Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Octopus

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Είδηση Βόμβα!

Τα γενέθλια “γνωστού” blog αποσιωπηθηκαν απο τα ΜΜΕ. Τι δηλώνει η κοινότητα των bloggers:
“ Είναι απαράδεκτο! Δεν τους καίγεται καρφί εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο!”

Τι δηλώνουν οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση :

Maria antouanetta : Είμαι αθώα,κατηγορήστε την ρουτίνα μου!
Τα ρίχνω στο καταραμένο τηλέφωνο που κρεμάω για ώρες σαν σκουλαρίκι σ’ αυτή τη δουλειά. Τα ρίχνω στο συνεχές μέτρημα του ρευστού που δεν μου φτάνει. Τα ρίχνω στα μαθήματα της σχολής που σκλαβώνουν τις πιο αποδοτικές μου ώρες. Τα ρίχνω στην παρέα που με ποτίζει κρασιά και τέλος τα ρίχνω σε όποιο πρόσωπο με ζαλίζει χωρίς να με ποτίζει σταγόνα! Θέλει περισσότερα ΝΤΙΣΤΡΑΞΙΟΝ κανεις για να αποσυντονιστεί;

The ipanema girl : Πάντα ήξερα ότι τα φτερά μου είναι πιο μεγάλα απ' όσο χωρά μια μικρή πόλη. Πάντα ήθελα μια μέρα να τα ανοίξω και να πετάξω μακριά. Τελικά το ταξίδι είναι γλυκό αλλά η νέα πόλη σκληρή και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος γι' αυτή. Δύσκολες μέρες διαδέχονται απανωτά τις όμορφες. Η καρδιά σου γίνεται σκληρή και μετά τη νοιώθεις να φλέγεται. Αλλά στο τέλος ξαναγιεννιέται μέσα από τις στάχτες και είναι πιο όμορφη,γεμάτη από όλα εκείνα που αξίζει να κρατάει καλά φυλαγμένα μια καρδιά. 
Μα αν και τα νοιώθω όλα αυτά, είμαι αθώα ακόμη και με περιμένουν πολλά λάθη για να πάθω και να μάθω...

Melina : Νομίζεις θα παραδεχθώ εγώ την ενοχή μου; Σαφώς και ...ναι! Έφταιξα για όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν. Για όσα γράφτηκαν και όσα δεν θα γραφτούν ποτέ. Για ό,τι ζώ και ό,τι βαριέμαι να ζήσω. Για κάθε “επιλογή” κι ας έιμαι απο αυτούς που θεωρούν την επιλογή ,ψευδαίσθηση. Έστω κι αν με διαβάσεις μόνο εσύ, θέλω να ξέρεις πως έιμαι αθώα γιατί ό,τι θα σου πώ έιναι λόγια δικά μου και όχι λόγια που βαλαν στο στόμα μου.

Julliette: Έχει διαφύγει εκτός πόλης και αναζητούμε τα ίχνη της. Αναμείνατε.

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Διπλό λαχταριστό φωτογραφικό post έεεεεχω!

Μέρος 1ο
"Η χαρά της δημιουργίας"



Ράβε ξήλωνε...


Χαρά να μην σου λύπει...!


Κράτησε τα όμορφα μπουκαλάκια του κρασιού για διακοσμητικά στο σπίτι,κανε μαύρη διαφήμιση σε γνωστή εταιρία καφέ για να ντύσεις το κακτάκι σου και τσουπ, θα ανθίσει!


Κόλλα τα παπούτσια σου στην μολυβοθήκη και τα μολύβια σου στην παπουτσοθήκη...!


Αν είσαι control freak σαν κι εμένα, φτιάξε ένα αυτοσχέδιο journal με αποκόμματα απο περιοδικά...(όπως βλέπεις Σάββατο και Κυριακή δεν έχει η εβδομάδα...είναι "μη μέρες")


Τριαντάφυλλο στο αυτί και τσαχπινιά στο μάτι, η τσέπη άδεια από λεφτά μα η καρδιά γεμάτη...


the tree of love...


Μην προσπαθήσεις να κάτσεις, απευθύνεται σε κώλους συγκεκριμένων διαστάσεων!


no bullet can stop us now,we neither beg nor we won't bow, we're jammin'...



Μέρος 2ο
"Street fashion from Sydney captured by the Ipanema girl...vol 3"















Μπορείς να την εντοπίσεις στο πλήθος;

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Θεσσαλονίκη μου … σε χαιρετώ.

juliette says...

Είναι αστείο ή μάλλον θα το αποκαλούσα τραγική ειρωνεία ! Άμα μου έλεγες πριν από ένα χρόνο ακριβώς οτι θα φύγεις μακρυά από αυτήν την πόλη θα σ' αποκαλούσα τρελό!
Πρίν 5 μήνες παρακαλούσα να φύγω μακρυά της όχι οτι δεν την αγαπούσα απλώς ένιωθα το συναίσθημα που λίγο πολύ όλοι έχουν νιώσει στη ζωή τους όταν ρουτινιάζουν ή κοινώς βιώνουν μια συναισθηματικά δύσκολη κατάσταση και νιώθουν οτι δεν τους χωράει ο τόπος. Από την άλλη λίγο η ανυπόφορη ζέστη, λίγο η στενότητα στα οικονομικά της παρέας και το κακό timing έκανε το καλοκαίρι να μοιάζει ασυγκίνητο και στάσιμο σ'αυτη την πολη. Μόνο που άργησα να καταλάβω οτι δεν μου έφταιγε αυτή η πόλη , με τον εαυτό μου τα είχα , για αυτό και επιδίωξα μια αλλαγή στη ζωή μου. .Δεν μετανιώνω για αυτό, ήταν μια συνειδητή απόφαση.

Σε μερικές ώρες θα βλέπω την Θεσσαλονίκη μου από ψηλά , θα διασχίζω το Αιγαίο , μια καινούρια ζωή τουλάχιστον για 4 χρόνια ξεκίνα για μένα μ ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον, πράγμα που με φοβιζει και ταυτόχρονα με συναρπάζει!Το καλό είναι ότι δεν φεύγω άδεια αλλα γεμάτη αναμνήσεις και εμπειρίες που μου πρόσφερε αυτή η πολη και όχι απαραίτητα όμορφες εμπειρίες. Χαίρομαι γι αυτό γιατί μέσα από όλα αυτά που βίωσα ζώντας στη όμορφη και ανήσυχη Θεσσαλονίκη είχα την ευκαιρία να ωριμάσω, να μάθω ποιο είναι το λάθος και το σωστό και συνεχώς να γνωρίζω καινούριες καταστάσεις.

Δεν μπορώ να ξεχάσω τις βόλτες πάνω κάτω στην Προξένου Κορομηλά και την Ιπποδρομιου και να περιπλανιέμαι στα στενάκια της , τα fast food της Κούσκουρα που μ έχουν σώσει από στιγμές ''λιμοκτονίασης'', τα καφέ της Ζεύξιδος(που μεταξύ μας τις δεξιές πλευρές του bar εγώ τις έχω χτίσει!!), τις άπειρες σούρες που έχω κάνει σε διάφορα σκοτεινά,γκλαμουράτα,φασαριώζικα και φουτουριστικα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης(μην περιμένετε να σας ποια....δεν θα γίνω τελείως ρόμπα), , τα festival της και τις συναυλίες που είχα την χαρά να δω. Μπορώ να πω ένα δισεκατομμύριο από αναμνήσεις που αποτυπώθηκαν στον εγκέφαλο μου, ειδικά για την κατηγορία φαγητό μπορώ να δώσω ολόκληρη λίστα(τύφλα να έχουν οι γαστρονόμοι).

Όμως όλες αυτές οι αναμνήσεις δεν θα υπήρχαν και δεν θα είχαν αξία αν δεν περιβάλλονταν και από άλλους ανθρώπους. Όχι απαραίτητα φίλους κολλητούς αλλά από ανθρώπους που ήταν φίλοι μου, είτε γνωστοί, είτε γκόμενοι, είτε φίλοι φίλων, είτε συμμαθητές είτε είτε....Απλά άνθρωποι που μοιραστήκαμε πράγματα και ζήσαμε κάνοντας κάτι μαζί, μπορεί να ήταν ένα κουτσομπολιό πάνω στο καφέ ή και ένας έρωτας....

ΘΕΛΩ να πω σ όλους έσας που θα συνεχίσετε να διαμένετε στη Θεσσαλονίκη να την εκμεταλλευτείτε στο έπακρο, μην χάσετε ούτε μέρα να βιώσετε όλα αυτά τα χρώματα και αρώματα που έχει να σας προσφέρει σε κάθε γωνιά της. ΘΕΛΩ επίσης να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις τεράστιες αναμνήσεις στους ανθρώπους που κάποτε μοιραστήκαμε αυτήν πόλη και ας έχουμε πλέον απλά ένα τυπικό γεια..!! Όσο για κείνους που συνεχίζουν να είναι συνοδοιπόροι στη ζωή μου, να ζούνε έντονα (ακόμα και μ άσχημο τρόπο...όλα στο πρόγραμμα είναι, αρκεί να μην σε παίρνει από κάτω) και να με κρατάνε ενήμερη.

juliette

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Καλή σχολική χρονιά!

Όταν είσαι μικρός, γράφεις με μολύβι στις εκθέσεις, στα διαγωνίσματα, παντού. Ζωγραφίζεις με μολύβι, και σχεδιάζεις το μέλλον σου με μολύβι έχοντας την σβήστρα πάντα στο χέρι, για να διορθώνεις τυχόν λάθη σου. Όμως δεν κάνεις λάθη ακριβώς επειδή ξέρεις ότι σβήνονται. Είναι αυτή η αίσθηση πως ό,τι κι αν γίνει διορθώνεται και πως όλα περνούν από τα χέρια σου που τελικά σε κάνει πιο σίγουρο για τις επιλογές σου.
Όταν μεγαλώνεις σε υποχρεώνουν να γράφεις με στυλό, στις εκθέσεις, στα διαγωνίσματα, παντού. Δεν μπορείς να ζωγραφίσεις με στυλό και συνεπώς δεν μπορείς να σχεδιάσεις το μέλλον. Το διορθωτικό είναι καρκινογόνο και μυρίζει άσχημα, κι ενώ ξέρεις πως δεν σε παίρνει να κάνεις λάθη, γράφεις τα ρήματα με όμικρον και βάζεις λάθος τόνους.
Είναι το άγχος του να πρέπει να είσαι τέλειος, είναι πως ξέρεις πως δεν μπορείς να γεμίσεις την σελίδα με διορθωτικό, γι αυτό κάνεις τόσα λάθη. Είναι που σου ζήτησαν να γράψεις με στυλό κάτι που μόνο με μολύβι γράφεται.

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Wake me up when september ends

Το καλοκαίρι γλιστράει σαν παγωτάκι που λιώνει στο χωνάκι σου και δεν πρόλαβες να το γλείψεις...και παραπονιέσαι για αυτή την τελευταία σταγόνα,ενώ παλιολιγούρα έχεις φάει ήδη δύο μπάλες σοκολάτα φράουλα...

Wake me up when September ends λένε οι Greenday και δεν ξέρω αν αναφέρονται στην ίδια αφόρητη μελαγχολία που αισθάνομαι κι εγώ... Συν τοις άλλοις καιρό τώρα, τοποθετούσα τις υποχρεώσεις μου την μια πάνω στην άλλη σαν κομμάτια Jenga φτιάχνοντας έναν όχι και τόσο σταθερό πύργο με αποτέλεσμα να μην ξέρω τώρα ποιο κομμάτι πρέπει να τραβήξω για να μην διαλυθεί ο πύργος μου. Και είναι πολύ πιθανό ξέρεις μπροστά στο ρίσκο της διάλυσης να μην τραβήξεις κανένα κομμάτι...
Το θέμα είναι σε αυτή τη φάση να μην υπερεκτιμάς τις δυνατότητες σου. “Θα περάσω και τα 6 μαθήματα που χρωστάω”, “Θα βγάλω δίπλωμα μέσα στο μήνα” “Θα βρω επιτέλους μια δουλειά” “Θα βάψω το δωμάτιο μου” “Θα, Θα...” Βρε παιδί μου, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εν μια νυκτί θα κάνεις όσα δεν έκανες τόσες όμορφες νύχτες που περάσανε...;; Είναι καλό να έχουμε στόχους αλλα να είναι και κάπως ρεαλιστικοί ε;;
Μάλλον στην εκπλήρωση των στόχων μας βοηθάει να έχουμε κάποιες σταθερές στην ζωή. Κάποιον να αγαπάμε, κάποιον να μισούμε, κάποιον να ξεσπάμε κ.ο.κ. Ευτυχώς εγώ καιρό τώρα από τους ανθρώπους γύρω μου δεν έχω παράπονο... και νομίζω ούτε αυτοί κατα βάθος έχουν παράπονο απο μένα...ασ'τους να λένε... Έτσι λοιπόν μάλλον αυτός ο Σεπτέμβριος θα περάσει χωρίς να το καταλάβω όσο εγώ θα ασχολούμαι με αγαπημένες σταθερές που επέστρεψαν, άλλες που φεύγουν, άλλες που θα κάνουν προσωρινή επίσκεψη και θα φύγουν πάλι... και άλλες που ήταν και θα έιναι εδώ – βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, γιατί έχω μάθει πια πως η ζωή είναι γεμάτη “γεωγραφικές ανατροπές” και αυτό που καθιστά κάποιον σταθερό παραγοντα εξαρτάται απο συναισθήματα και όχι απο συντεταγμένες-. Εν όσο άνθρωποι πάνε κι έρχονται, εγώ μπορεί να περάσω και κανένα μάθημα ή και να μάθω να οδηγώ, ή και να βγάλω μερικά λεφτά, ή και να αλλάξω το χρώμα των τοίχων μου...

Υ.Γ : Λατρέυω να βάζω “πρέπει¨ στην λίστα μου, ακόμα κι αν ξέρω πως δεν θα κάνω ούτε τα μισά...

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

The water's edge!

Παλαιόχωρα, Χανιά
The water's edge, το καφέ δίπλα στη θάλασσα ή αλλιώς το καφέ της Barbie αφού όλα εδώ είναι διακοσμημένα με ροζ λουλουδάκια, τα παντζούρια είναι βαμμένα ρόζ, οι γλαστρούλες ζωγταφισμένες σε ροζ αποχρώσεις και έτσι όλα θυμίζουν ένα μικρό κουκλόσπιτο! Πάμε για ένα καφεδάκι στη Barbie;










Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Street Fashion from Sydney captured by the Ipanema Girl...





Λουλουδάτα και εμπριμέ φουστάκια πάνω από άλλοτε γυμνά ή μαυροφορεμένα πόδια, περιπλανιούνται στο κοσμοπολίτικο Σύδνεϋ πάνω σε μπαλαρίνες για τις πρακτικές και peep toe πέδιλα για τις πιο τολμηρές. Ανδρόγυνα σακάκια φλερτάρουν με χρώματα και print ενώ οι ψηλές βάτες ολοκληρώνουν πιο edgy σύνολα που επιθυμούν να ξεχωρίσουν. Κορίτσια στον ήλιο με λουλούδια και φτερά στα μαλλιά, φορούν φλογερά κόκκινα και μπορντό κραγιόν και λένε όχι στα πολλά και βαριά κοσμήματα. Οι κομψές παρουσίες στο Σύδνεϋ περιπλανιούνται στους μεγάλους δρόμους αδημονώντας να χρωματίσουν τον γκρίζο ακόμη χειμερινό ουρανό. Τοπικός χρυσός κανόνας: όλα τα ρούχα είναι για όλες τις ώρες, όχι για να τα τρώνε οι ντουλάπες!

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Creativity

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

The girl from Ipanema...



Το κορίτσι:" Άσε με να περιμένω κι ας πληγώνομαι...πάνω σε πίστες ευτυχίας δεν προσγειώνομαι."
Το κορίτσι:" Όχι, ο παίδαρος στο πίσω τραπέζι είναι πιθανότερο να καρφώνει το βάζο παρά εμένα."
Το κορίτσι:" Δεν θέλω να σου πω το πρόβλημα μου, φοβάμαι μήπως γίνω φορτική."
Το δικό μας κορίτσι...The girl from ipanema...στη down tempo version του. Έτσι την αγαπήσαμε, για την ευγένεια, την διακριτικότητα και την δοτικότητα της.
Αυτά πριν το Big Bang...

Bang Bang she shot us down...bang bang our baby shot us down...
Το κορίτσι: " Αλλάζω παρόν παρελθόν και μέλλον, θα βάλω φούστα κλαρωτή και γαρύφαλλο στ' αυτί και ΝΑΙ! τα πόδια μου είναι πιο αδύνατα απ'όσο νόμιζα!"
Το κορίτσι: " Βρήκα τ' άλλο μου μισό, και δεν είναι ένα , είναι δυό!"
Το κορίτσι: " Είναι μία μόνο μία η ονειρεμένη Αυστραλία... αυστραλιανός έρωτας, happy australian friends και δεν είναι μια χώρα, δεν είναι μια ήπειρος, είναι μια νέα ζωή!"
Το κορίτσι: " Τραγούδι Bossa Nova, κλασσικό και τρυφερό, που μπερδεύτηκε με ένα disco rhythm από erasmus party...και έδειξε τελικά τον πραγματικό του εαυτό!"

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Summertime and the living is breezy...




-Δεν παίρνουμε ταξί και βολτάρουμε τις καλοκαιρινές νύχτες περπατώντας παραπλέυρως των ιστορικών μνημείων (βλ. Βυζαντινά τείχη) για να φτάσουμε σπίτι μας.
-Φοράμε τα καλυτερότερα μας και καταλήγουμε να πίνουμε ούζο λεμονάδα σε πλαστικό μπουκάλι νερού by the White Tower...
-Αναλύουμε τα πάντα αφιερώνοντας ώρες ωρών για να καταλήξουμε στο γεγονός ότι καλά που έχουμε κι αυτές τις ανατροπές και τα χαστούκια της ζωής και αισθανόμαστε και λίγο ζωντανοί..
-Λιώνουμε στο Facebook πατώντας 10 φορές το δευτερόλεπτο το Home περιμένοντας ότι πολλά μπορει να έχουν αλλάξει μέσα στο συγκεκριμένο δευτερόλεπτο.
-Αυτοκοπλιμενταριζόμαστε και πολυ καλα κάνουμε!
-Ακούμε off radio με πάθος και μόλις παίζει κάτι καινούργιο και λαχταριστό το postaroume στο fb και το ακούμε ασταμάτητα!
-Πάμε Pasta Flora μετά τις 23.00 τις καθημερινές και μετα τη 01.00 το Σαββατοκύριακο για να πιούμε cocktails (γιατί τα cocktails μας μάραναν τώρα) αλλά είναι κι αυτές οι μικρές απολαύσεις της ζωής...
-Κανονίζουμε τις διακοπές μας έτσι ώστε να βολευτούν όλοι και όλα -αμφιβάλλω βέβαια να τελικα θα τα βολέψουμε όλα! Ωστόσο η ελπίδα πεθαίνει παντα τελευτάια!-
-A! Έχουμε κι ένα blog...για να blogame ta genia mas....

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Παλινδρομήσεις" Maria Antouanetta" (Όπως λέμε, μετακομίσεις "ο Μπάμπης")

Παλινδρομήσεις οισοφάγου.
Η διαδικασία είναι η εξής : γεύεσαι, σ’αρέσει, τρως, μασάς με όρεξη τις πρώτες μπουκιές, καταπίνεις βιαστικά σαν να έχεις το κατοχικό σύνδρομο.. λες και φοβάσαι μη σου πάρουν την μπουκιά από το στόμα. Η ασύγκριτη γευστική απόλαυση σου δίνει απλόχερα την ικανοποίηση της στιγμής.. μέχρι που all of a sudden.. τα εισερχόμενα παίρνουν τον δρόμο του γυρισμού, ακριβώς όπως εισήλθαν στο κέντρο του πεπτικού συστήματος.
Μόνο που δεν είναι ένα εξίσου ευχάριστο και απολαυστικό πέρασμα…και αυτή είναι μια διόλου εύγευστη και μυρωδάτη περιγραφή, το γνωρίζω!
Μα τη βρίσκω πλήρως ταιριαστή για να την παρομοιάσω με μια κατάσταση τάχα άκρατου (αναρωτιέμαι) ενθουσιασμού που καταναλώνεται αχόρταγα και τελικώς σου προκαλεί δυσανεξία.

Παλινδρομήσεις συναισθημάτων.
Μέχρι πρότινος, τα αισθήματα που πρόλαβαν να ξεπεταχτούν ήταν ροζ, κοραλλί, σχεδόν κατακόκκινα.. σήμερα έγιναν ξεβαμμένο σωμόν. Το περίμενε μοιάζει ατελείωτο, το “θα δείξει” βασανιστικά χλιαρό, ενώ η ανάγκη για μια αληθινή εξήγηση παίρνει την παρακάτω απάντηση .. « το αίτημα σας είναι υπό επεξεργασία, παρακαλώ αναμείνατε στο ακουστικό σας».
Άρα οδηγείσαι στην παλινδρόμηση γιατί δεν αντέχεις το φούσκωμα που φέρνουν αυτά τα βάρη… γιατί, ας μη γελιόμαστε, η μοναδική τους ιδιότητα είναι να σε βαραίνουν..
Άδειασε τα λοιπόν, όσο είναι καιρός από μέσα σου και έπειτα ξέπλυνε το στόμα σου καλά.

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά...στους κάμπους πέφτει χιόνι!

Που πάει να πει... Ήρθαν τα πάνω κάτω τσίφτη μου και άντε να κρυφτείς! Κρύψου από τον ίδιο σου το εαυτό, κλείσε πόρτες και παράθυρα, κλείδωσε την πόρτα ασφαλείας που ακριβοπλήρωσες για να μην μπει κανείς στο σπίτι σου -το σπίτι σου που ακόμα το ξεπληρώνεις στην αξιόπιστη ελληνική τράπεζα- γιατί έξω βρέχει χαλάζι και έχουμε Ιούνιο!!! Το πιασες;

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Ναι στην διανομή, Όχι στην ηχορύπανση!



Εναλλακτικός τρόπος διανομής που χρησιμοποιεί ένα εστιατόριο στο Ρέθυμνο! Βολτάροντας στα σοκάκια του Ρεθύμνου θα βρείς ένα διαφορετικό ποδήλατο που μεταφέρει το φαγητό οικολογικά και οικονομικά!! Μα τι ωραία ιδέα!!

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Επιστολή εργαζόμενου στην Marfin Bank

Θα κάνει ο κ.Βγενόπουλος την αυτοκριτική του; Θα του αποδοθούν ποινικές ευθύνες;

από εργαζόμενο στη Marfin Bank 7:02μμ, Τετάρτη 5 Μαΐου 2010.

Νιώθω υποχρέωση απέναντι στους αδικοχαμένους συναδέρφους μου να πω αυτές τις αντικειμενικές αλήθειες. Στέλνω αυτό το μήνυμα σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και όλα τα ενημερωτικά sites. Όποιος έχει ακόμα συνείδηση, ας το δημοσιεύσει. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης.
● Η πυροσβεστική υπηρεσία δεν έχει δώσει έγγραφη άδεια για το συγκεκριμένο κτίριο, η συμφωνία ήταν κάτω από το τραπέζι, όπως άλλωστε γίνεται πρακτικά με όλες τις επιχειρήσεις και τις εταιρείες στην Ελλάδα.
● Το συγκεκριμένο κτίριο δε διαθέτει πυρασφάλεια και πυροπροστασία, ούτε μελέτη ούτε εγκατάσταση, δηλαδή ψεκαστήρες οροφής, εξόδους διαφυγής, πυροσβεστικές φωλιές. Μόνο φορητούς πυροσβεστήρες, οι οποίοι φυσικά δε μπορούν να αντιμετωπίσουν μια εκτεταμένη πυρκαγιά σε ένα κτίριο φτιαγμένο με προ πολλού ξεπερασμένες προδιαγραφές ασφαλείας.
● Κανένα κατάστημα της τράπεζας δε διαθέτει προσωπικό εκπαιδευμένο στην αντιμετώπιση πυρκαγιών. Ούτε καν στη χρήση των λιγοστών πυροσβεστήρων. Η διοίκηση προφασίζεται πάντα το κόστος και δεν κάνει ούτε στοιχειώδεις κινήσεις για να προφυλάξει το προσωπικό.
● Ποτέ δεν έχει γίνει άσκηση εκκένωσης οποιουδήποτε κτιρίου από τους εργαζόμενους της τράπεζας ούτε έχει γίνει σεμινάριο από πυροσβέστες, ώστε να δοθούν οδηγίες για τέτοιες καταστάσεις. Οι μόνες ασκήσεις που έχουν γίνει στη Mafrin Bank είναι για σενάρια τρομοκρατικών ενεργειών και διαφυγή των μεγάλων κεφαλιών της τράπεζας από τα γραφεία τους.
● Το συγκεκριμένο κτίριο δεν είχε ειδική πρόβλεψη για φωτιά, παρόλο που λόγω η κατασκευή του είναι πολύ ευαίσθητη κάτω από τέτοιες συνθήκες και παρόλο που ήταν γεμάτο με υλικά από πάνω μέχρι κάτω. Υλικά που παίρνουν φωτιά πολύ εύκολα, όπως χαρτί, πλαστικά, καλώδια, έπιπλα. Το κτίριο αυτό αντικειμενικά είναι ακατάλληλο για χρήση σαν τράπεζα λόγω της κατασκευής του.
● Καμία ομάδα προσωπικού ασφαλείας δεν έχει γνώση πρώτων βοηθειών και πυρόσβεσης, παρόλο που πρακτικά του ανατίθεται με προφορική εντολή κάθε φορά να προστατέψει το κατάστημα. Οι τραπεζικοί υπάλληλοι καλούνται να γίνουν πυροσβέστες και σεκιούριτι ανάλογα με τις επιθυμίες του κάθε κ.Βγενόπουλου.
● Τα στελέχη της τράπεζας απαγόρεψαν κάθετα και κατηγορηματικά στους εργαζόμενους να φύγουν, παρόλο που οι ίδιοι το ζητούσαν επίμονα από νωρίς το πρωί, ενώ επέβαλλαν στους εργαζόμενους να κλειδώσουν τις πόρτες και επιβεβαίωναν συνέχεια τηλεφωνικά το κλείδωμα του κτιρίου. Όποιος φύγει να μην έρθει αύριο για δουλειά, ήταν η μόνιμη απειλή. Τους έκλεισαν ακόμα και την πρόσβαση στο διαδίκτυο για να μην επικοινωνούν με τον έξω κόσμο.
● Εδώ και μέρες επικρατεί πλήρης τρομοκρατία στην τράπεζα σχετικά με τις κινητοποιήσεις, με την προφορική προσφορά "ή δουλεύεις ή απολύεσαι".
● Οι δύο αστυνομικοί της ασφάλειας που δουλεύουν στο συγκεκριμένο κατάστημα για τις ληστείες δεν εμφανίστηκαν σήμερα, παρόλο που τα στελέχη είχαν υποσχεθεί προφορικά ότι θα τους φέρουν εκεί.
Επιτέλους κύριοι, κάντε την αυτοκριτική σας και σταματήστε να περιφέρεστε παριστάνοντας τους σοκαρισμένους. Είστε οι υπεύθυνοι για αυτό που έγινε σήμερα και σε κάποιο ευνομούμενο κράτος (σαν κι αυτά που κατά καιρούς χρησιμοποιείτε σαν παράδειγμα από τηλεοράσεως) θα ήσασταν ήδη κρατούμενοι για τις παραπάνω πράξεις. Με δόλο έχασαν τη ζωή τους οι συνάδερφοί μου σήμερα. Δόλο της τράπεζας και του κ. Βγενόπουλου προσωπικά, που έδωσε εντολή, όποιος δε δουλέψει να μην έρθει αύριο στο γραφείο.

από εργαζόμενο στη Marfin Bank 7:02μμ, Τετάρτη 5 Μαΐου 2010.

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Αύξησή τιμών στα εισιτήρια του ΟΑΣΘ

Σε εποχές οικονομικής κρίσης, σε μια πόλη που η μετακίνηση είναι πάρα πολύ δύσκολη λόγω της εκπόνησης έργων για ένα μετρό που και δεν χρειαζόταν και απ' οτι φαίνεται θα μας ταλαιπωρεί για χρόνια ακόμα. Ένας οργανισμός μέσων μαζικής μεταφοράς (ΟΑΣΘ), ο οποίος προσφέρει την πλέον χαμηλή ποιότητα μετακίνησης παρέχοντας δυνατότητα μετακίνησης ΜΟΝΟ με λεωφορεία, τα οποία καθυστερούν 10 λεπτά το λιγότερο, και τα περισσότερα είναι για απόσυρση (βλ. το γραφικό λεωφορείο σακαράκα, το 33), κάνει ΑΥΞΗΣΗ ΤΙΜΩΝ στα εισιτήρια στρογγυλοποιώντας όλες τι τιμές προς τα πάνω.
Εγώ ξέρω ότι αυξάνεται η τιμή μιας υπηρεσίας αν και εφόσον η ποιότητα της βελτιώνεται!
Το ερώτημα είναι, μαζί με τις τιμές των εισιτηρίων, θα αυξηθούν και οι μισθοί των υπαλλήλων;; ( Κοροιδευόμαστε;;;)

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Ψαρεύοντας καράβια...


Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Τρομοκρατία

Αυτή η κοινωνία έχει μια όψη φοβική, ανασφαλή, μίζερη και επικίνδυνη…
Θα μου πεις, γιατί τόση απαισιοδοξία; Και πως σου ήρθαν αυτά, απογευματιάτικα;

Πήρα το λεωφορείο για να πάω στο σπίτι μου…αλλά για αλλού πήγαινα κι αλλού κατέληξα μάλλον…Μπήκε ελεγκτής και έπιασε τους πάντες ένα ρίγος από τον φόβο…ξέρεις αυτό που όλοι ψάχνουν αλαφιασμένοι τις τσάντες και τις τσέπες τους για να βρουν το πολυπόθητο νόμιμο και εντός προθεσμίας εισιτήριο που θα αποδείξει ότι δεν είναι παραβάτες του νόμου ή χειρότερα «εγκληματίες». Εγώ ευτυχώς κρατούσα το εισιτήριο στο χέρι μου – το κάνω κάθε φορά για να γλιτώνω το άγχος της γελοιοποίησης, του να κάθεται η «ανώτατη αρχή» απο πάνω σου και να σε κοιτάει υποτιμητικά επειδή «καθυστερείς»-. Μήπως θα κολλούσε ένας ορισμός της τρομοκρατίας εδώ και το πως αυτή λαμβάνει χώρα και κάπου αλλού πέρα απο τα κρησφύγετα του «επαναστατικού αγώνα»;

Μία γυναίκα, δίνει το εισιτήριο της, και η «ανώτατη αρχή- ελεγκτής» αποφαίνεται πως το εισιτήριο της είναι χτυπημένο απο το πρωί στις 6.47 και ξανά χτυπημένο στις 18.20 και άρα καθόλα άκυρο. Η γυναίκα ψάχνει με αγωνία την τσάντα της και βρίσκει ένα άλλο εισιτήριο, το οποίο όμως και πάλι είναι άκυρο. Ο τόνος της φωνής του άντρα ήταν εξαρχής υψηλός και θα έλεγα «ψαρωτικός» - ελπίζω όχι γιατί η γυναίκα ήταν αλλοδαπή και κάπως ταλαιπωρημένη- αν ήταν καμιά κυρία με μαλλί «ομπρέλα» και ύφος 1.000 καρδιναλίων θα είχε την ίδια συμπεριφορά; Θα μου πεις αυτές δεν παίρνουν λεωφορεία…
Ο ελεγκτής προσπαθεί να συνεννοηθεί μαζί της, αλλά η γυναίκα δεν μιλάει πολύ καλά ελληνικά όπως ισχυρίζεται – ένας ηλικιωμένος άντρας που κάθεται δίπλα μου διερωτάται «ευλόγα» : «Δεν ξέρει ελληνικά αυτή; Ή κάνει πως δεν ξέρει τώρα;»-. Ο ελεγκτής όχι απλά δεν είναι διακριτικός και ευγενικός μαζί της αλλά αντίθετα με τον τρόπο που μιλάει την κάνει ρεζίλι σε όλο το λεωφορείο, κάνοντας τις σχόλια για το γεγονός ότι δεν μιλάει ελληνικά. Σχόλια του τύπου «Μα καλά δεν ντρέπεσαι να είσαι στην Ελλάδα και να μην μιλάς ελληνικά;».
Η γυναίκα δεν είχε επάνω της ταυτότητα ή διαβατήριο…γιατί ίσως νομίζει πως είναι ελεύθερη να ζει και να αναπνέει όπου και όπως της καπνίσει…αλλά όπως σωστά την ενημερώνει ο ελεγκτής αυτά πρέπει να τα κουβαλάς πάντα μαζί σου…όπως μαζί σου πρέπει να κουβαλάς και την ρετσινιά για το γεγονός ότι είσαι μία ξένη σε μια χώρα που όλοι είναι Έλληνες.

Παράλληλα με αυτή την σκηνή, για να συμπληρώθει αυτό το θέατρο του παραλόγου, ο ηλικιωμένος άντρας που κάθεται διπλά μου αρχίζει ένα μονόλογο σε υψηλό τόνο αφορμισμένος απο το γεγονός ότι η κυρία είναι από την Γεωργία, δεν μιλά ελληνικά και δεν έχει μαζί της την ταυτότητα της. Αυτά τα τρία προφανώς εξόργισαν τον «παππούλη» και μάλλον ένα απο αυτά τα τρία τον εξόργισε περισσότερο. Και άρχισε το γνωστό παραμύθι «Να τα. Έρχονται μας τρώνε τα λεφτά, μας παίρνουν τις δουλειές, μας κλέβουν τα σπίτια, και μετά σου λέει έχει χρέος η Ελλάδα…». Ο ελεγκτής ενοχλημένος απο την παρέμβαση του «παππούλη» του λέει «Σας παρακαλώ, μην ασχολείστε. Αυτό είναι δική μου δουλεία.». Φυσικά όμως ο ηλικιωμένος άντρας δεν σταματά και συνεχίζει με μεγαλύτερο μένος την επίθεση του στην γυναίκα. Ο ελεγκτής αφού πια έχει αναλάβει ένας άλλος να μιλάει άσχημα στην γυναίκα, αντιλαμβάνεται πως δεν τον παίρνει να συνεχίσει και αυτός σε αυτό το στυλάκι και γίνεται «λίγο» πιο ευγενικός και καθησυχαστικός χωρίς να του περνάει καν από το μυαλό πως εκείνος, και ο τρόπος που άρχισε να φωνάζει εξαρχής, έδωσε το δικαίωμα στον κάθε ρατσιστή και φασίστα γεροξεκούτη να βγάζει τις ανασφάλειες του πάνω σε έναν άλλο άνθρωπο.

Σε όλο αυτό… η γυναίκα ήταν απλώς παρατηρητής και δέκτης χαρακτηρισμών και ρατσιστικών σχολίων. Το λάθος της είναι ότι ήρθε στην Ελλάδα , ξύπνησε και πήρε το λεωφορείο στις 6.47 το πρωί, προφανώς για να πάει στην δουλειά της και όχι για καφέ όπως εσύ και εγώ, και επιστρέφει σπίτι της στις 18.20 χρησιμοποιώντας «παράνομα» το λεωφορείο. Η πρώτη της κουβέντα σε όλο αυτό ήταν « Πόσο να πληρώσω;». Ήθελε να πληρώσει και να την αφήσουν ήσυχη…αλλά δε ήταν τόσο απλό….Έγινε πολύπλοκό γιατί μπλέχτηκε αυτή η όψη της κοινωνίας που λέγαμε, η φοβική και η μίζερη.

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Wherever u 're going...I 'm going your way...

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Η νέα βελτιωμένη έκδοση...




Η next generation «μικρή λουλού» αποποιήθηκε τον τίτλο της μικρής, καθότι ενηλικιώθηκε και κανείς την συναντά σήμερα με το όνομα Λέλα ή Λόλα! Το μαλλάκι μάκρυνε ώστε να ανεμίζει πλούσιο, μοιραίο και περήφανο ενώ η χιλιοφορεμένη κόκκινη φουστίτσα ακολούθησε αντίστροφη πορεία φτάνοντας αρκετά πάνω από το γόνατο. Το ορμονικό πρήξιμο της εφηβείας είναι πια παρελθόν και δεν διστάζει να πετάει και λίγο μπούτι ενίοτε.

Η Λουλού, Λέλα, Λόλα σιχαίνεται τα εγχειρίδια με στόχο την άμετρη απόλαυση τύπου Cosmopolitan «30 τρόποι να οδηγήσεις σε οργασμό ακόμα και τον γείτονα». Αντιπαθεί ανάλογα τις βαμμένες ξανθές με τα τριτοκλασάτα exte.
Σταθερή αξία στην ζωή της αποδείχθηκε ο χοντρούλης κολλητός ο οποίος κάπου στο γυμνάσιο της ανακοίνωσε ότι είναι gay. Βέβαια εκείνη ούσα ανέκαθεν καπάτσα το γνώριζε ήδη από την εποχή που οι δυο τους κόβανε φλέβα για τον Peter Andre και τον Nick Carter.
Η Λουλού, Λέλα, Λόλα είναι και η ίδια υπέρμαχος του σεξουαλικού πειραματισμού εν γένει, γιατί όπως είχε πει κάποτε πρώην παίκτης reality –με αξιοπρόσεχτη οδοντοστοιχία- ονόματι Κ.Κούντος « Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο!» Τεράααστιο μότο αυτό. Ενθουσιάζεται λοιπόν η δικιά σου με τις πολλαπλές επιλογές, είτε αυτές αφορούν τον Θεό , είτε πολιτική ιδεολογία –γιατί έχει κι απ’ αυτό-, είτε φαντασιακή διέγερση.
Αξίζει να αναφερθεί η τεράστια αγάπη της για την Φιλοσοφία και την Ευρωπαϊκή Ιστορία ασχέτως αν το μόνο βιβλίο στο οποίο έχει ολοκληρωτικά εντρυφήσει είναι το βιβλίο της αξέχαστης Μαλβίνας Κάραλη «Ο έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες».

«Χθεσινή άποψη, σημερινή ανία», μεγάλη ατάκα της Μαλβίνας που αφομοίωσε η Λουλού καθώς της δίνει άφεση για την σταδιακή αλλά συνεχή αποκαθήλωση πρότερων ονείρων. Κανένα πρόβλημα μ’ αυτό, όσο γεννώνται νέοι δυνατοί στόχοι Λουλού…
Και θα σε λέω «Λουλού», ακριβώς όπως μου πρωτοσυστήθηκες. Τι κι αν αντάλλαξες ένδοξα τον Nick Carter με Wovenhand και Archive!!!
Καμιά Λέλα, καμιά Λόλα, ούτε Λουλούδα Μαριγώ που λεν και στο χωριό μου…

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική ή χρησιμοποιείται σαν πηγή έμπνευσης.


maria antouanetta

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010



I still feel you
Beneath my skin
I am tempted
To throw my senses in

Cause it's easier to fly
Than to face another day
In Southern Sun
And your love is all around
And in the air to set me free

Ο ήχος που συνοδεύει την ευτυχία μου…ταξιδιάρικος, γοητευτικά καταθλιπτικός, ερωτικός μέχρι θανάτου…

Οι στίχοι ολοκληρώνουν μια χημική ένωση – υπερδύναμη – ερεθίζοντας με αυτόν τον τρόπο τις πιο ευαίσθητες χορδές μου. Ανιχνεύω μερικές δόσεις ανείπωτου έρωτα, αξεπέραστου, με το πάθος να εμμένει, αν και ναρκωμένος, κάτι σαν δεύτερο δέρμα μου. Έπειτα γερές δόσεις από πειρασμό ώστε να ενδώσεις σε αυτό που αληθινά λαχταράς.

Μετά έρχεται η φυγή, το πέταγμα προς το καινούργιο, το θαύμα να ανακαλύπτεις ψηλαφίζοντας όσα τα μάτια δεν μπορούν να συλλάβουν. Οι στίχοι κάνουν ξεκάθαρο ότι αυτή η προαναφερθείσα ένωση πυροδοτείται εξακολουθητικά από μία έννοια που βρίσκεται στην απόλυτη μορφή της, την αγάπη.

Την βρίσκεις διάσπαρτη στον αέρα, κομμάτια ενός πάζλ που μόνο μαζί μπορούμε να ενώσουμε για να ελευθερώσω εγώ εσένα και εσύ εμένα…

-Και δεν μου καίγεται καρφί…αν με αποκαλέσουν «καμμένη» που κατέληξα να κάνω ερμηνευτική ανάλυση στον Oakenfold!!! Φιλιάααα

maria antouanetta (rules)

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Εσωτερικός διάλογος



Η ζωή είναι ωραία…μα τόσο λίγη.
Γι αυτό σου λέω να προσπαθείς, να μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από αυτό που ονειρεύτηκες. « Δεν ονειρεύομαι» λες. Είναι εύκολο να ζεις αυτά που έχεις πέρα από αυτά που δεν έχεις και πέρα από αυτά που θα ήθελες να έχεις. «Αυτά που έχω είναι επιλογές μου;» αναρωτιέσαι. Κοίτα δεν θέλω να σε παραμυθιάζω… Το πώς επιλέγεις να ζεις μοιάζει με τον τρόπο που απαντάς σε ένα παιχνίδι γνώσεων που σου δίνονται τρεις απαντήσεις και διαλέγεις την λιγότερο «κουλή», γιατί δεν ξέρεις την σωστή. Δύσκολα θα θελήσεις να κερδίσεις το λαχείο γιατί ξέρεις πως έχεις μηδαμινές πιθανότητες. Έχεις φτάσει όμως να συγκρίνεις την ευτυχία σου με ένα λαχείο γιατί νομίζεις πως είναι εξίσου δύσκολο να φτάσεις σε αυτήν όσο και να ορίσεις την τύχη σου.
« Θέλω να είμαι ευτυχισμένος, όμως δεν μπορώ να το πετύχω με μιας, πρέπει να φτάσω εκεί βήμα βήμα» . Έχεις μάθει να σκέφτεσαι τεχνοκρατικά…ακόμα και σε πράγματα που δεν μπορούν να περιγραφούν και να οριστούν με αυτό τον τρόπο. Βήμα βήμα μπορείς να φτάσεις κάπου πράγματι…όμως βασική προϋπόθεση είναι να ξέρεις που θέλεις να φτάσεις.

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Δεν είναι αργά...

Μας περιμένουν οι ομορφιές του κόσμου τούτου
σαν τις πληγές που ξανανοίγουν κρυφά κάτω από ρούχα καινούργια.
Εσύ οδηγάς, εγώ ταξιδεύω...ξερω τι κάνω, ποιον κοροιδεύω.
Σαν να ανοίγω φτερά, κατω από ρούχα βαριά

Πηγαίνω με χίλια, χιλιόμετρα ή μίλια.
Δεν βλέπω καλά πόσοι τρόποι υπάρχουν για να δεις την πραγματικότητα,
πόσοι άνθρωποι μπορούν να χωρέσουν σε μία.

Δεν θέλω να ξέρω τι θα 'ρθει μετά.

Έχω μισό, θέλω διπλά
μα είναι αργά...είναι αργά
Έχεις δροσιά και έχω φωτιά
δεν ειναι αργά...δεν ειναι αργά.

Που να πηγαίνουν; Όλοι το ίδιο...
Άλλοι πεθαίνουν, άλλοι ζούνε και λίγο...

Για να ανοίξεις φτερά δεν είναι αργά.

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Το Βλέμμα Του Έρωτα

«Εμένα μου φαίνεται ότι οι γονείς μου γέρασαν και τα χουν χάσει»
« Κι εμένα μου φαίνεται ότι εσύ τους κοιτάζεις με διαφορετικά μάτια.»
«Μα τι σημασία έχει αυτό; Αυτό που είναι, είναι, όπως λες και εσύ.»
« Άκουσε μια ιστορία.»

Ο βασιλιάς ήταν ερωτευμένος με τη Σαμπρίνα, μια γυναίκα ταπεινής καταγωγής που την έκανε τελευταία του γυναίκα. Ένα απόγευμα, ενώ ο βασιλιάς έλειπε στο κυνήγι, ήρθε ένας αγγελιοφόρος να ειδοποιήσει ότι η μητέρα της Σαμπρίνας ήταν άρρωστη. Ο βασιλιάς της είχε απαγορεύσει να χρησιμοποιεί την προσωπική του άμαξα, κι αν παραβίαζε την εντολή του θα το πλήρωνε με το κεφάλι της. Ωστόσο η Σαμπρίνα μπήκε στην άμαξα και έτρεξε στο πλευρό της μητέρας της.

Όταν γύρισε ο βασιλιάς έμαθε τα καθέκαστα. «Μα δεν είναι θαυμάσιο;» είπε «Αυτό είναι αληθινή αγάπη της κόρης προς την μητέρα. Δεν την ένοιαξε να διακινδυνεύσει το κεφάλι της για να φροντίσει την μητέρα της. Είναι υπέροχη!»
Την άλλη μέρα, ενώ η Σαμπρίνα καθόταν στον κήπο του παλατιού και έτρωγε φρούτα, ήρθε ο βασιλιάς. Τον χαιρέτησε και μετά δάγκωσε το τελευταίο ροδάκινο που είχε το καλάθι.
«Φαίνονται γλυκά!» είπε ο βασιλιάς «Πράγματι» είπε η βασίλισσα. Και απλώνοντας το χέρι της έδωσε στον αγαπημένο της το τελευταίο ροδάκινο.
«Πόσο με αγαπάει, σχολίασε μετά ο βασιλιάς. «Στερήθηκε την απόλαυση της για να μου δώσει εμένα το τελευταίο ροδάκινο του καλαθιού. Δεν είναι καταπληκτική;»

Πέρασαν ορισμένα χρόνια και – ποιος ξέρει γιατί;- ο έρωτας και το πάθος έσβησαν από την καρδιά του βασιλιά. Καθόταν μαζί με έναν στενό του φίλο και έλεγε:
« Ποτέ δεν φέρθηκε σαν βασίλισσα. Μια φορά μάλιστα, παράκουσε την διαταγή μου να μην χρησιμοποιήσει τη βασιλική άμαξα, και θυμάμαι μια μέρα που μου έδωσε να φάω ένα δαγκωμένο φρούτο.»

« Η πραγματικότητα είναι πάντα η ίδια. Κι είναι αυτό που είναι, Ντέμιαν. Ωστόσο, όπως στο παραμύθι, ο άνθρωπος μπορεί να ερμηνεύσει μια κατάσταση με τον έναν τρόπο ή με τον ακριβώς αντίθετο.

«Πρόσεχε τι αντιλαμβάνεσαι» έλεγε ο Μπάντουιν, ο σοφός.»

ΑΝ Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ «ΓΑΝΤΙ»
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΕ ΒΟΛΕΥΕΙ…

…ΤΟΤΕ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ!


Χ. Μπουκάι

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

*Little Details*

Cream Toffees...

Ο Marc Jacobs στηρίζει τις δεκαετίες...

Come what May...come what May...I will love u until my dying day.

Η κοχυλοβλεπούσα...

Κι όλα ξεκίνησαν από το μπουμπούκι που άνθισε λίγα λεπτά αφού ξεδίψασε...

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

*Mary and Max*



Είναι ένα film βασισμένο σε αληθινή ιστορία, μια ιστορία γλυκιά ,αυθεντική και ευαίσθητη. Ευαίσθητη με έναν τρόπο τόσο αληθινό και αστείο...μια ευαισθησία που λείπει απο τις κλασσικές παιδικές ταινίες που βγαίνουν στο σινεμά. Είναι μια ιστορία δύο εντελώς διαφορετικών ανθρώπων που γίνονται φίλοι μέσω αλληλογραφίας και μοιράζονται τις πιο τρελές τους σκέψεις και όνειρα ανακαλύπτοντας ότι έχουν πολύ περισσότερα κοινα απο όσα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Μια ασυνήθιστη ταινία για μια ασυνήθιστη φιλία...

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Φεεεεεύγεις !!!

And if I only could,
Make a deal with God,
And get him to swap our places,
Be running up that road,
Be running up tha...t hill,
Be running up that building.
If I only could, oh...
You and me *be running up that hill*

Κι αν τελικά μπορούσα να κάνω αυτό το θεόσταλτο ντιλ , αν είχα την μοναδική ευκαιρία να ζητήσω ακόμη και τη μεταστροφή συνειδήσεων υπέρ μου, θα σε διάλεγα για πρωταγωνιστή;
Πάνω που πασχίζω να σε θάψω εμφανίζεσαι μπροστά μου τυχαία.. αγέρωχος όπως λέει κι ένας καλός μου φίλος! Τι τύχη Θεέ..
Μαθαίνω τα νέα σου, τώρα λες ότι έχεις και σχέση! Εσύ που ξόδεψες άπειρο σάλιο να μου αποδείξεις ότι δεν είσαι των δεσμεύσεων.
Τώρα μπορείς να ξυπνάς με έναν άνθρωπο πλάι σου,στέλνεις γλυκά μηνύματα,δένεσαι με ένα κορμί, το αποζητάς, δίνεις χώρο, δίνεις αξία!!
Εγώ είμαι απλά αυτή που πέρασε από τη ζωή σου φευγαλέα όπως πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλο εχθές.. χωρίς να σταθείς, χωρίς ούτε εγώ να σταθώ.

Για λίγο η πληροφορία μοιάζει αβάσταχτη για τα 53 κιλά μου, ωστόσο γρήγορα αντιλαμβάνομαι την μεταστροφή , Θεέ, στη δική μου συνείδηση...γιατί προχώρησα μέσα μου. Και μπορεί ο ρυθμός μου να είναι ίδιος με αυτό των εργασιών του μετρό Θεσσαλονίκης αλλά δικέ μου.. φτάσαμε αισίως μέχρι το σταθμό Πανεπιστήμιο, σκάβοντας βαθιά, πληγώνοντας αρχαιότητες, σώζοντας άλλες!

Λατρεύω τις παρομοιώσεις..
Μου λές ότι η περιπέτεια μας ήταν μικρή αλλά περιεκτική, χαχανίζεις, αστειεύεσαι! Απαντώ ότι μικρή την έκανες εσύ χωρίς να περιμένω να καταλάβεις.. μόνο χαίρομαι που το έχεις τοποθετήσει στο μυαλό σου «κάπως».

«Εγώ αγάπη μου έγραψα για σένα λογοτεχνικό μυθιστόρημα 500 σελίδων, το στόλισα με κεραυνούς και αστραπές, του έδωσα περιεχόμενο αξιοζήλευτα συναισθηματικά φορτισμένο, κι εσύ το πέρασες για άρλεκιν, βιβλίο "της ξαπλώστρας" , ολιγοσέλιδο και διασκεδαστικό! Έπιασες το εξώφυλλο και καθώς δεν ήταν πασπαλισμένο με τη φτηνή χρυσόσκονη που τόσο αγαπάς το άφησες από τα χέρια σου, αυτό έκανες» (mel)

Συνθηματικά δηλώνω ότι :
Έφυγεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεες ρεεεεεεεεεε…έχεις φύγειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, φεύγεις λεμεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε πετώντας!!!!!!!!!!!!!!!



maria antouanetta

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Η ιστορία της άλλοτε diva

Η ιστορία αυτή αφορά μια γυναίκα γύρω στα 55. Τα έχει όλα…λεφτά, φίλους, μια καλή οικογένεια, ακίνητα ,φήμη κ .α τα οποία θα ζήλευε κανείς και θα ευχόταν να ήταν στην θέση της .Τέτοιους ανθρώπους βλέπεις συχνά στην τηλεόραση, στα περιοδικά αλλά και στην καθημερινή ζωή, στην γειτονιά σου, στο απέναντι διαμέρισμα…

Σήμερα έχει τις υπαρξιακές της ανησυχίες και νιώθει τόσο μόνη στο τεράστιο σπίτι της…
« Ας πάρω ένα τηλέφωνο τον γιο μου… ή μήπως όχι; Και τι να του πω ; Καλύτερα να μην τον επιβαρύνω με τα ανούσια προβλήματα μου…» Ο γιος της -από τον πρώτο της γάμο- ζει και εργάζεται στην Σουηδία και έτσι τον βλέπει μόνο τα καλοκαίρια.«Να πάρω την κόρη μου…αυτή μου μοιάζει τόσο πολύ και ίσως με καταλάβει» σκέφτηκε « έτσι ήμουν κι εγώ στα νιάτα μου, με ένοιαζε μόνο να περνάω καλά και να με συμπαθούν οι πάντες…μα τι ανόητη που υπήρξα» Δεν απαντάει. « Κάπου θα ξενοκοιμήθηκε πάλι…» Καθώς κοιτάζει την λίστα με τις επαφές της πέφτει επάνω στον αριθμό του άντρα της. « Και τι να τον πάρω αυτόν τώρα ; Θα μου πει πάλι δουλεύω και θα αργήσω και ότι δεν μπορεί πια με την γκρίνια μου κ.λπ.» Τελευταία ο σύζυγος της δουλεύει ως αργά και είναι πάντοτε –κάποιες φορές το παριστάνει- απασχολημένος.

Και ενώ είναι έτοιμη να αφήσει τον εαυτό της έρμαιο της απελπισίας και των ανασφαλειών της, χτυπά το κουδούνι, είναι μια πολύ καλή της φίλη, συνοδοιπόρος της σε όλα από τα παιδικά της χρόνια ακόμη. Η μόνη που την ακολουθούσε πάντα σε όλα, και στα σωστά και στα λάθη. « Χαρά μου, τι καλά που ήρθες» είπε και άρχισε να τις εξηγεί για την σημερινή της μελαγχολία. Όμως η Χαρά…είχε την δική της χαρά. Είχε πρόσφατα κάνει lifting και ήταν τόσο απορροφημένη σε αυτό το θέμα που δεν κατάλαβε – η δεν προσπάθησε να καταλάβει- την ψυχική αποσύνθεση της γυναίκας. Η Χαρά μιλούσε ασταμάτητα για την διαδικασία της πλαστικής , το «εντυπωσιακό αποτέλεσμα», το πόσο αναζωογονημένη νιώθει.
Η γυναίκα ακούγοντας την φίλη της να μιλάει με τόσο πάθος για το πώς αισθάνεται 10 χρόνια νεότερη, αναπόλησε τον εαυτό της τότε που ήταν νέα…και συνειδητοποίησε την μεγαλύτερη ανασφάλεια της… «Να γερνάς μέσα σου και να το βλέπεις στον καθρέφτη» Και τι δεν θα δίνε να ήταν ξανά νέα…Θα έκανε συμφωνία με τον διάολο όπως ο Giohan Faust, θα πουλούσε την ψυχή της για να έχει ξανά τα ξέγνοιαστα νιάτα της. «Καλή μου; Με προσέχεις;» λέει η Χαρά.
« Πρέπει να κάνεις κι εσύ μια επεμβασούλα !!! Θα δεις θα ξαναγεννηθείς!»
« Μπα, Χαρά μου δεν νομίζω ότι αυτό θα λύσει τα προβλήματα μου.. γέρασα και πρέπει να το πάρω απόφαση» απαντά η γυναίκα. « Ααα μην ακούω βλακείες άκου εκεί γέρασες, δεν γεράσαμε…απλά ωριμάσαμε.»

Όλα αυτά τα οποία είναι στην κοινωνία μας αποδεικτικά στοιχεία της ευτυχίας ενός ανθρώπου είναι τελικά αυτά που δεν αξίζει να ζηλέψεις ποτέ. Μην ζηλέψεις τα υλικά…γιατί ακόμα κι αν τα αποκτήσεις πάντα θα θες κι άλλα. Μην ζηλέψεις τις σχέσεις βιτρίνα… σκέψου τι κρύβεται από πίσω, σκέψου πως όσο πιο δεμένο δείχνει το «τέλειο ζευγάρι» τόσο πιο μόνος είναι ο καθένας τους. Μια αυθεντική ανθρώπινη στιγμή είναι μια στιγμή που δεν την μοιράζεσαι απλώς…αλλά την μοιράζεσαι με κάποιον που θα σε καταλάβει. Δεν χρειάζεσαι μια συγκεκριμένη κοινωνική θέση, το μόνο που χρειάζεσαι είναι ανθρώπους.




juliette

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Χρόνια πολλά!

Είχα διαβάσει κάποτε , πως όταν γράφεις κάτι τότε αυτό μένει στην αιωνιότητα…Βαρύ πράγμα η αιωνιότητα για γεγονότα, καταστάσεις και ανθρώπους που τελικά μπορεί να μην αντέξουν την πραγματικότητα. Ξέρεις γιατί το λέω αυτό; Γιατί σήμερα δεν ξέρω πως θα έρθει η πραγματικότητα και πόσο θα κρατήσουν τα γεγονότα, οι καταστάσεις, οι άνθρωποι…Σίγουρα όχι περισσότερο πάντως από την αιωνιότητα. Έτσι όπως και να χει, τους δίνω κάτι περισσότερο από αυτό που μια πραγματικότητα μπορεί να τους χαρίσει .

Δεν ξέρω καν αν αυτά θα φτάσουν ποτέ σε εσένα και αυτό κάνει όλο αυτό το εγχείρημα ακόμη πιο συναρπαστικό. Επίσης δεν ξέρω ποια θα είναι η πραγματικότητα μέσα στην οποία εσύ θα τα διαβάσεις. Χθες μου είπες πως μία σχέση θέλει φαντασία…Δεν το χα σκεφτεί ποτέ έτσι. Κατάλαβα τελικά πως φαντασία είναι να κάνεις κάτι για έναν άνθρωπο που ποτέ δεν θα μπορούσε αυτός να φανταστεί.Λίγα μέτρα μετά είχαμε φιλοσοφικές απορίες … «Γιατί οι άνθρωποι φιλιούνται στο στόμα; Γιατί τους αρέσει να φιλιούνται τόσο πολύ και συνεπώς θέλουν να το κάνουν συνέχεια;»

Το στόμα είναι ένα μέρος του σώματος που έχει ιδιαίτερη σημασία. Συμβολική σημασία. Όλοι οι άνθρωποι έχουν συνδέσει το στόμα με τις πρώτες απολαύσεις στην ζωή. Τότε που ήσουν μπόμπιρας -και τα μάγουλα σου ήταν τόσο φουσκωτά που όλοι νόμιζαν πως κάποια στιγμή θα σκάσουν - όταν έβρισκες κάποιο αντικείμενο για να το ανακαλύψεις το έβαζες πάντα στο στόμα. Ή ακόμα πιο πίσω τότε που η μόνη σου απόλαυση σαν μωρό ήταν ο θηλασμός. Παρατήρησε τι μεγάλη αίσθηση ευχαρίστησης φανερώνει το πρόσωπο ενός μωρού όταν το θηλάζει η μητέρα του. Ακόμα όταν ένα παιδί λέει τις πρώτες του λέξεις και μόλις καταφέρει να πει πχ «μαμά», όλοι γύρω του αισθάνονται φοβερή ικανοποίηση και το επιβραβεύουν με κάθε τρόπο (αγκαλιές, φιλιά, φωνές κλπ).Τότε το παιδί καταλαβαίνει πως με το στόμα και την γλώσσα του μπορεί να δημιουργήσει κάτι που οι άλλοι θα εκτιμήσουν και παράλληλα καλλιεργείται μια βαθιά εκτίμηση για το όργανο που του δίνει τόσες δυνατότητες και απολαύσεις, το στόμα.

Όταν ενώνονται δύο στόματα λοιπόν, δύο χείλη…έχει μεγάλη διαφορά από ένα φιλί στο μάγουλο. Δίνεις στον άλλο την δυνατότητα να έχει πρόσβαση στο όργανο εκείνο που για χρόνια σου προσέφερε τόσες απολαύσεις και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εξέλιξή σου σαν άνθρωπος από την βρεφική σου ηλικία ακόμη. Μην με ρωτήσεις λοιπόν γιατί θέλω να σε φιλάω συνέχεια…Δεν είναι μόνο το ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου…
Ξέρεις μετά από την επαφή μου με τους πιγκουΐνους έμαθα τι πραγματικά είναι ένα ρομαντικό ραντεβού, πόσες δοκιμασίες προϋποθέτει να περάσει κανείς, πόσα ταξίδια από τον πάγο στον ωκεανό για να φτάσει στο ραντεβού του. Είναι απίστευτο το πόσο πολύ με άγγιξε το ταξίδι τους…και ακόμη πιο απίστευτο το ότι απ’ την πρώτη στιγμή το ήξερα πως αυτό το ταξίδι δεν είναι τυχαίο. Μετά από αυτό το ταξίδι δεν αλλάζει μόνο η ζωή των πιγκουΐνων αλλά και η δική μου.

Σήμερα, είδα γι άλλη μια φορά το ταξίδι τους. Την προσπάθεια τους να σώσουν την ζωή, τον ρομαντικό χορό τους, το ατελείωτο περπάτημα τους μέχρι να δουν τον ωκεανό, τις απίστευτες τούμπες τους. Αυτήν την φορά δεν έχω αμφιβολίες για το συναίσθημα μου. Ξέρω πώς να το εξηγήσω. Ξέρω με ποιον και πως θέλω να το μοιραστώ. Ένα μόνο δεν ξέρω…πότε θα γίνω πιγκουΐνος επιτέλους;
Χειμώνιασε για τα καλά. Κάνει πολύ πολύ κρύο και θέλω συνεχώς να κοιμάμαι. Άρχισε να με πιάνει αυτό που με πιάνει κάθε χειμώνα. Που θέλω να κάθομαι μέσα στο σπίτι, να μην κάνω τίποτα που να περιλαμβάνει ντύσιμο και πέρασμα της εξώπορτας. Προσπαθώ σκληρά κάθε χρόνο να μην κυλήσω αλλά πάντα αποτυγχάνω. Και έπειτα βουλιάζω μέσα στην αποτυχία μου και αρχίζω να το ευχαριστιέμαι απίστευτα.

Στις 16, σου έστειλα «Χρόνια Πολλά» για τα γενέθλια σου. Ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο αλλά σκέφτηκα πως θα ήταν αρκετά άβολο και για τους δύο…(χαζομάρες σκέφτηκα) και να σου πω την αλήθεια είχα αποφασίσει γενικά να κρατήσω μία στάση που δεν θα έφερνε κανέναν από τους δύο σε άσχημη θέση. Κι έτσι κρύφτηκα πίσω από την μάσκα που παρέχει η ηλεκτρονική επικοινωνία. Μια μάσκα που σου προσφέρει ασφάλεια αλλά όχι ουσιαστική επικοινωνία και έκφραση συναισθημάτων. Δεν σου ευχήθηκα όπως θα ήθελα πραγματικά…Ίσως όμως δεν ήξερα ακόμη πως πραγματικά ήθελα να σου ευχηθώ… «Από δω και πέρα θέλω να μου λες κάθε μέρα τι τρως» μου είπες. Και δεν ξέρω τι μου συνέβη εκείνη την στιγμή…ή ήμουν πράγματι εντελώς χαζή και δεν το ‘πιασα ή προσπαθούσα να το παίξω χαζή και τελικά μου βγήκε μια χαρά η χαζομάρα…Μετά από καιρό…άρχισα να πιστεύω σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση της παλιοατάκας σου.«Από δω και πέρα θέλω να μου λες κάθε μέρα τι τρως»= «Θέλω να ήμαστε μαζί». Αλλά αποδείχθηκε πως είχα αργήσει λιγάκι να σε μεταφράσω…

Κάποια πράγματα δεν υπάρχει τελικά λόγος να τα αποφεύγουμε. Πρέπει να τα κοιτούμε κατάματα και να τα προσπερνάμε. Στην καλύτερη περίπτωση καταφέρνουμε να τα ξεπερνάμε κιόλας. Άλλα κι αυτό είναι ένα ρίσκο. Γιατί αν καταφέρεις και ξεπεράσεις κάτι σβήνεις παράλληλα κάθε πιθανότητα να επανέλθει στη ζωή σου. Αν αντί να σε προσπεράσω σε είχα ξεπεράσει και το ίδιο είχες κάνει κι εσύ…

Οι σχέσεις δεν είναι κάτι που μπορεί να αναλυθεί ορθολογικά…ούτε καν λογικά. Κι αν εγώ έστω και ελάχιστα…είχα θεωρήσει προδοσία την δική σου στάση…είχα πια καταλάβει πως τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά. Αυτό που μετράει είναι η στιγμή. Και δεν μπορεί όταν πρόκειται για το εαυτό του κανείς να επικροτεί την επένδυση στις στιγμές και απ΄ την άλλη όταν πρόκειται για κάποιον άλλον να είναί τόσο αυστηρός και να απαιτεί τελικά κάτι που ούτε ο ίδιος μπορεί να κάνει. Να σταματήσει να ζει. Γιατί αυτό ήταν. Ήταν η ζωή που προχωρούσε και εσύ απλά έζησες.
Τότε ήταν που είπα μέσα μου …: «Μελινάκι, ξέχνα ό,τι έγινε, όσα πέρασαν, όσα σε στεναχώρησαν, ξέχνα τα όλα. Όλα αυτά σε έφεραν εδώ που είσαι τώρα, τον έφεραν εδώ που είναι τώρα…όλα αυτά έφτιαξαν αυτή την στιγμή. Κι αυτή η στιγμή αξίζει όσο όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα. Αυτό που μετράει είναι η στιγμή.» Μου είπες πως όταν σε φίλησα τα χείλη μου ήταν διστακτικά. Δίσταζα μέχρι να κάνω την παραπάνω σκέψη.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Μια βερολινέζικη μουσική ανακάλυψη...

Βερολινο, Postdamer Platz, Sony Center

Οι "The Beez", δίνουν μια υπαίθρια συναυλία σε μια απο τις πιο σύγχρονες πλατείες της Ευρώπης παίζοντας μουσική ευρωπαική και σύγχρονη παράλληλα, αλλάζοντας τα φώτα σε κομμάτια παλιά και αγαπημένα...



Το κομμάτι "Close to me" θα μπορούσε να είναι το soundrack μιας ταινίας για το Βερολίνο, την ζωή εκεί, τις ατελείωτες βόλτες, το ατελείωτο κρύο...