Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Φέτος δεν θα είμαι κυνική

Δεν ήθελα να το παραδεχτώ, καιρό τώρα. Ήθελα να πιστεύω στο άτομο, στις ικανότητες του, στο πνεύμα, στην πολιτική, σε οτιδήποτε εκτός από τον έρωτα. Φέτος θα ξεκινήσω με την αναπόφευκτη παραδοχή, πως ο έρωτας κινεί γη και ουρανό, θέτει τον καθένα σε σταθερή τροχιά γύρω από τα θέλω και τα πρέπει του. Ο έρωτας.

Μια καλή μου φίλη, αγαπάει ένα αγόρι. Το αγόρι αυτό βρίσκεται μακριά. Τους χωρίζει η θάλασσα αλλά τους ενώνουν τόσα πολλά. Μια θάλασσα μπορεί να το κάνει λίγο πιο δύσκολο, έτσι δεν είναι; Αλλά και η στεριά δεν πάει πίσω. Ακόμη κι ένα τετραγωνικό μέτρο στεριάς είναι αρκετό να σε χωρίζει. Η φίλη μου δεν μάσησε. Εκεί που η θάλασσα σήκωσε κύματα πελώρια... εκείνη πήρε το αεροπλάνο, και πήγε. Μπορεί να ήθελε να ζήσει λίγο το σκηνικό "κάνω την μεγάλη θυσία για σένα" ή μπορεί απλώς να ήθελε να αναμετρηθεί με το ένα τετραγωνικό μέτρο στεριάς που φαίνεται πως παλεύεται πιο εύκολα. Τα φαινόμενα απατούν, τα αγόρια που αγαπούν, όχι. Και την αγαπάει.

Τα πράγματα από κοντά δεν ήταν πιο εύκολα. Ήταν όμως πιο πραγματικά. Πραγματικά συναισθήματα, πραγματικά δάκρυα. Όταν πλησίαζε ο καιρός να φύγει, του έλεγε "Κάνε κάτι να με κρατήσεις εδώ". Το έπαιζε άνετος , μέσα του ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει και πολλά και αυτό του ράγιζε την καρδιά. Είναι αυτή η άτιμη η πραγματικότητα που σου θέτει κάποιους όρους. Δεν μπορείς να ζεις σαν πρωταγωνιστής του Παπακαλιάτη.

"Συγνώμη που δεν έκανα τίποτα για να σε κρατήσω, συγνώμη για όλα τα άσχημα και δύσκολα" είπε.
"Σ'ευχαριστώ"

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Current Obsession : Shannyn Sossamon










Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Τα διεστραμμένα cartoon


 από την τζούλς

Λυπάμαι που θα σας χαλάσω την γλυκιά ανάμνηση της χαμένη αθωότητας, αλλά πρέπει.
Όλοι μας σαν μικρά ζιζάνια σηκωνόμασταν από τα άγρια χαράματα κάθε Σάββατο να δούμε παιδικά και σ΄όλους μας έβαζαν οι αγαπημένοι γονείς κασέτες όταν ήθελε να ησυχάσει το κεφάλι τους. Τότε τα αθώα μας μυαλά δεν αντιλαμβάνονταν το υπονοούμενα που κρύβουν τα κινούμενα σχέδια, τώρα όμως που μεγαλώσαμε και πονηρευτήκαμε καταλάβαμε ότι δεν είναι και τόσο αθώα όσο φαίνονται.

Ας πάρουμε τους Tom & Jerry για αρχή. Η ιστορία τους ξεκινάει κάπου στο 1947 με μια δύσμοιρη γάτα που μπορεί να φάει του κόσμου τα φαγητά, έχει απωθημένο το ποντίκι και έτσι τα βάσανα ξεκινάνε. Ανελέητο ξύλο στις οθόνες και σκηνές σαν μεσαιωνικά βασανιστήρια, κατά τ' άλλα αθώο και ξεκαρδιστικό κινούμενο σχέδιο. Τώρα να μην επεκταθούμε και στα ρατσιστικά στερεότυπα με την έγχρωμη μαμή ( εμπνευσμένο από την μαμή της ταινίας '' όσα παίρνει ο άνεμος'') της οποίας δεν αξιώθηκαν να δείξουν καν το πρόσωπο της παρά μόνο σ΄ένα επεισόδιο. Στο ίδιο πλαίσιο ωμής βίας κινείται και το Sylvester & Tweety που είναι σειρά της looney tunes( το λέει και τ΄ όνομα ότι κάτι δεν πάει καλά). Αχ! Παρεξηγημένες γατούλες! Μην πιάσουμε και τις άλλες σειρές της looney tunes... Eιδικά αυτόν τον θρασύτατο λαγό που ήταν τόσο μεγάλος λες και ήταν γενετικά τροποποιημένος- με την κλασσική έκφραση ''whats up doc? '' Ακόμα με στοιχειώνει. Μετά σου λένε ότι το play station εθίζει στη βία.

Πάμε σ άλλη χώρα τώρα. Το Kabamaru, το γιαπωνέζικο cartoon- anime του 1982 ,αν και εμείς εδώ το είδαμε λίγο αργότερα. Αυτός ο τζόβενος ο Σιτζούνε με τα κατάμαυρα μακρυά του μαλλιά και την φραντζούλα -που άνετα θα μπορούσε να είναι κοπέλα στη συμμορία της Sailo Moon  - και αρρωσταίνει σαν ασθενική κορασίδα. Δείτε τα αδέρφια του! Τα αδέρφια λεγότανε Κανάμε και Φουντάμπα -άντρες δεν τους έλεγες, τρανσέξουαλ ίσως- , το μακιγιάζ τους τέλειο κορίτσια και η γκαρνταρόμπα τους δεν παίζονταν. Μη περιμένετε να μιλήσω για το Dragon Ball μια εικόνα 1042 λέξεις, άνθρωποι και ζώα μια μορφή.

Πάμε Ευρώπη, στα αγαπημένα Στρουμφάκια από το Βέλγιο. Αρχικά βγήκαν σε κόμικ το 1958 και μετά σε carton. Τίγκα στα πολιτικά υπονοούμενα, δε θα πω πολλά απλά θα παραθέσω. Μπλε πλασματάκια πανομοιότυπης αισθητικής που ξεχωρίζουν παραμόνο για τον χαρακτήρα τους έκτος από το σοφό Μπαρμπα-Στρούμφ με την κόκκινη περιβολή που ήταν και αρχηγός της κοινότητας.
 Ζουν κάπου απομονωμένα στο δάσος σε μια αυτοοργανωμένη κοινωνία χωρίς χρήματα. Ανάμεσα τους υπάρχει μόνο ένα θηλυκό , η Στρουμφίτα, που στάλθηκε αρχικά ως κατάσκοπος του κακού Δρακουμέλ, μελαχρινή και άσχημη αλλά με την βοήθεια του Μπάρμπα-Στρουμφ γίνεται ένα καλό Στρούμφ με πλούσια ξανθά μαλλιά – όχι καθόλου σεξιστικό- ... α ρε Μέριλιν μας κατέστρεψες. Στην αντίπερα όχθη -του κακού-, ο μάγος Δρακουμέλ -στο κόμικ λέγονταν Garmagel- που χρειάζεται τα Στρουμφάκια για ένα μαγικό φίλτρο ώστε να φτιάξει χρυσό εννοείται μόνο για πάρτη του -o wannabe καπιτάλας της υπόθεσης- και η γάτα του η Ψιψινέλ. Το αυθεντικό της όνομα ήταν Azrael όπου στην ισλαμική θρησκεία είναι τ' όνομα του αρχάγγελου του θανάτου. Αυτή ποθεί να γευτεί την στρουμφοσάρκα και παράλληλα τρώει ξύλο όταν αποτυγχάνουν τα σχέδια του Δρακουμέλ . Γενικά με τις γάτες έχουμε ένα θέμα, όπου βια και κακό... να σου η γάτα.

1969 και μαζί με τα 70ς να σου και ο Scooby-Doo. Μια παρέα παιδιών ντετέκτιβ που εξιχνιάζουν μεταφυσικά φαινόμενα και φοράνε ρούχα της εποχής ,παντελόνια καμπάνες ,κοντές χαριτωμένες φουστίτσες και έντονου χρώματος καλτσόν και μέχρι να γεράσουμε κι εμείς αυτά θα φοράνε. Για την μεταφορά τους χρησιμοποιούν ένα βανάκι σε διακόσμηση τύπου παιδιά των λουλουδιών. Όλα καλά μέχρι εδώ όμως αυτός ο χίπης της υπόθεσης ο Shaggy και  ο κολλητός του Scooby-doo με την ακόρεστη τους όρεξη...Λυπηθείτε τους χοντρούς ρε παιδιά ! Άντε ο Scooby είναι σκύλος είναι φυσικό να μην χορταίνει ο Shaggy όμως που τρώει τον αγλέωρα και δεν παχαίνει! Χμμμ 70s ,τα ναρκωτικά δεν είχαν απαγορευτεί ακόμα , ελεύθερο πνεύμα κλπ ... τα συμπεράσματα δικά σας.

Όσο προχωράνε οι δεκαετίες τόσο μεγαλώνει και η διαστροφή. Powerpuff Girls ,ένα αμερικάνικο κινούμενο σχέδιο του 1998 με τρία κοριτσάκια που είχαν τεράστια μάτια μύγας και ανάμεσα τους μια ξανθούλα που είναι και η πιο χαζούλα της παρέας- και τα στερεότυπα καλά κρατούν-. Βοηθάνε το δήμαρχο “καθαρίζοντας” την πόλη από τους εγκληματίες και ο δήμαρχος δεν κουνάει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι παρά μόνο όταν είναι να πάρει τηλέφωνο τα κοριτσάκια , Παράλληλα για όλες τις δουλείες του τρέχει η γραμματέας του ντυμένη στα κόκκινα, με σέξι καμπύλες beyonce, αλλά πρόσωπο ποτέ δεν βλέπουμε, μόνο τις πυρρόξανθες μπούκλες. Τα μικρά κοριτσάκια λέει φτιάχτηκαν από τον Καθηγητή στο υπόγειο του. Και δεν έφτιαχνες την Wonder Woman,  τα ανήλικα κοριτσάκια σε μάραναν ανωμαλιάρη! Τη φιγούρα του Αυτό (Him) την θυμάστε; Σε άντρα πάντως δεν έφερνε! Λέτε από 'κει να εμπνεύστηκε ο mc queen τα παπούτσια;

Γενικά αν τα δούμε ως ενήλικες πια, θα δούμε πως όλα κρύβανε υπονοούμενα και διαστροφή μέσα τους ενώ παράλληλα θέλανε να περάσουν τα στερεότυπα της κάθε εποχής. Ειδικά η βιομηχανία της Disney διαπρέπει σ΄ αυτούς τους τομείς. Παρόλα αυτά δεν παύουμε να τα αγαπάμε και να αναπολούμε αυτό το κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας.

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Τα 9+1 τραγούδια που τα ακούς πρωί και σου φτιάχνουν την διάθεση


Νούμερο 1



Το τραγούδι των Gorillaz ξεκινάει με σατανικό γέλιο που υπόσχεται πολλά. Το λέει βέβαια και ο τίτλος- FEEL GOOD-. Λίγο η αυθυποβολή, λίγο ο ήχος του παραδείσου στο 1.10, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Ε οκ ναι στον παράδεισο παίζει Gorillaz...

Νούμερο 2



Όταν κάποιος σου τραγουδάει σε ρυθμό ντίσκο στίχους που μέσες άκρες , πάνω κάτω, μεταφορικά και κυριολεκτικά λένε "άκου μωρό μου, η επιθυμία σου διαταγή"....τον φαντάζεσαι με δερμάτινο jacket να χορεύει αλά michael jackson και η μέρα σου δεν θέλει και πολλά ακόμη για να πάει καλά.

Νούμερο 3



Και όπως καταλαβαίνεις έχω ένα θέμα με τους άντρες που τραγουδάνε ντίσκο-ποπ  και ειδικά με αυτούς που είναι και χορευτικά τζιμάνια όπως ο Jamiroquai. 

Νούμερο 4



Katy on a mission. Κοριτσίστικη reggae κι άσε την Rihanna να ψαρεύει ρέγγες.

Νούμερο 5



Εντάξει , μου 'χεί καεί ο εγκέφαλος να το ακούω συνέχεια και ποιος  να του τό λεγε του Gotye ότι το τραγουδάκι του θα είχε τύχη εμπορικού λαϊκό- ποπ άσματος στα ελληνικά αυτιά. Όμως, δεν παύει να είναι το must τραγούδι ξυπνητήρι που περιμένεις στο κρεβάτι σου μέχρι το 1.32,  όπου πετάγεσαι με δύναμη, φέυγουν παπλώματα, μαξιλάρια, ντιβανοσκεπάσματα- οκ- και τραγουδάς 


But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know
Now you're just somebody that I used to know
Now you're just somebody that I used to know

Νούμερο 6


Είναι και κάποιες μελαγχολικές ψυχές που δεν τους φτάνει ένας γοργός ρυθμός και ένας αισιόδοξος στίχος. Μια τέτοια ψυχή ξυπνάει και μαζί μου κάτι πρωινά που θέλω να αναπολήσω περασμένα καλοκαίρια πίνοντας ζεστό καφέ και σιγοτραγουδώντας Koop Koop...
* αισιόδοξα μελαγχολικό;

Νούμερο 7 (από την a-m)




 Βουάγιαζζζ  Βουάγιαζζζ... και ταξιδεύεις σε δευτερόλεπτα στον χωροχρόνο! Λιγουλάκι πίσω, στα 80s με την βοήθεια κόμης και ένδυσης της τραγουδίστριας, λίγο μπροστά, μέσω εναίσθησης, σε κάποιο ονειρεμένο σου ταξίδι. Που μπορεί ακόμα να μην έχεις κάνει, αλλά να, τώρα νιώθεις σαν να είσαι εκεί.

Νούμερο 8



Μην με ρωτάς. Είναι πρώτον γοητευτικός άντρας που τραγουδάει ντίσκο-ποπ - γνωστή η αδυναμία μου πια-. Είναι δεύτερον τραγούδι δεμένο με βιώματα σκυλίσια και καλοκαιρινά, τότε που κάναμε dog-sitting με την φίλη μου την a-m για να πάει το ζεύγος Ανδρεαδάκη διακοπές! Α ρε!

Νούμερο 9



Κυριακή μεσημέρι. Ταινία στην τηλεόραση.

+1...η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει. και ας ελπίσουμε πως θα είναι πρώι και θα ήμαστε ξύπνιοι



Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Και “απτυχίωτη” και πτωχή


Ξέρετε έχω αυτό το είδος μαλλί που το λούζεις το πρωί και το μεσημέρι δεν είσαι για να βγεις έξω. Μα έτσι κι αλλιώς δεν θα 'βγαινα γιατί χρειάζομαι τουλάχιστον ένα ευρώ για τα μεταφορικά (κέντρο και τούμπαλιν) και τρία ευρώ για ένα καφεδάκι-χυμουδάκι-ουζάκι κλπ. Και δεν μπορώ να κυκλοφορώ σαν το γύφτο με λαδωμένο μαλλί και με καβούρια στην τσέπη. Ξέρεις, το σκέφτομαι να ανάψω το θερμοσίφωνα για να λουστώ όσο το σκέφτομαι για να κόψω εισιτήριο στο λεωφορείο όσο το σκέφτομαι για να   κάτσω στο ρημαδοκαφέ να πιώ ένα ρημαδοκαφέ. Αυτά τα καβούρια, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν κάπως περίεργα στην τσέπη μου. Δεν τα φερε ακριβώς η μείωση του ρευστού που ρέει στις τσέπες μου. Γιατί όχι ότι έρεε και ποτέ. Μάλλον τα φέρε ενός είδους καταναλωτική ωριμότητα που αυτοαπονέμω όπως καταλαβαίνεις στον εαυτό μου. Ντάξει, δεν το θεωρώ και κατάκτηση γιατί είναι μια τρομοκρατία των μέσων μαζικής ενημέρωσης που εσωτερικεύθηκε. Δεν μου έκανε κακό, ούτε και στους γύρω μου, γιατί γίναμε λίγο πιο εφευρετικοί, εναλλακτικοί, εκτιμήσαμε τα απλά και άυλα της ζωής(;). Αλλά κακά τα ψέματα χάσαμε λίγο από την ανεμελιά μας. Ιδίως όταν θες να πιεις ένα ποτό παραπάνω αλλα δεν θέλεις να πάρεις ταξί, οπότε πρέπει να φύγεις ΤΩΡΑ!
Και αναζητάς μια ισορροπία. Χάνεις λίγο ανεμελιά από εδώ, βρίσκεις λίγο ανεμελία από την άλλη. Όσο το μέλλον φαντάζει αβέβαιο, και είναι σίγουρο πως δεν θα βρεις δουλειά, τόσο η λέξη “πτυχίο” ηχεί στα αυτιά σου όνειρο θερινής νυχτός. Στην τσέπη σου έχεις καβούρια. Δείχνεις ανέμελος ότι δεν σε νοιάζει αλλά στην πραγματικότητα φοβάσαι το αβέβαιο μετά. Και έρχεται ένα όνειρο φθινοπωρινής νυχτός να σου θυμίσει πως ό,τι εκλογικεύεις πιο πολύ είναι ό,τι πρέπει να αρπάξεις με νύχια και με δόντια.
Είδα ένα όνειρο, όπου ήμουν λέει στο κτίριο της Νομικής (αυτή η εποχή με στιγμάτισε ελαφρώς) και βλέπω έναν συμφοιτητή μου που στην κανονική ζωή ξέρω πως ορκίστηκε πρόσφατα. Στο όνειρο ήταν ντυμένος στην τρίχα με κοστούμι δικηγορίστικο ,γλιμμένο μαλλί και ένα backpack χαρτοφύλακα. Εγώ κυνική και αναίσθητη έκανα τσουλήθρα στο κάγκελο της σκάλας κοροϊδεύοντας τον για τον πως κατάντησε έτσι. Ο καημένος, προσπαθούσε να εξηγήσει στο κοροιδευτικό μου υποσυνείδητο πως δεν ντύθηκε έτσι από επιλογή αλλά ότι δεν μπορεί κανείς πτυχιούχος να κυκλοφορεί χωρίς κοστούμι. Απαγορεύεται.
Μετά έπεσε μαύρο και βρέθηκα γραπωμένη απο μια κολώνα στον 4ο όροφο. Απο την μια πλευρά ήταν σκάλες απότομες και φοβιστικές σαν κατηφόρα που την κατεβαίνεις με το αμάξι και κάτι μέσα σου κάτι σου λέει πως δεν θα πίασει το φρένο , κι απο την άλλη σκάλες διπλές σαν αυτές που κατεβαίνεις σε αίθουσα σινεμά. Οι υπόλοιποι κατέβαιναν κανονικά τις πρώτες σαν να είναι η μόνη επιλογή. Εγώ διάλεξα τις άλλες. Και έρχεται ένα όνειρο φθινοπωρινής νυχτός, ψυχογράφημα των μέχρι τώρα επιλογών σου, σε βάζει στον τοίχο και σου λέει διάλεξε. Για να μην μείνεις, και “απτυχίωτη”και πτωχή.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

GirLs OnLy









Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Αυτοεκτίμηση. Έχεις;


      Ο όρος αυτοεκτίμηση έχει αποτελέσει αντικείμενο έντονου επιστημονικού ενδιαφέροντος. Έχει απλωθεί όμως αρκετά ως έννοια γεγονός που καθιστά δύσκολη έως αδύνατη την κοινή αποδοχή ενός επιστημονικού ορισμού. Ίσως ενώ αποτελεί σαν όρος μέρος του καθημερινού μας λεξιλογίου αν μας ρωτούσε κάποιος τι είναι ακριβώς δεν θα μπορούσαμε να απαντήσουμε . Παρόλο που τέτοιου είδους υποθετικές έννοιες πρέπει απαράιτητα να ορίζονται με σαφή τρόπο πριν χρησιμοποιηθούν ανάλογα, ο ορισμός τους συχνά υπονοείται ακριβώς γιατί πρόκειται για λέξεις που χρησιμοποιούνται στην καθημερινή γλώσσα. Τι εννοούμε λοιπόν τελικά με τον όρο αυτοεκτίμηση;
     Προσεγγίζοντας την έννοια ίσως θα πρέπει να κανείς να προσπαθήσει να ορίσει την φύση της. Ξεκινώντας απο αυτό το ζήτημα φαίνεται πως η επιστημονική κοινότητα έχει χωριστεί σε αυτούς που πιστεύουν στην συναισθηματική φύση της έννοιας, και σε αυτούς που προσεγγίζουν τον όρο μέσα από μια πιο γνωστική σκοπιά. Έτσι λοιπόν η αυτοεκτίμηση θα μπορούσε να περιγραφεί απο την μια ως το πως αισθάνεται κανείς για τον εαυτό του ,πράγμα που φαίνεται κατά την άποψη των υποστηρικτών αυτής της προσέγγισης να μην συνδέεται με αξιολογικές ή έστω λογικές σκέψεις. Από την άλλη ο όρος θα μπορούσε επίσης να περιγραφεί ως μια άποψη, μια κρίση που ενέχει αυτοαξιολόγηση ως προς ικανότητες και επιτυχίες. Ενώ λοιπόν η πρώτη προσέγγιση παρομοιάζει την αυτοεκτίμηση με το συναίσθημα της αγάπης ως προς τον εαυτό ( πράγμα το οποίο δεν ελέγχεται από την λογική) η δέυτερη “πιο γνωστική” προσέγγιση παρομοιάζει την αυτοεκτίμηση με μια απόφαση που παίρνουν οι άνθρωποι ως προς το αν τελικά είναι ικανοί και άξιοι. H αυτοεκτίμηση λοιπόν μπορεί να αναφέρεται σε μια αξιολόγηση των χαρακτηριστικών ενός ατόμου από το ίδιο το άτομο, σε μια συναισθηματική στάση ή σε μια βαθύτερη συναισθηματική επένδυση του εαυτού.
    Σε μια προσπάθεια συγκερασμού των επιστημονικών απόψεων που είδαμε παραπάνω θα μπορούσαμε να πούμε πως ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το άτομο τον εαυτό του συνεπάγεται μια συναισθηματική και παράλληλα αξιολογική στάση λαμβάνοντας υπόψιν πως ακόμη και οι αντιλήψεις που φαίνονται συναισθηματικά ουδέτερες έχουν κάποια έμμεση αξιολογική χροιά. Ο όρος αυτοεκτίμηση φαίνεται να αντιστοιχεί όχι μόνο σε μια συναισθηματική κατάσταση αλλά και στις δυνατότητες που θεωρεί ότι κατέχει το άτομο στην αντιμετώπιση διάφορων καταστάσεων και στην σχέση του με τους άλλους. Επομένως η αυτοεκτίμηση δεν συνδέεται μόνο με τα χαρακτηριστικά που αποδίδει το άτομο στον εαυτό του αλλά αφορά την έκφραση της γενικότερης λειτουργίας του ψυχισμού. Η αυτοεκτίμηση φαίνεται να συνδέεται στενά με την αυτοαντίληψη. Άνθρωποι με υψηλή αυτοεκτίμηση τείνουν να έχουν πιο θετικά χαρακτηριστικά απο τους ανθρώπους με χαμηλή, όμως δεν πρόκειται για ταυτόσημες έννοιες. Για παράδειγμα ένα παιδί που δεν τα πάει καλά στο σχολείο μπορεί να διατηρεί το αίσθημα πως του αρέσει ο εαυτός του. Παράλληλα ένα κορίτσι ενώ θεωρεί πως έιναι όμορφη και ελκυστική πιθανόν να μην αισθάνεται καθόλου καλά με τον εαυτο της.
    Ο James σε μια προσπάθεια να ορίσει την αυτοεκτίμηση την απέδωσε μέσω ενός κλάσματος που παρανομαστή έχει τις επιδιώξεις του ατόμου και αριθμητή τις επιτυχίες του. Η αυτοεκτίμηση έιναι δηλαδή κατά τον James το πηλίκο των επιτυχιών ενός ατόμου προς τις επιδιώξεις, φιλοδοξίες ή προθέσεις του. Ο Fennel ορίζει την αυτοεκτίμηση ως την αντανάκλαση της άποψης που έχει το άτομο για τον εαυτό του και την αξία που το προσδίδει, ενώ ο Coopersmith περιγραφεί την αυτοεκτίμηση ως την προσωπική κρίση της αξίας του ατόμου, η οποία εκφράζεται με τις στάσεις που υιοθετεί σε σχέση με τον εαυτό του.
    Είτε προσεγγίσουμε τον όρο συναισθηματικά, είτε γνωστικά, είτε και τα δύο μαζι, το μόνο σίγουρο είναι πως η έννοια της αυτοεκτίμησης πάει χέρι χέρι με την ψυχική ισορροπία. Ειναι πανανθρώπινη ανάγκη να αισθάνεται κανείς περήφανος για τον εαυτό του παρά να ντρέπεται γι αυτόν, γι αυτό και γενικά οι άνθρωποι τείνουν να προστατεύουν την αίσθηση ότι αξίζουν. Μπορεί στους διάφορους πολιτισμούς ή σε διαφορετικές χρονικές περιόδους οι άνθρωποι να το επιδιώκουν με τελείως διαφορετικό τρόπο, όμως έιναι σίγουρο πως πρόκειται για μια ανάγκη που αφορά όλους.






Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Ό,τι δεν μπορείς να νιώσεις, δεν μπορείς ούτε και να το θεραπεύσεις






Η ιστορία της Ilse Gold

H Ilse ξεκινά την ιστορία της μιλώντας για το πως αισθάνθηκε και τι βίωσε μετά το εξιτήριο της από το “τρελοκομείο”. Περιγράφει την κατάσταση της ως μη ξεκάθαρη με έντονη ανησυχία και τονίζει ιδιαίτερα πόσο καθοριστικό ρόλο παίζει σε αυτή την φάση η παρουσία της αδερφής της, Γκέρτα στην ζωή της. Την κατηγορεί για τον εγκλεισμό της στο ψυχιατρείο, για την παρεμβατικότητα της στην ζωή της και την ασταμάτητη επιτήρηση της. 

Η Ilse μετά το εξιτήριο έπρεπε να συνεχίσει να παίρνει νευροληπτικά φάρμακα ( Haldol), γεγονός που της δημιουργούσε ιδιαίτερη δυσφορία λόγω των παρενεργειών. Περιγράφει ότι σε εκείνη την φάση, η αδερφή της και ο ψυχίατρος την προειδοποίησαν με αυστηρότητα πως δεν πρέπει να διανοείται καν να κόψει τα φάρμακα και πως κάτι τέτοιο θα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο. Εκείνη όμως έβλεπε τις έντονες παρενέργειες που είχαν τα φάρμακα στην καθημερινότητα της. Ήταν ιδιαίτερα ανήσυχη, εμφάνιζε έντονη εφίδρωση, βλέποντας τηλεόραση δεν μπορούσε να καθίσει με ησυχία στην πολυθρόνα της, έπρεπε να αλλάζει συνεχώς την στάση του κορμιού της όπως λέει χαρακτηριστικά, για να βολευτεί. Στο πρώτο ραντεβού με τον ψυχίατρο, πήγε χωρίς την αδερφή της, πράγμα που την έκανε να αισθανθεί αυτονομία και άνεση, όπως αναφέρει. Ωστόσο, την συγκεκριμένη εμπειρία την περιγράφει μάλλον ως μια κακή εμπειρία, καθώς ο ψυχίατρος κ. Νίντερλέντερ αγνοούσε τα περισσότερα από αυτά που έλεγε εκείνη και θεωρούσε σημαντικά. Ο κ. Νιντερλέντερ στο συγκεκριμένο ραντεβού της προτείνει να ξεκινήσει τις σταγόνες αντί για τα χάπια και της αφήνει μια προοπτική μείωσης της δόσης, πράγμα που για εκείνη αυτομάτως, όπως λέει, σημαίνει πως σε λίγο καιρό δεν θα παίρνει τα χάπια. Τα πράγματα όμως φαίνεται πως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Λόγω του ότι στην διάρκεια πρόσληψης του νέου φαρμάκου (Sigaperidol) αντιμετώπισε έντονα προβλήματα στον ύπνο, όπως λέει χαρακτηριστικά “ήταν βασανιστικό να παραμένει ήρεμα ξαπλωμένη όπως πρωτύτερα ήταν βασανιστικό να παραμένει ήρεμα καθισμένη”, πήρε για πρώτη φορά απόφαση να μειώνει από μόνη της την δόση.

 Όταν στο επόμενο ραντεβού, η Ilse μιλά στον ψυχίατρο της για τα προβλήματα της, το τρέμουλο κλπ και περιμένει από μόνος του να προτείνει την μείωση της δόσης όπως σε προηγούμενο ραντεβού της είχε πει, εκείνος είναι ιδιαίτερα αρνητικός. Όπως περιγράφει η Ilse, o κ. Νίντερλέντερ την διέκοψε με απροσδόκητη οργή σχεδόν υποτιμώντας την δυνατότητα της να καταλάβει “τις επιστημονικές αυτές πληροφορίες”. Αυτή ήταν η στιγμή όπου η Ilse έχασε κάθε ίχνος σεβασμού προς το πρόσωπό του και αποφάσισε να μην του πει ποτέ ξανά κάτι προσωπικό της. Αυτό ήταν το τελευταίο ραντεβού της με τον κ. Νίντερλέντερ.Κλείνοντας την ιστορία της λέει χαρακτηριστικά : “Και πάλι κλαίω, γιατί δεν ξέρω τι με περιμένει, και γιατί φοβάμαι.”


Η ιστορία του Ulrich Lidner

Η ιστορία του Ulrich είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που προσπάθησε μέσα από πολλά και διαφορετικά μονοπάτια να βρει την ίαση του από την ψυχική του ασθένεια. Πολλές φορές ακόμη κι αν ένα μονοπάτι υπόσχονταν την “απελευθέρωση” ο δρόμος ήταν δύσκολος ακόμη και αδιέξοδος. Ο ίδιος όμως μέσα από την πίστη του κυρίως στον εαυτό του δεν έχασε το κουράγιο του και συνέχισε να προσπαθεί παρ όλες τις δυσκολίες. Δυσκολεύτηκε αρκετά να κερδίσει αυτή την πίστη στον εαυτό του, γιατί ενώ ως βαθιά θρησκευόμενος έμαθε να αγαπά τους άλλους άργησε να συνειδητοποιήσει πως αυτό προϋποθέτει να αγαπάς τον εαυτό σου. Από μικρός έμαθε να πιστεύει και να αγαπά την Εκκλησία και τον Θεό καθώς οι γονείς του ήταν ένθερμοι χριστιανοί. Αυτή η βαθιά του πίστη πολλές φορές στάθηκε βοηθητική στην ψυχική του περιπέτεια ωστόσο άλλες φορές όπως αναφέρει , η αυτογνωσία και η προσωπική εξέλιξη ήταν έννοιες που δεν μπορούσε να συνδυάσει με την χριστιανική του ύπαρξη. Η ευσέβεια του κάποιες φορές υπήρξε διαφυγή από την αυτονομία.

Βαθιά ψυχικά τραύματα, όπως η αυτοκτονία του πατέρα του άλλα και προβλήματα στην καθημερινή ζωή τον οδήγησαν στην κατάθλιψη. Αναζήτησε βοήθεια σε γνώριμα μονοπάτια, σε κάποιους καθηγητές Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο όμως όταν άκουγαν την ιστορία του οικογενειακού του φορτίου άρχιζαν τις ίδιες επιστημονικοφανείς συμβουλές, όπως αναφέρει. Άρχισε να πιστεύει πως μόνο ένα θαύμα, όπως αυτά του Ιησού θα μπορούσε να τον θεραπεύσει. Αναπάντεχα όμως εκείνο το διάστημα άρχισε να χάνει όλο και περισσότερο την διάθεση του για ζωή και την ενέργεια του. Μαζί χάθηκε και η πίστη του.Αναζήτησε θεραπεία σε ένα ευαγγελικό νοσοκομείο, όπου του χορηγούσαν όλο και περισσότερα ψυχοφάρμακα. Στην συνέχεια λόγω της περιοδικότητας της κατάστασης του διαγνώσθηκε με μανιοκατάθλιψη. 
“ Τα είχαμε καταφέρει όλοι μαζί! Οι θεολόγοι, ο ψυχίατρος και ο ασταθής νεαρός ενήλικος που ήμουν : ο χρόνιος ψυχιατρικός ασθενής είχε έρθει στον κόσμο, αλλά δυστυχώς εγώ δεν είχα βρει τον εαυτό μου.” γράφει. 

Μετά από δυο απόπειρες αυτοκτονίας και την συνειδητοποίηση πως η εκκλησία και η θεολογία τον είχαν καταστήσει ανίκανο να βοηθήσει τον εαυτό του, στράφηκε στον διαλογισμό και αποφάσισε να σταματήσει τα ψυχοφάρμακα. Στο μονοπάτι του διαλογισμού περιγράφει πως βίωσε κάποιες μεταφυσικές εμπειρίες που του έδωσαν εν μέρει κάποιες απαντήσεις αλλά κυρίως ελπίδα. Μέσα από αυτά τα οράματα,όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ήρθαν υπέροχες εμπειρίες αγάπης και μετάνοιας για τα λάθη του παρελθόντος. Ωστόσο η πραγματική ζωή, του επιφύλαξε άλλες δύο κρίσεις κατάθλιψής στην διάρκεια των οποίων κανένα από τα προηγούμενα στηρίγματά του δεν φάνηκε ικανό να τον βοηθήσει. Τότε ήταν που ο αδελφός του, έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο και τον ενθάρρυνε να βγει από την αυτοκαταστροφή στην οποία βούλιαζε. 

Το τελευταίο μονοπάτι της ίασης, ο Ulrich το διένυσε τρέχοντας, κυριολεκτικά. Ξεκίνησε να κάνει τζόκινγκ και με μότο “Τρέχω για την ζωή μου” ανακάλυψε το νέο του αντικαταθλιπτικό “φάρμακο”. Μετά από 4 χρόνια τα είχε καταφέρει έχοντας μάθει να αποδέχεται τα όρια και τις αδυναμίες του. 


Το βιβλίο “Βγαίνοντας από τα ψυχοφάρμακα” αποτελεί ένα σύνολο διηγήσεων-εξομολογήσεων από ανθρώπους που βίωσαν σοβαρές ψυχιατρικές εμπειρίες και έδωσαν μάχη με διαφορετικών ειδών εξαρτήσεις. Καθένας τους τράβηξε τον δικό του δύσκολο, προσωπικό και επίπονο δρόμο. Στις ιστορίες που παρατίθενται υπάρχουν πολλές διαφορές όμως και πολλές ομοιότητες. Ίσως αξίζει κανείς να σταθεί σε αυτές τις ομοιότητες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν στήριγμα στον αγώνα και άλλων ανθρώπων. Όλοι τους δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στον τρόπο που κανείς πρέπει να προσεγγίσει την θεραπεία του, κυρίως μέσα από προσωπικές αποφάσεις, συνειδητοποίηση και αυτονομία. Φαίνεται πως κανείς δεν έχει να προτείνει έτοιμες λύσεις, αλλά όλοι τους χρησιμοποίησαν την ίδια την επίπονη διαδικασία που απαιτεί να βρεις τον δικό σου προσωπικό δρόμο. Όσο όμως κι αν η εξάρτηση είναι μια διαδικασία ατομική, όλες οι ιστορίες αναφέρουν ιδιαίτερα πόσο σημαντική στάθηκε την κρίσιμη στιγμή η ύπαρξη ενός υποστηρικτικού πλέγματος, από την οικογένεια, φίλους, ειδικούς και συμπάσχοντες. Τέλος, οι πρωταγωνιστές του βιβλίου φαίνεται πως συμφωνούν σε ακόμη ένα πράγμα, τα ψυχοφάρμακα είναι ο τρόπος να καλύψεις τα προβλήματα που σε οδήγησαν στην ψυχική αρρώστια. Αυτή η “τρέλα” είναι σχεδόν το κίνητρο να αλλάξεις την ζωή σου και να γίνεις ευτυχισμένος και τα φάρμακα το μόνο που καταφέρνουν είναι να σε κάνουν να χάσεις αυτό το κίνητρο.

* Παραθέτω ενδεικτικά και περιληπτικά δύο από τις ιστορίες που φιλοξενούνται στο βιβλίο:
 Βγαίνοντας από τα ψυχοφάρμακα
Εμπειρίες επιτυχημένης διακοπής νευροληπτικών, αντικαταθλιπτικών, λιθίου και άλλων ρυθμιστικών της διάθεσης, Ritalin και αγχολυτικών
Psychopharmaka absetzen: Erfolgreiches Absetzen von Neuroleptika, Antidepressiva, Phasenprophylaktika, Ritalin und Tranquilizern





Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Προσωρινά (;) + Αγαπημένα




Τραγουδάκι mini καλοκαιρινός ύμνος που θα το ακούς πρωί τον ερχόμενο Οκτώβριο και θα ονειρεύεσαι βράδυ και νοσταλγικά το καλοκαίρι που πέρασε. Θα είσαι κι εσύ ένα απο αυτά τα κορίτσια που δείχνουν λίγο μέση και φοράνε τα στρογγυλά vintage γυαλιά της μαμάς από την εποχή που ακόμη ήταν φοιτήτρια και πίστευε πως θα αλλάξει τον κόσμο.



Θα ψάχνεις τρόπο να έισαι και να μην είσαι μαζί. Να, κάπως σαν την Rooney, αποστειρωμένη και sexy την ίδια στιγμή. 

Περιμένω την στιγμή, στο κίοσκι της γιαγιάς μου να κάτσουμε να παίξουμε μπιρίμπα.
Περιμένω την στιγμή να ρθει η αδερφή μου να μου πει πως δεν πάτωσε στις Πανελλήνιες.
Περιμένω την στιγμή να βάλω την φούστα που έφτιαξα και να κάνω μερικές γύρες γύρω από τον εαυτό μου και την ίδια στιγμή, να είμαι και να μην είμαι.


 

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Ασπρόμαυρη Kirsten




Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Μήνυμα

ου ου καλεεεε που είσαι εσύ;
εγώ είμαι μες τα νεύρα και προσπαθώ να ηρεμήσω λιγάκι και να κοιμηθώ...
αλλά δύσκολο το βλέπω
χθές είχε γενέθλια η αδερφη μου και μαζευτηκαμε το μεσημέρι για φαγητό εδώ στο σπίτι
(ο θοδωρής και ο μπαμπάς μου στο ίδιο τραπέζι-πολύ πλάκα!)
μετα coffee and tv που λενε και οι blur
σήμερα κανονικά στο μεροκάματο και μετά χιλιάρα μηχανή και θάνατο...
πηγα επιτέλους σήμερα και πήρα το δίπλωμα οδήγησης απο την σχολή οδηγων.
σου 'χω πει γι αυτόν στην σχολή οδηγών;;; πόσο τον μισώ;; και πόσο δεν θέλω να ξαναδώ τα μούτρα του;; και ένα χρόνο τώρα που μου χει κάνει την ζωή δύσκολη;;
θα στα πω μία φορά από κοντά, προς το παρόν ανέξου απλά την γκρίνια μου.
Το γκρι γκρι γκρι αγάπη μου ξε8εμελιώνει σπίτια!

αύριο τα ίδια, το πρωί δουλεία και μετά θα κάτσω να φάμε οικογενειακώς γιατί φεύγει ο μπαμπάς μου το απόγευμα
στις 4 έχω μάθημα και τελειώνω ή στις 7 ή στις 8 (διαλέγω)
αν είσαι κέντρο στείλε μου!

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Είναι η αυγή του έρωτα μας...



“ Ό,τι κίνηση κι αν κάνεις, κάθε ανάσα σου, σε νιώθω, είναι η αυγή του έρωτα μας...” τραγουδάνε οι Depeche Mode. Ένα τραγούδι ακόμα που περιγράφει την συναισθηματική αλληλοεξάρτηση -το αλληλό στην καλύτερη περίπτωση-, ένα τραγούδι ακόμα που ο ερωτευμένος περιγράφει πως νιώθει. Ένα συναίσθημα που ενώ πολλές φορές μπορεί να βιώνεται ως μοναχικό και ατομικό, ακούγωντας Depeche mode και κλαίγοντας για μια ανεκπλήρωτη αγάπη-απάτη στο πάτωμα, είναι πέρα για πέρα αλληλεπιδραστικό και κοινωνικό. “Το να υπάρχεις, σημαίνει να υπάρχεις για κάποιον, και μέσω του άλλου για τον εαυτό σου. Δεν έχεις μία υπέρτατη εσωτερική περιοχή, είσαι ολόκληρος και πάντοτε στο μεταίχμιο. Κοιτάζοντας μέσα σου βλέπεις μέσα στα μάτια του άλλου ή με τα μάτια του άλλου.” σημειώνει ο Bakhtin και παρόλο που αυτή η παραδοχή αφορά κάθε άνθρώπινη παρουσία στην ζωή που μας επηρεάζει συναισθηματικά – αν και τελικά δεν υπάρχουν καν αδιάφορες παρουσίες, όλοι σε επηρεάζουν ακόμα και με το να αδιαφορείς για αυτούς- διάβάζοντας την φράση “μέσα στα μάτια του” βλέπεις τα μάτια αυτού που στάθηκε για πολύ η για λίγο δίπλα σου ως αντικείμενο πόθου, έρωτα, αγάπης, δεσμού.

Ας ξεκινήσουμε όμως με το πως ερωτεύεται κανείς. Σε μια προσπάθεια να εξηγηθεί λογικά το παράλογο -γιατί περι παράλογου πρόκειται όταν ξεροσταλίαζεις περιμένοντας μια ένδειξη αυτού του “αλληλό” που είπαμε πιο πάνω- κάποιοι ψυχολόγοι έχουν περιγράψει την διαδικάσία της αγάπης ώς εξής: αν ένα αντικείμενο έχει χαρακτηριστεί ως κατάλληλο και είναι παρόν τοτε το παρορμητικό συναίσθημα είναι η αγάπη, αν το αντικέιμενο κρίνεται ακατάλληλο και δεν είναι παρόν τότε το συναίσθημα διαμάχης είναι ο φόβος. Στην πραγματική ζωή ίσως τα πράγματα συμβαίνουν κάπως ανάποδα. Το αντικείμενο κρίνεται ως ακατάλληλο και για κάποιο λόγο είναι πανταχού παρόν, τον/την βλέπεις όπου πας και εμφανίζεται μπροστά σου σαν από μηχανής θεός- και είναι και θεός εδώ που τα λέμε-. Φυσικά όπως προβλέπεται το συναίσθημα διαμάχης που αναπτύσσεται είναι ο φόβος. “Φοβάμαι πως δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω, κι αν μου μιλήσει τι θα πω;” σκέφτεσαι. Ο ερωτας λένε σε φέρνει πιο κοντά στους μεγαλύτερους σου φόβους και τυχαίνει για τον άνθρωπο αυτοί οι φόβοι να περιλαμβάνουν λίγο πολύ την απομυθοποίηση του εαυτού.

Ο εαυτός σου λοιπόν, που με τόσο κόπο έχεις οριοθετήσει – αν τα έχεις καταφέρει μέχρι τώρα- απειλείται από την οικουμενική “κατάρα” της συντροφικότητας. Στην Ιαπωνία, η λέξη αμαέ χρησιμοποιείται για να περιγράψει το απόλυτο συναίσθημα αλληλοεξάρτησης σε μια σχέση συμβίωσης και ανακούφισης στην απόλυτη αποδοχή που σου παρέχει ο άλλος. Αναφέρεται κυρίως για να περιγράψει σχέσης αγάπης μέσα στην οικογένεια αλλά είναι επίσης ένδειξη της αμοιβαίας εξάρτησης μεταξύ εραστών. Στην δική μας κοινωνία, έχω μια αίσθηση πως ενώ το ξέρουμε πως ο έρωτας και η αναζήτηση συντρόφου ορίζει σε μεγάλο βαθμό την ζωή μας, φοβόμαστε το αμαέ, γιατί κατά κάποιο τρόπο θεωρούμε ότι μας κρατάει δέσμιους σε μια συναισθηματική σχέση. Η δυτική κοινωνική επιταγή σε θέλει δυναμικό, ανεξάρτητο με πολλές εμπειρίες και ορθολογική σκέψη και αυτό φαίνεται να μην συμβαδίζει με την κατα πάσα πιθανότητα έμφυτη ανάγκη σου για αμαέ. Ακριβώς επειδή το “θερμό” συναίσθημα του έρωτα δεν μπορεί να περιορίστεί στις “ψυχρές” λογικές της αυτονόμίας, οι άνθρωποι ερωτεύονται και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Ας πούμε λοιπόν πως φοβήθηκες αρκετά για την συναισθηματική σου αυτοκυριαρχία όμως σαν ζώον -που έισαι- ενέδωσες. Το αντικέιμενο κρίθηκε κατάλληλο και για κάποιον ανεξήγητο λόγο – είναι που δεν ξεδίπλωσες ακόμη το ταμπεραμέντο σου -έμεινε παρόν. Τώρα αγαπάς. Τώρα ό,τι κίνηση κι αν κάνει, κάθε ανάσα του, τον/την νιώθεις...

Όσο κι αν ο τρόπος που γνωριστήκατε , το πρώτο σας φιλί, τα πρώτα δάκρυα ξέρεις πως είναι φυσιολογικές και αναμενόμενες εκφράσεις του έρωτα όπως τον ζουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, για σένα είναι μοναδικά. Ακριβώς επειδή τα γεγονότα καταγράφονται στην μνήμη σου ως συγκινησιακά φορτισμένα, πάντα θα φέρουν μαζί τους την αίσθηση του ακούσιου και της προσήλωσης. Στοιχεία που κάνουν την αγάπη σου αυθεντική και μοναδική. Ακόμα κι αν ήταν να ξεχάσεις την γνωριμία σου με το αντικείμενο του έρωτα σου καθώς δεν ήταν μια ιδιαίτερα μοναδική ή συγκινησιακή εμπειρία θα βγει απο το ντουλάπι των αδιαφόρων εμπειριών όταν τον/την ερωτευτείς και θα πάρει διαστάσεις μαγικές. Δεν θα είναι πια ένα απόγευμα που περπατούσες και σκόνταψες. Αλλά ένα απόγευμα, που περπατούσες, σκόνταψες και άργησες να μπεις στο λεωφορείο, και εκεί γνώρισες τον έρωτα. Και φαντάσου τι θα γινόταν αν δεν σκόνταφτες;

Ήθελα απλώς να σιγουρευτώ ότι αξίζει. Να γράψω τι πιστεύω για να φτάσω σε αυτό που νιώθω. Το κάνω κι εγώ, το κάνουμε και όλοι. Προσεγγίζουμε πράγματα που δεν αναλύονται, ούτε κατανοούνται με αποτέλεσμα ενώ θέλαμε να δώσουμε μια απάντηση να εγείρονται περισσότερες ερωτήσεις. Γι αυτό δεν υπάρχει κάτι ωστέ να καταλήξω σ' αυτό. Έτσι απλά, τεχνοκρατικά και συναισθηματικά μόνο θα σου πω. Αν βρεις το κατάλληλο αντικείμενο και είναι και παρόν μην το φοβηθείς και αγάπα το.

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Δεν πληρώνω τέλος.

διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας αυτό


Τέλος. Τέλη. Πολλά μικρά κι ένα πελώριο ως εκεί που φτάνει το μάτι. Και δεν εννοώ τους φόρους. «Το τέλος»
Το τέλος της σχέσης μας και άρα το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε, σαν τη προφητεία των Μάγια, ξέρω ‘γω. Της μέρας μας όπως την ξέραμε. Της γλυκιάς ρουτίνας. Όπως την ξέραμε!
Σαν να είναι το μέσα του ανθρώπου μια πλαστελίνη, που μπορεί το συναίσθημα δίχως χέρια, να πλάσει σε σχήματα ποικιλοτρόπως. Κι όταν φτάνει το πλήρωμα του Χρόνου, που μόνο αυτός γνωρίζει πότε στ’ αλήθεια έρχεται, γίνεται η πλαστελίνη ξανά μια άμορφη σκληρή μάζα, άχρωμη. Αυτό το χρώμα που βγαίνει όταν αναμιγνύεις διάφορες αποχρώσεις. Ίσως ένα αδιάφορο μουσταρδί ή ένα ψυχρό γκρίζο.
Είναι σκληρή σαν πέτρα η μάζα, γιατί έμεινε καιρό σχηματισμένη κάπως… σπιτάκι, καρδούλα, δεντράκι, αστέρι. Ξεράθηκε και τώρα θέλει ζέσταμα για να μαλακώσει. Να την κρατάς σφιχτά στα χέρια σου και να ασκείς μεθοδικά δύναμη, ώσπου να γίνει ζυμάρι. Ξεράθηκε το μέσα μας. Το δικό μου στα σίγουρα.

Και είναι τόσο αστείο αυτό που κάναμε τόσο καιρό με τα μικρά τέλη. Ανόητες αναποφάσιστες αποφάσεις που οδηγούν μαθηματικά στην φθορά και δεν σ’ αφήνουν να απολαύσεις ότι έχεις, να κάνεις αφαίμαξη. Τώρα το καταλαβαίνω καλύτερα, γιατί το πελώριο τέλος δεν σε ρωτάει και δεν προειδοποιεί. Σαν την ύπουλη ηρεμία που επικρατεί πριν από μια καταιγίδα.
Όταν καταφτάνει το τανκ για να ισοπεδώσει, είναι πολύ αργά για επιχείρηση σωτηρίας. Η Απόφαση μετουσιώνεται σε οδηγό του πολεμικού οχήματος και το μόρφωμα της σχέσης γίνεται χαλκομανία στην άσφαλτο. Μια αηδία που την λυπάσαι.