Desert Flower

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Παγωμένα βλέμματα και ζεστή καρδιά

Γιατί μια θερμή ατμόσφαιρα μας κάνει να νιώθουμε πιο φιλικά; Και γιατί πλένουμε τα χέρια μας όταν αισθανόμαστε ένοχοι;

Οι Έλληνες όπως και οι Άγγλοι όταν αισθάνονται αποκλεισμένοι λένε « μας άφησαν στα κρύα του λουτρού». Οι Ιάπωνες λένε ότι «μια καλή κουβέντα μπορεί να ζεστάνει τρείς χειμωνιάτικους μήνες». Στην πραγματικότητα όμως η μοναξιά δεν μας κάνει να κρυώνουμε, ούτε η ενοχή μας κάνει να αισθανόμαστε βρώμικοι. Η μήπως όχι;

Συχνά απτές σωματικές αισθήσεις συνοδεύουν τα συναισθήματα μας αντανακλώντας τον τρόπο με τον οποίο αυτά δημιουργήθηκαν στο εξελικτικό μας παρελθόν. Ο εγκέφαλος μας εξελισσόταν ώστε να επεξεργαστεί τα όλο και πιο σύνθετα συναισθήματα, όμως αντί να δημιουργήσει νέες νευρωνικές οδούς, προτίμησε να χρησιμοποιήσει τα ήδη υπάρχοντα νευρωνικά μονοπάτια που εξυπηρετούν την λειτουργία των βασικών μας αισθήσεων.

Ψυχρή και θερμή υποδοχή
Το 2006 έγινε το εξής πείραμα στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Γέιλ. Στο πείραμα συμμετείχε μια ομάδα 40 εθελοντών, τους οποίους φτάνοντας στο πανεπιστήμιο υποδέχονταν έναν έναν ξεχωριστά μία ερευνήτρια και τους συνόδευε στον 4ο όροφο. Στο ασανσέρ τους ζητούσε να κρατήσουν για λίγο τον καφέ της καθώς σημείωνε το όνομα τους στα χαρτιά της. Οι συμμετέχοντες δεν το ήξεραν, αλλά το πείραμα ξεκινούσε εκείνη ακριβώς την στιγμή.Στο εργαστήριο, οι εθελοντές διάβασαν μια κοινή περιγραφή ενός φανταστικού προσώπου και στην συνέχεια απαντούσαν σε ερωτήσεις σχετικά με τον χαρακτήρα του. Όσοι είχαν κρατήσει παγωμένο και όχι καυτό καφέ περιέγραψαν το φανταστικό πρόσωπο ως λιγότερο ζεστό και φιλικό. Το πείραμα αυτό συνδέει τη σωματική με την ψυχολογική ζεστασιά. Ακόμη, έχει παρατηρηθεί ότι η σκέψη και μόνο του κοινωνικού αποκλεισμού μας μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ότι ένα δωμάτιο είναι περίπου κατά τρείς βαθμούς ψυχρότερο.

Καθαριότητα και εξαγνισμός
Οι περισσότερες θρησκείες συνδέουν τη σωματική υγιεινή με την ηθική καθαριότητα. Η σύνδεση αυτή μπορεί να έχει βαθιά και απρόσμενη επιρροή στην συμπεριφορά μας.
Σε μια πρόσφατη μελέτη που έγινε στο Πανεπιστήμιο του Πλίμουθ έδειξαν στους μισούς εθελοντές την περιβόητη σκηνή με την «πιο βρώμικη τουαλέτα της Σκωτίας» από την ταινία “ Trainspotting ” και στους υπόλοιπους μια ουδέτερη σκηνή. Όσοι είδαν την τουαλέτα διατύπωσαν στην συνέχεια πιο αυστηρές κρίσεις για ανήθικες πράξεις όπως ο κανιβαλισμός
Επίσης όπως υπαινίσσεται το μανιώδες πλύσιμο των χεριών της Λαίδης Μάκβεθ, ένα αίσθημα ενοχής μπορεί να μας κάνει να αναζητήσουμε το σαπούνι. Αυτή καθαυτή η σωματική καθαριότητα ωστόσο δεν μας ενθαρρύνει να γινόμαστε περισσότερο ηθικοί.

Το αγκάθι της απόρριψης
Θυμάστε πόσο οδυνηρό ήταν όταν τα άλλα παιδιά δεν σας έπαιζαν ή δεν σας καλούσαν στο πάρτι τους; Η οδύνη του αποκλεισμού μπορεί να είναι έντονη, μπορεί όμως να μοιάζει με το πόνο μιας σωματικής πληγής; Στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια ζητήθηκε από εθελοντές να παίξουν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι δίνοντας τους την εντύπωση ότι ο αντίπαλός τους βρισκόταν σε διπλανό δωμάτιο. Στην πραγματικότητα όμως έπαιζαν με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή ο οποίος ήταν προγραμματισμένος να τους αποκλείει σταδιακά. Οι απεικονίσεις του εγκεφάλου των εθελοντών έδειξαν ότι αυτά τα αισθήματα της αποτυχίας στο παιχνίδι (κοινωνικός αποκλεισμός) αύξαναν την εγκεφαλική δραστηριότητα στην περιοχή αυτή που συνδέεται με αισθήματα οδύνης που συνοδεύουν τον σωματικό πόνο. Αυτό ίσως εξηγεί γιατί ορισμένοι άνθρωποι όταν αντιμετωπίζουν βαθιά συναισθηματική οδύνη στρέφονται προς ουσίες που αμβλύνουν τον σωματικό πόνο όπως το αλκοόλ ή η ηρωίνη.

Απόσπασμα από άρθρο του Jim Giles στην εφημερίδα «Το Βήμα»

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Σπίτι του ήταν όλη η πόλη...

Ήταν η απόδειξη ότι αυτή η πόλη έχει τόσες εναλλαγές και τόσες πλευρές όσες οι άνθρωποι που ζουν σε αυτήν. Ήταν ο λόγος να μην ξεχνάς ποτέ ότι η τέχνη αφορμίζεται από μελαγχολικούς και στραπατσαρισμένους πρωταγωνιστές της καθημερινότητας. Ήταν ένα κοινό μυστικό που μαρτυρούσε την μεγαλύτερη αλήθεια. Αυτός είναι ο λόγος που κάτι δεν σου κολλάει όταν περπατάς την Βασιλέως Ηρακλείου και φτάνεις στην γωνία εκεί στο Κρατικό Ωδείο. Δεν ξέρω αν θυμάστε…μια μορφή, μοναχική, μελαγχολική, σκοτεινή…ίσως κι απεχθής στους διάφορους περαστικούς. Απεχθής γιατί δεν ταίριαζε στον καθωσπρεπισμό μας, που μας θέλει καθαρούς, μοσχομυριστούς και καλοντυμένους – και φυσικά συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου σε όλους αυτούς-.

Περνώντας πριν μερικές μέρες από το συγκεκριμένο σημείο παρατήρησα ότι κάποιος λείπει -ίσως και να μην έδινα σημασία στην απουσία του αν περνούσα κανένα πρωί, τρέχοντας γιατί έχω αργήσει, έχοντας αυτό το άγχος του να είσαι πολυάσχολος και βιαστικός-. Σκέψου, ίσως δεν τον θυμάσαι ή δεν τον πρόσεξες ποτέ γιατί πάντα ήσουν πολύ βιαστικός. Μια μικρή συμβουλή: αν υπάρχει κάποια διαδρομή που κάνεις κάθε μέρα τρέχοντας κοιτάζοντας μόνο τον στόχο, αφιέρωσε ένα απόγευμα να την περπατήσεις βολτάροντας…θα ανακαλύψεις πολλά για τα οποία δεν σου καίγεται καρφί. Έλειπε λοιπόν ο «άστεγος» της γωνίας και εκεί στην θέση που καθόταν, στο πεζούλι του Κρατικού Ωδείου, κάποιος είχε αφήσει ένα χαρτί το οποίο έγραφε « Τον είπαν άστεγο αλλά κανείς ποτέ δεν κατάλαβε πως το σπίτι του ήταν όλη η πόλη.»

Πέρασα σήμερα το πρωί, με σκοπό να το βγάλω μία φωτογραφία αλλά προς λύπη μου δεν βρήκα το χαρτί αυτό εκεί. Θα ήθελα πολύ να μπορούσατε να το δείτε αλλά δυστυχώς προφανώς κατέληξε στα σκουπίδια του Δήμου. Σίγουρα δεν θα μας λείψει και τόσο, ας ήμαστε ρεαλιστές…ίσως για κάποιους να είναι και μια ανακούφιση γιατί τους προκαλούσε μια αμηχανία κάθε φορά που τον αντίκριζαν. Εμένα θα μου λείψει αυτή η αμηχανία…γιατί κάθε φορά με έβαζε σε σκέψεις για τον εαυτό μου, τον ρατσισμό, την προκατάληψη, τα στενά όρια μέσα στα οποία κινείται η κοινωνία μας. Δεν το κρύβω πως κάθε φορά που περνούσα ήθελα να τον κοιτάξω περίεργα και έλεγα στον εαυτό μου «μην το κάνεις, δεν είσαι σε τίποτα καλύτερη από αυτόν».

Υπάρχουν πράγματα που δεν ταιριάζουν στην τέλεια ζωή μας, θέλουμε να τα αποφύγουμε και τα κρύβουμε ή τα αγνοούμε. Αυτά όμως τα αποκρουστικά και τα απαράδεκτα είναι που μπορούν να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, να μας φέρουν κοντά στους φόβους μας, να καταρρίψουν τις προκαταλήψεις μας…να μας κάνουν τελικά λίγο πιο ευτυχισμένους…γιατί ευτυχής μπορεί να είναι μόνο κάποιος που έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει τους φόβους του.

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Δέντρα δέντρα δέντρα...θάλασσες θάλασσες θάλασσες...


« Υπάρχει ένα αλάθητο σημάδι για να καταλάβεις αν είσαι ερωτευμένος με κάποιον. Το πρόσωπό του σου εμπνέει περισσότερο πόθο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός του. » Μισέλ Τουρνέ, Petites Proses

Καταιγιστικό συναίσθημα ο πόθος , πιεστικό σαν καζάνι έτοιμο να σκάσει, ορμητικό, κτηνώδες (σχεδόν όσο κι εσύ), σε κατακλύζει … είναι χιλιάδες volt .
Μα ακριβώς αυτή του η ορμή τον κάνει να μην συμβιβάζεται αν δεν είναι αμοιβαίος . Ο πόθος ο ίδιος δεν αντέχει να κοιτά το αντικείμενο του στα μάτια αν κι εκείνο δεν ορέγεται να συμμετάσχει ενστικτωδώς σε μια τελετή κατασπάραξης -σκέφτομαι λίγα λεπτά την ρήση του Τουρνέ και την επιβεβαιώνω, είναι πρώτα τα μάτια και ύστερα το στόμα-.
Απευθύνομαι σε σένα. Δεν ξέρω αλήθεια που θα ήμασταν αν συνέβαινε το παραπάνω. Αν σε έκαιγε δηλαδή η ίδια φωτιά που αδίστακτα κατέκαψε εμένα. Πίεση, πίεση, πίεση και μετά ΕΚΡΗΞΗ και ΦΩΣ. Το ονειρεύτηκα ως μαγεία. Το λιγότερο … γιορτινά πυροτεχνήματα .. το περισσότερο … εκτόξευση στο διάστημα, στο άπειρο!
Όμως τα μάτια μου μόνο κάτι χρυσόσκονες πρόλαβαν να δουν και εν τέλει ΜΠΑΜ, έσκασα εγώ … έσκασε το μέσα μου να ποθεί το αρνούμενο. Η δυναμική που σου επιστρέφεται ανεκμετάλλευτη κάτι τέτοιες «ευλογημένες» στιγμές, αναπόφευκτα δημιουργεί ένα ωστικό κύμα. Πιο λιανά, αφού δεν μπήκες στο καζάνι μου να βράσουμε μαζί, το καπάκι μου πετάχτηκε χιλιόμετρα μαζί με το καυτό νερό. Δεν μου καίγεται καρφί ωστόσο, αν προς στιγμήν ήσουν η αιτία του χάους στη κουζίνα μου…Τώρα πια όταν τα προηγούμενα όνειρα περί εκρήξεων και φώτων κάνουν δειλά την εμφάνισή τους, γεμίζω την σκέψη μου με δέντρα, δέντρα και δέντρα … θάλασσες, θάλασσες και θάλασσες.Βοηθάει.




maria antouanetta

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Μοναχικός Πιγκουίνος

Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του Werner Herzog "Encounters of the world". Αρχικά ο Herzog με την μοναδική προφορά του, αναρωτιέται αν υπάρχουν φαινόμενα ψυχοπαθολογίας στους πιγκουίνους, όχι με την έννοια βέβαια που οι περισσότεροι άνθρωποι ορίζουν την "τρέλα". Φυσικά και δεν παρατηρούνται τέτοια παθολογικά φαινόμενα στους πιγκουίνους, οπως πχ. να νομίζουν πως είναι ο Ναπολέων Βοναπάρτης και άλλα τέτοια. Αλλά μήπως κάποια στιγμή οι πιγκουίνοι "τρελαίνονται" επειδή βαρέθηκαν πια να ζουν με όλους τους υπόλοιπους; Μήπως ακόμη και το κατεξοχήν συντροφικό ζώο εμφανίζει τάσεις φυγής και απομόνωσης;

"Δεν έχω δεί ποτέ κανέναν πιγκουίνο να χτυπάει το κεφάλι του στους βράχους αλλά πράγματι χάνουν πολλές φορές τον προσανατολισμό τους, την αίσθηση τοπου και χρόνου, μπερδέυονται ίσως, και καταλήγουν σε μέρη όπου δεν θα έπρεπε να βρίσκονται, μακριά από τον ωκεανό."

Την προσοχή του Herzog τραβάει ένας πιγκουίνος που δεν ακολουθεί την ομάδα που κατευθύνεται προς τον ωκεανό. Στην αρχή στέκεται ακίνητος, δεν πηγαίνει ούτε προς την θάλασσα για να τραφεί αλλα ούτε επιστρέφει στην αποικία. Αντίθετα λίγο μετά αρχίζει να περπατά προς τα βουνά που βρίσκονται περίπου 70 χιλιόμετρα μακριά. Ακόμη κι αν τον έπιαναν και τον τοποθετούσαν πίσω στην αποικία, εκείνος θα έφευγε ξανά ακολουθώντας αυτήν την ανεξήγητη επιθυμία του να φτάσει στα βουνά. Όμως γιατί;

Ένας από αυτόυς τους "χαμένους" πιγκουίνους βρέθηκε εκέι που κατασκήνωναν οι άνθρωποι,περίπου 80 χιλόμετρα μακριά από εκέι που θα έπρεπε να βρίσκεται. Οι κανόνες των ανθρώπων σχετικά με την συμπεριφορα τους απέναντι στους πιγκουίνους είναι πολυ συγκεκριμένοι. Δεν επιτρέπεται να τους ενοχλήσουν η να τους αγγίξουν, πρέπει να μείνουν ακίνητοι και απλά να τους αφήσουν να ακολουθήσουν την αρχική τους πορέια.





Ο πιγκουίνος της ιστορίας αυτής, οδέυει προς βέβαιο θάνατο. Μπορέι να επιβιώσει μόνο μέσα στην ομάδα και τα βιολογικά του ένστικτα εκεί θα έπρεπε να τον οδηγούν. Τι είναι αυτό που τον οδηγεί αν όχι τα ένστικτα αυτά;

Οι πιγκουίνοι μοιάζουν σε πολλα πραγματα με τους ανθρώπους. Άκόμα κι όταν ξέρουμε ότι μία επιλογή μας θα οδηγήσει σίγουρα στην καταστροφή, δεν κάνουμε πίσω. Ίσως από αυτά τα πλάσματα να λείπει η συνείδηση της πράξης ωστόσο νομίζω πως στην ουσία αυτό δεν αποτελει εμπόδιο στο να συμπεράνουμε πως στον κόσμο μας, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός...

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Διαφήμιση Greenpeace γιατί δεν μου καίγεται καρφί για τις κλιματικές αλλαγές!

Should I just kill myself in a Gloomy Sunday or Don't let go, never give up, it's such a wonderful life?

Δεν μου καίγεται καρφί αν αυτό το τραγούδι έχει επηρεάσει την ζωή αλλα και τον θάνατο αρκετών ανθρώπων...
Πρωτοτραγουδήθηκε απο την Billie Holiday αλλά επειδή το τέλος της ιστορίας που διηγείται ήταν ιδιαίτερα καταθλιπτικό και απαισιόδοξο η δισκογραφική της εταιρεία διαμαρτυρήθηκε και ως αποτέλεσμα άλλαξαν οι δύο τελευταίοι στίχοι του με σκοπό να γίνει πιο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο.



Η Diamanda Galas είναι μια ελληνοαμερικανίδα, avan-garde καλλιτέχνιδα. Εκκεντρική, διαφορετική, με τρομερές φωνητικές δυνατότητες. Η δική της εκτέλεση μοιάζει πιο επίκαιρη απο ποτέ και δεν θυμίζει σε τίποτα την αρχική. Η Diamanda τραγουδάει το τραγούδι αυτό στην αρχική του μορφή, πριν δηλαδή γίνει η αλλαγή στους δύο τελευταίους στίχους.Το τραγoύδι αυτό έχει συνδεθεί με αρκετές αυτοκτονίες γι αυτό και αποκαλείται "The suicide song".

Μπορέι να προτιμούμε τραγούδια που μας κάνουν χαρούμενους και αισιόδοξους, ωστόσο η τέχνη νομίζω έχει αξία μόνο όταν αναπαριστά την πραγματική ζωή και η πραγματική ζωή έχει και μελαγχολία και απαισιοδοξία και τάσεις αυτοκτονίας. Καμιά φορά μάλιστα αυτές οι εκφάνσεις της ζωής είναι και οι πιο δημιουργικές.



Η ζωή ειναι μαγικά ποικιλόμορφη. Την μια στιγμή αισθάνομαι πως όλα καταρρέουν, και την άλλη στιγμή έτοιμη να τα χτίσω όλα απο την αρχή.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Grizzly Man - Werner Herzog



Δεν μου καίγεται καρφί που αυτή η ταινία προσπαθεί να κατανοήσει το νόημα μιας φαινομενικά τρελής επιλογής... Η επιλογή του Τimothy Τreadwell να αφιερώσει την ζωή του και το νόημα αυτής στις καφέ αρκούδες έχει ενδιαφέρον μόνο μέσα απο την οπτική της κατανόησης και του σεβασμού στο διαφορετικό. Αν βιαστείς να του αποδώσεις χαρακτηρισμούς όπως "τρελός" κλπ θα χάσεις την ουσία του πράγματος...

Elvis Last Song



www.elvislastsong.com

Δεν μου καίγεται καρφί για την ταινία αυτή!
Έτυχε να την δω στο 50ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος που αποτυπώνει κινηματογραφικά και κατα την άποψη μου, ρεαλιστικά την σύζευξη δύο κόσμων, του εναλλακτικού και του mainstream. Πόσο δόκιμοι είναι τελικα αυτοί οι όροι;