Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Καρδιά μεταξωτό κρεμμύδι


Τώρα, που ψιλοκόβεις το κρεμμύδι και ετοιμάζεις το ριζότο σου είναι μια ευκαιρία να κλάψεις για όλα οσα σε πληγώνουν. Εσύ, που πάντα είσαι δυνατός και ντρέπεσαι να δείξεις πως πονάς, τώρα μπορείς...

Τα δάκρυα σου θα είναι δάκρυα μεταξωτά, χωρίς ενοχές, χωρίς ντροπή, δάκρυα συγκίνησης από κυριακάτικη ταινία στην τηλεόραση, δάκρυα χαράς από άφιξη αγαπημένου προσώπου, δάκρυα προστασίας. Δεν θα καταλάβει κανείς πως κλαις γιατί πονάς, πως κάτι σου λείπει. Τα δάκρυα σου θα έχουν την αξιοπρέπεια κάποιου που έχει την δύναμη να ψιλοκόψει το κρεμμύδι στο ριζότο του. Όχι, αυτά τα δάκρυα δεν είναι καν δικά σου. Κανείς δεν πρέπει να ξέρει.

Η καρδιά σου βρήκε μια στιγμή να σπάσει σε μικρά κομματάκια όπως το κρεμμύδι που ξεφλουδίζεις.
Φαίνεται σκληρό, κι όλες τις άμυνες του τις έχει υψωμένες - το κρεμμύδι-. Μα δεν χρειάζεται προσπάθεια... το κόβεις μία φορά στη μέση κι αυτό γίνεται χίλια κομμάτια.

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Zero to jacked in 9 seconds

"Zero to jacket in 9 seconds", υπερμέγεθες το φανελάκι, διπλό έξτρα λαρτζ, και με κοιτάζει τούτος χωρίς στιγμή να με κοιτάει, καθαρίζοντας ξεδιάντροπα με πώρωση την μύτη.
Όρθιος στέκεται στον χώρο του μπαρ, κι εγώ εδώ είμαι, δηλαδή, απέναντί του, αλλά κάθομαι. Βρήκα θέση, γιατί κράτησε η Μαρία τη βαλίτσα μου έξω, έτρεξα και πρόλαβα να μπω στο βαγόνι του κυλικείου, μετά το 3 και πριν το 4. 

Έπειτα μπήκε η Μαρία,
μου άφησε το βαρίδι κι έφυγε.
Κανονικές θέσεις δεν είχε, γεμάτο το τρένο για Θεσσαλονίκη Κυριακή βράδυ, αλλά μη νομίζεις, ότι αν κλείσεις στα όρθια μειώνεται η τιμή. Πρόβλημά σου.

Ο “zero to jacked” είναι το θέμα μου τώρα.
Θα ‘λεγες εκ πρώτης «Κρίμα τον έρμο, άβολο ταξίδι με τόση ορθοστασία», εύσωμος βλέπεις ο κύριος, zero ευελιξία, αλλά εγώ κοίταξα καλά γύρω και εντόπισα καρέκλα κενή.
Θα γινόταν, αν το ήθελε, ο τέταρτος συνταξιδιώτης ανάμεσα σε άλλους τρεις που μοιράζονταν το 2ο τραπέζι δεξιά του διαδρόμου, όπως το βλέπω εγώ. Δίπλα σε έναν νεαρό μαύρο, που έχει γείρει ήδη από την Οινόη στο παράθυρο και αφέθηκε σε ύπνο βαθύ, έναν Πακιστανό με βυσσινί μοκασίνια που παρακολουθεί αφηρημένος την κινητικότητα μιας οικογένειας σε μπροστινό τραπέζι -λες και παρακολουθεί βαρετό επεισόδιο αμερικάνικης σειράς- και μια αλλόκοτη γριά στα κίτρινα, που κάθε τόσο ξυπνάει και βρίζει τα άγια και την πουτάνα τη ζωή. Τώρα κοιμάται, βέβαια κι αυτή.

Αλλά ο “jacked” προτιμά την στάση παλούκι, με έναν φραπέ στο χέρι, και εγώ αγωνιώ και στοιχηματίζω μόνη μου πόσο θα αντέξει, έτσι αγέρωχος και συνεπής στην βαριά του πέτσα. Έχω μετρήσει ήδη, εκτός του καφέ, μια σπράιτ κι ένα τόστ σπιτικό τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο, κι ακόμα είναι 12 και 25. Στις 6 φτάνουμε.

3 και μισή. Η θέση στο πολυπολιτισμικό τραπέζι παραμένει άδεια, ο ελεγκτής των εισιτηρίων μπάστακας, μας μαλώνει, γιατί παραπονιούνται λέει, οι επιβάτες με θέση, ότι έχουμε κάνει κατάληψη στο μπαρ και δεν μπορούν να απολαύσουν το φαγητό τους, ο Πακιστανός ακούμπησε κεφάλι πάνω στο τραπέζι και ροχαλίζει, κι ο jacked βρήκε άλλη καρέκλα από έναν τύπο, που κατέβηκε στο Δομοκό.
maria antouanetta




photos : http://jlmaria.tumblr.com/

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Απο-φασιστικότητα

Είναι μια απόφαση, που αρκεί απλώς να την πάρεις και να αρχίσεις να μισείς τους πάντες. Κάποιος πιο φροϋδικός θα σου πεί ότι σου συνέβη γιατί δεν αγαπήθηκες αρκετά. Που ίσως είναι μια αισιόδοξη προσέγγιση καθώς σημαίνει πως υπάρχουν περιθώρια να αλλάξεις. Ίσως αν αγαπηθείς.

Όχι, δεν μισούν μόνο οι φασίστες, θα ήταν ανόητο και άδικο να τους χαρίσουμε αποκλειστικό δικαίωμα το μίσος. Γιατί σε έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις αρκεί κάποια στιγμή να μισήσεις για να καταλάβεις πως είναι να αγαπάς. Αρκεί μια φορά να αδικηθείς για να αισθανθείς τα όρια της δικαιοσύνης.