Το περιεχόμενο του blog, προσαρμόζεται στα επιφανειακά ενδιαφέροντα του blogger!

Ψαρεύοντας καράβια...

Τρομοκρατία

Αυτή η κοινωνία έχει μια όψη φοβική, ανασφαλή, μίζερη και επικίνδυνη…
Θα μου πεις, γιατί τόση απαισιοδοξία; Και πως σου ήρθαν αυτά, απογευματιάτικα;

Πήρα το λεωφορείο για να πάω στο σπίτι μου…αλλά για αλλού πήγαινα κι αλλού κατέληξα μάλλον…Μπήκε ελεγκτής και έπιασε τους πάντες ένα ρίγος από τον φόβο…ξέρεις αυτό που όλοι ψάχνουν αλαφιασμένοι τις τσάντες και τις τσέπες τους για να βρουν το πολυπόθητο νόμιμο και εντός προθεσμίας εισιτήριο που θα αποδείξει ότι δεν είναι παραβάτες του νόμου ή χειρότερα «εγκληματίες». Εγώ ευτυχώς κρατούσα το εισιτήριο στο χέρι μου – το κάνω κάθε φορά για να γλιτώνω το άγχος της γελοιοποίησης, του να κάθεται η «ανώτατη αρχή» απο πάνω σου και να σε κοιτάει υποτιμητικά επειδή «καθυστερείς»-. Μήπως θα κολλούσε ένας ορισμός της τρομοκρατίας εδώ και το πως αυτή λαμβάνει χώρα και κάπου αλλού πέρα απο τα κρησφύγετα του «επαναστατικού αγώνα»;

Μία γυναίκα, δίνει το εισιτήριο της, και η «ανώτατη αρχή- ελεγκτής» αποφαίνεται πως το εισιτήριο της είναι χτυπημένο απο το πρωί στις 6.47 και ξανά χτυπημένο στις 18.20 και άρα καθόλα άκυρο. Η γυναίκα ψάχνει με αγωνία την τσάντα της και βρίσκει ένα άλλο εισιτήριο, το οποίο όμως και πάλι είναι άκυρο. Ο τόνος της φωνής του άντρα ήταν εξαρχής υψηλός και θα έλεγα «ψαρωτικός» - ελπίζω όχι γιατί η γυναίκα ήταν αλλοδαπή και κάπως ταλαιπωρημένη- αν ήταν καμιά κυρία με μαλλί «ομπρέλα» και ύφος 1.000 καρδιναλίων θα είχε την ίδια συμπεριφορά; Θα μου πεις αυτές δεν παίρνουν λεωφορεία…
Ο ελεγκτής προσπαθεί να συνεννοηθεί μαζί της, αλλά η γυναίκα δεν μιλάει πολύ καλά ελληνικά όπως ισχυρίζεται – ένας ηλικιωμένος άντρας που κάθεται δίπλα μου διερωτάται «ευλόγα» : «Δεν ξέρει ελληνικά αυτή; Ή κάνει πως δεν ξέρει τώρα;»-. Ο ελεγκτής όχι απλά δεν είναι διακριτικός και ευγενικός μαζί της αλλά αντίθετα με τον τρόπο που μιλάει την κάνει ρεζίλι σε όλο το λεωφορείο, κάνοντας τις σχόλια για το γεγονός ότι δεν μιλάει ελληνικά. Σχόλια του τύπου «Μα καλά δεν ντρέπεσαι να είσαι στην Ελλάδα και να μην μιλάς ελληνικά;».
Η γυναίκα δεν είχε επάνω της ταυτότητα ή διαβατήριο…γιατί ίσως νομίζει πως είναι ελεύθερη να ζει και να αναπνέει όπου και όπως της καπνίσει…αλλά όπως σωστά την ενημερώνει ο ελεγκτής αυτά πρέπει να τα κουβαλάς πάντα μαζί σου…όπως μαζί σου πρέπει να κουβαλάς και την ρετσινιά για το γεγονός ότι είσαι μία ξένη σε μια χώρα που όλοι είναι Έλληνες.

Παράλληλα με αυτή την σκηνή, για να συμπληρώθει αυτό το θέατρο του παραλόγου, ο ηλικιωμένος άντρας που κάθεται διπλά μου αρχίζει ένα μονόλογο σε υψηλό τόνο αφορμισμένος απο το γεγονός ότι η κυρία είναι από την Γεωργία, δεν μιλά ελληνικά και δεν έχει μαζί της την ταυτότητα της. Αυτά τα τρία προφανώς εξόργισαν τον «παππούλη» και μάλλον ένα απο αυτά τα τρία τον εξόργισε περισσότερο. Και άρχισε το γνωστό παραμύθι «Να τα. Έρχονται μας τρώνε τα λεφτά, μας παίρνουν τις δουλειές, μας κλέβουν τα σπίτια, και μετά σου λέει έχει χρέος η Ελλάδα…». Ο ελεγκτής ενοχλημένος απο την παρέμβαση του «παππούλη» του λέει «Σας παρακαλώ, μην ασχολείστε. Αυτό είναι δική μου δουλεία.». Φυσικά όμως ο ηλικιωμένος άντρας δεν σταματά και συνεχίζει με μεγαλύτερο μένος την επίθεση του στην γυναίκα. Ο ελεγκτής αφού πια έχει αναλάβει ένας άλλος να μιλάει άσχημα στην γυναίκα, αντιλαμβάνεται πως δεν τον παίρνει να συνεχίσει και αυτός σε αυτό το στυλάκι και γίνεται «λίγο» πιο ευγενικός και καθησυχαστικός χωρίς να του περνάει καν από το μυαλό πως εκείνος, και ο τρόπος που άρχισε να φωνάζει εξαρχής, έδωσε το δικαίωμα στον κάθε ρατσιστή και φασίστα γεροξεκούτη να βγάζει τις ανασφάλειες του πάνω σε έναν άλλο άνθρωπο.

Σε όλο αυτό… η γυναίκα ήταν απλώς παρατηρητής και δέκτης χαρακτηρισμών και ρατσιστικών σχολίων. Το λάθος της είναι ότι ήρθε στην Ελλάδα , ξύπνησε και πήρε το λεωφορείο στις 6.47 το πρωί, προφανώς για να πάει στην δουλειά της και όχι για καφέ όπως εσύ και εγώ, και επιστρέφει σπίτι της στις 18.20 χρησιμοποιώντας «παράνομα» το λεωφορείο. Η πρώτη της κουβέντα σε όλο αυτό ήταν « Πόσο να πληρώσω;». Ήθελε να πληρώσει και να την αφήσουν ήσυχη…αλλά δε ήταν τόσο απλό….Έγινε πολύπλοκό γιατί μπλέχτηκε αυτή η όψη της κοινωνίας που λέγαμε, η φοβική και η μίζερη.

Wherever u 're going...I 'm going your way...

Η νέα βελτιωμένη έκδοση...

Η next generation «μικρή λουλού» αποποιήθηκε τον τίτλο της μικρής, καθότι ενηλικιώθηκε και κανείς την συναντά σήμερα με το όνομα Λέλα ή Λόλα! Το μαλλάκι μάκρυνε ώστε να ανεμίζει πλούσιο, μοιραίο και περήφανο ενώ η χιλιοφορεμένη κόκκινη φουστίτσα ακολούθησε αντίστροφη πορεία φτάνοντας αρκετά πάνω από το γόνατο. Το ορμονικό πρήξιμο της εφηβείας είναι πια παρελθόν και δεν διστάζει να πετάει και λίγο μπούτι ενίοτε.

Η Λουλού, Λέλα, Λόλα σιχαίνεται τα εγχειρίδια με στόχο την άμετρη απόλαυση τύπου Cosmopolitan «30 τρόποι να οδηγήσεις σε οργασμό ακόμα και τον γείτονα». Αντιπαθεί ανάλογα τις βαμμένες ξανθές με τα τριτοκλασάτα exte.
Σταθερή αξία στην ζωή της αποδείχθηκε ο χοντρούλης κολλητός ο οποίος κάπου στο γυμνάσιο της ανακοίνωσε ότι είναι gay. Βέβαια εκείνη ούσα ανέκαθεν καπάτσα το γνώριζε ήδη από την εποχή που οι δυο τους κόβανε φλέβα για τον Peter Andre και τον Nick Carter.
Η Λουλού, Λέλα, Λόλα είναι και η ίδια υπέρμαχος του σεξουαλικού πειραματισμού εν γένει, γιατί όπως είχε πει κάποτε πρώην παίκτης reality –με αξιοπρόσεχτη οδοντοστοιχία- ονόματι Κ.Κούντος « Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο!» Τεράααστιο μότο αυτό. Ενθουσιάζεται λοιπόν η δικιά σου με τις πολλαπλές επιλογές, είτε αυτές αφορούν τον Θεό , είτε πολιτική ιδεολογία –γιατί έχει κι απ’ αυτό-, είτε φαντασιακή διέγερση.
Αξίζει να αναφερθεί η τεράστια αγάπη της για την Φιλοσοφία και την Ευρωπαϊκή Ιστορία ασχέτως αν το μόνο βιβλίο στο οποίο έχει ολοκληρωτικά εντρυφήσει είναι το βιβλίο της αξέχαστης Μαλβίνας Κάραλη «Ο έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες».

«Χθεσινή άποψη, σημερινή ανία», μεγάλη ατάκα της Μαλβίνας που αφομοίωσε η Λουλού καθώς της δίνει άφεση για την σταδιακή αλλά συνεχή αποκαθήλωση πρότερων ονείρων. Κανένα πρόβλημα μ’ αυτό, όσο γεννώνται νέοι δυνατοί στόχοι Λουλού…
Και θα σε λέω «Λουλού», ακριβώς όπως μου πρωτοσυστήθηκες. Τι κι αν αντάλλαξες ένδοξα τον Nick Carter με Wovenhand και Archive!!!
Καμιά Λέλα, καμιά Λόλα, ούτε Λουλούδα Μαριγώ που λεν και στο χωριό μου…

• Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική ή χρησιμοποιείται σαν πηγή έμπνευσης.


maria antouanetta

I still feel you
Beneath my skin
I am tempted
To throw my senses in

Cause it's easier to fly
Than to face another day
In Southern Sun
And your love is all around
And in the air to set me free

Ο ήχος που συνοδεύει την ευτυχία μου…ταξιδιάρικος, γοητευτικά καταθλιπτικός, ερωτικός μέχρι θανάτου…

Οι στίχοι ολοκληρώνουν μια χημική ένωση – υπερδύναμη – ερεθίζοντας με αυτόν τον τρόπο τις πιο ευαίσθητες χορδές μου. Ανιχνεύω μερικές δόσεις ανείπωτου έρωτα, αξεπέραστου, με το πάθος να εμμένει, αν και ναρκωμένος, κάτι σαν δεύτερο δέρμα μου. Έπειτα γερές δόσεις από πειρασμό ώστε να ενδώσεις σε αυτό που αληθινά λαχταράς.

Μετά έρχεται η φυγή, το πέταγμα προς το καινούργιο, το θαύμα να ανακαλύπτεις ψηλαφίζοντας όσα τα μάτια δεν μπορούν να συλλάβουν. Οι στίχοι κάνουν ξεκάθαρο ότι αυτή η προαναφερθείσα ένωση πυροδοτείται εξακολουθητικά από μία έννοια που βρίσκεται στην απόλυτη μορφή της, την αγάπη.

Την βρίσκεις διάσπαρτη στον αέρα, κομμάτια ενός πάζλ που μόνο μαζί μπορούμε να ενώσουμε για να ελευθερώσω εγώ εσένα και εσύ εμένα…

-Και δεν μου καίγεται καρφί…αν με αποκαλέσουν «καμμένη» που κατέληξα να κάνω ερμηνευτική ανάλυση στον Oakenfold!!! Φιλιάααα

maria antouanetta (rules)