Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Είναι η αυγή του έρωτα μας...



“ Ό,τι κίνηση κι αν κάνεις, κάθε ανάσα σου, σε νιώθω, είναι η αυγή του έρωτα μας...” τραγουδάνε οι Depeche Mode. Ένα τραγούδι ακόμα που περιγράφει την συναισθηματική αλληλοεξάρτηση -το αλληλό στην καλύτερη περίπτωση-, ένα τραγούδι ακόμα που ο ερωτευμένος περιγράφει πως νιώθει. Ένα συναίσθημα που ενώ πολλές φορές μπορεί να βιώνεται ως μοναχικό και ατομικό, ακούγωντας Depeche mode και κλαίγοντας για μια ανεκπλήρωτη αγάπη-απάτη στο πάτωμα, είναι πέρα για πέρα αλληλεπιδραστικό και κοινωνικό. “Το να υπάρχεις, σημαίνει να υπάρχεις για κάποιον, και μέσω του άλλου για τον εαυτό σου. Δεν έχεις μία υπέρτατη εσωτερική περιοχή, είσαι ολόκληρος και πάντοτε στο μεταίχμιο. Κοιτάζοντας μέσα σου βλέπεις μέσα στα μάτια του άλλου ή με τα μάτια του άλλου.” σημειώνει ο Bakhtin και παρόλο που αυτή η παραδοχή αφορά κάθε άνθρώπινη παρουσία στην ζωή που μας επηρεάζει συναισθηματικά – αν και τελικά δεν υπάρχουν καν αδιάφορες παρουσίες, όλοι σε επηρεάζουν ακόμα και με το να αδιαφορείς για αυτούς- διάβάζοντας την φράση “μέσα στα μάτια του” βλέπεις τα μάτια αυτού που στάθηκε για πολύ η για λίγο δίπλα σου ως αντικείμενο πόθου, έρωτα, αγάπης, δεσμού.

Ας ξεκινήσουμε όμως με το πως ερωτεύεται κανείς. Σε μια προσπάθεια να εξηγηθεί λογικά το παράλογο -γιατί περι παράλογου πρόκειται όταν ξεροσταλίαζεις περιμένοντας μια ένδειξη αυτού του “αλληλό” που είπαμε πιο πάνω- κάποιοι ψυχολόγοι έχουν περιγράψει την διαδικάσία της αγάπης ώς εξής: αν ένα αντικείμενο έχει χαρακτηριστεί ως κατάλληλο και είναι παρόν τοτε το παρορμητικό συναίσθημα είναι η αγάπη, αν το αντικέιμενο κρίνεται ακατάλληλο και δεν είναι παρόν τότε το συναίσθημα διαμάχης είναι ο φόβος. Στην πραγματική ζωή ίσως τα πράγματα συμβαίνουν κάπως ανάποδα. Το αντικείμενο κρίνεται ως ακατάλληλο και για κάποιο λόγο είναι πανταχού παρόν, τον/την βλέπεις όπου πας και εμφανίζεται μπροστά σου σαν από μηχανής θεός- και είναι και θεός εδώ που τα λέμε-. Φυσικά όπως προβλέπεται το συναίσθημα διαμάχης που αναπτύσσεται είναι ο φόβος. “Φοβάμαι πως δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω, κι αν μου μιλήσει τι θα πω;” σκέφτεσαι. Ο ερωτας λένε σε φέρνει πιο κοντά στους μεγαλύτερους σου φόβους και τυχαίνει για τον άνθρωπο αυτοί οι φόβοι να περιλαμβάνουν λίγο πολύ την απομυθοποίηση του εαυτού.

Ο εαυτός σου λοιπόν, που με τόσο κόπο έχεις οριοθετήσει – αν τα έχεις καταφέρει μέχρι τώρα- απειλείται από την οικουμενική “κατάρα” της συντροφικότητας. Στην Ιαπωνία, η λέξη αμαέ χρησιμοποιείται για να περιγράψει το απόλυτο συναίσθημα αλληλοεξάρτησης σε μια σχέση συμβίωσης και ανακούφισης στην απόλυτη αποδοχή που σου παρέχει ο άλλος. Αναφέρεται κυρίως για να περιγράψει σχέσης αγάπης μέσα στην οικογένεια αλλά είναι επίσης ένδειξη της αμοιβαίας εξάρτησης μεταξύ εραστών. Στην δική μας κοινωνία, έχω μια αίσθηση πως ενώ το ξέρουμε πως ο έρωτας και η αναζήτηση συντρόφου ορίζει σε μεγάλο βαθμό την ζωή μας, φοβόμαστε το αμαέ, γιατί κατά κάποιο τρόπο θεωρούμε ότι μας κρατάει δέσμιους σε μια συναισθηματική σχέση. Η δυτική κοινωνική επιταγή σε θέλει δυναμικό, ανεξάρτητο με πολλές εμπειρίες και ορθολογική σκέψη και αυτό φαίνεται να μην συμβαδίζει με την κατα πάσα πιθανότητα έμφυτη ανάγκη σου για αμαέ. Ακριβώς επειδή το “θερμό” συναίσθημα του έρωτα δεν μπορεί να περιορίστεί στις “ψυχρές” λογικές της αυτονόμίας, οι άνθρωποι ερωτεύονται και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Ας πούμε λοιπόν πως φοβήθηκες αρκετά για την συναισθηματική σου αυτοκυριαρχία όμως σαν ζώον -που έισαι- ενέδωσες. Το αντικέιμενο κρίθηκε κατάλληλο και για κάποιον ανεξήγητο λόγο – είναι που δεν ξεδίπλωσες ακόμη το ταμπεραμέντο σου -έμεινε παρόν. Τώρα αγαπάς. Τώρα ό,τι κίνηση κι αν κάνει, κάθε ανάσα του, τον/την νιώθεις...

Όσο κι αν ο τρόπος που γνωριστήκατε , το πρώτο σας φιλί, τα πρώτα δάκρυα ξέρεις πως είναι φυσιολογικές και αναμενόμενες εκφράσεις του έρωτα όπως τον ζουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, για σένα είναι μοναδικά. Ακριβώς επειδή τα γεγονότα καταγράφονται στην μνήμη σου ως συγκινησιακά φορτισμένα, πάντα θα φέρουν μαζί τους την αίσθηση του ακούσιου και της προσήλωσης. Στοιχεία που κάνουν την αγάπη σου αυθεντική και μοναδική. Ακόμα κι αν ήταν να ξεχάσεις την γνωριμία σου με το αντικείμενο του έρωτα σου καθώς δεν ήταν μια ιδιαίτερα μοναδική ή συγκινησιακή εμπειρία θα βγει απο το ντουλάπι των αδιαφόρων εμπειριών όταν τον/την ερωτευτείς και θα πάρει διαστάσεις μαγικές. Δεν θα είναι πια ένα απόγευμα που περπατούσες και σκόνταψες. Αλλά ένα απόγευμα, που περπατούσες, σκόνταψες και άργησες να μπεις στο λεωφορείο, και εκεί γνώρισες τον έρωτα. Και φαντάσου τι θα γινόταν αν δεν σκόνταφτες;

Ήθελα απλώς να σιγουρευτώ ότι αξίζει. Να γράψω τι πιστεύω για να φτάσω σε αυτό που νιώθω. Το κάνω κι εγώ, το κάνουμε και όλοι. Προσεγγίζουμε πράγματα που δεν αναλύονται, ούτε κατανοούνται με αποτέλεσμα ενώ θέλαμε να δώσουμε μια απάντηση να εγείρονται περισσότερες ερωτήσεις. Γι αυτό δεν υπάρχει κάτι ωστέ να καταλήξω σ' αυτό. Έτσι απλά, τεχνοκρατικά και συναισθηματικά μόνο θα σου πω. Αν βρεις το κατάλληλο αντικείμενο και είναι και παρόν μην το φοβηθείς και αγάπα το.

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Δεν πληρώνω τέλος.

διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας αυτό


Τέλος. Τέλη. Πολλά μικρά κι ένα πελώριο ως εκεί που φτάνει το μάτι. Και δεν εννοώ τους φόρους. «Το τέλος»
Το τέλος της σχέσης μας και άρα το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε, σαν τη προφητεία των Μάγια, ξέρω ‘γω. Της μέρας μας όπως την ξέραμε. Της γλυκιάς ρουτίνας. Όπως την ξέραμε!
Σαν να είναι το μέσα του ανθρώπου μια πλαστελίνη, που μπορεί το συναίσθημα δίχως χέρια, να πλάσει σε σχήματα ποικιλοτρόπως. Κι όταν φτάνει το πλήρωμα του Χρόνου, που μόνο αυτός γνωρίζει πότε στ’ αλήθεια έρχεται, γίνεται η πλαστελίνη ξανά μια άμορφη σκληρή μάζα, άχρωμη. Αυτό το χρώμα που βγαίνει όταν αναμιγνύεις διάφορες αποχρώσεις. Ίσως ένα αδιάφορο μουσταρδί ή ένα ψυχρό γκρίζο.
Είναι σκληρή σαν πέτρα η μάζα, γιατί έμεινε καιρό σχηματισμένη κάπως… σπιτάκι, καρδούλα, δεντράκι, αστέρι. Ξεράθηκε και τώρα θέλει ζέσταμα για να μαλακώσει. Να την κρατάς σφιχτά στα χέρια σου και να ασκείς μεθοδικά δύναμη, ώσπου να γίνει ζυμάρι. Ξεράθηκε το μέσα μας. Το δικό μου στα σίγουρα.

Και είναι τόσο αστείο αυτό που κάναμε τόσο καιρό με τα μικρά τέλη. Ανόητες αναποφάσιστες αποφάσεις που οδηγούν μαθηματικά στην φθορά και δεν σ’ αφήνουν να απολαύσεις ότι έχεις, να κάνεις αφαίμαξη. Τώρα το καταλαβαίνω καλύτερα, γιατί το πελώριο τέλος δεν σε ρωτάει και δεν προειδοποιεί. Σαν την ύπουλη ηρεμία που επικρατεί πριν από μια καταιγίδα.
Όταν καταφτάνει το τανκ για να ισοπεδώσει, είναι πολύ αργά για επιχείρηση σωτηρίας. Η Απόφαση μετουσιώνεται σε οδηγό του πολεμικού οχήματος και το μόρφωμα της σχέσης γίνεται χαλκομανία στην άσφαλτο. Μια αηδία που την λυπάσαι.