Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Και “απτυχίωτη” και πτωχή


Ξέρετε έχω αυτό το είδος μαλλί που το λούζεις το πρωί και το μεσημέρι δεν είσαι για να βγεις έξω. Μα έτσι κι αλλιώς δεν θα 'βγαινα γιατί χρειάζομαι τουλάχιστον ένα ευρώ για τα μεταφορικά (κέντρο και τούμπαλιν) και τρία ευρώ για ένα καφεδάκι-χυμουδάκι-ουζάκι κλπ. Και δεν μπορώ να κυκλοφορώ σαν το γύφτο με λαδωμένο μαλλί και με καβούρια στην τσέπη. Ξέρεις, το σκέφτομαι να ανάψω το θερμοσίφωνα για να λουστώ όσο το σκέφτομαι για να κόψω εισιτήριο στο λεωφορείο όσο το σκέφτομαι για να   κάτσω στο ρημαδοκαφέ να πιώ ένα ρημαδοκαφέ. Αυτά τα καβούρια, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν κάπως περίεργα στην τσέπη μου. Δεν τα φερε ακριβώς η μείωση του ρευστού που ρέει στις τσέπες μου. Γιατί όχι ότι έρεε και ποτέ. Μάλλον τα φέρε ενός είδους καταναλωτική ωριμότητα που αυτοαπονέμω όπως καταλαβαίνεις στον εαυτό μου. Ντάξει, δεν το θεωρώ και κατάκτηση γιατί είναι μια τρομοκρατία των μέσων μαζικής ενημέρωσης που εσωτερικεύθηκε. Δεν μου έκανε κακό, ούτε και στους γύρω μου, γιατί γίναμε λίγο πιο εφευρετικοί, εναλλακτικοί, εκτιμήσαμε τα απλά και άυλα της ζωής(;). Αλλά κακά τα ψέματα χάσαμε λίγο από την ανεμελιά μας. Ιδίως όταν θες να πιεις ένα ποτό παραπάνω αλλα δεν θέλεις να πάρεις ταξί, οπότε πρέπει να φύγεις ΤΩΡΑ!
Και αναζητάς μια ισορροπία. Χάνεις λίγο ανεμελιά από εδώ, βρίσκεις λίγο ανεμελία από την άλλη. Όσο το μέλλον φαντάζει αβέβαιο, και είναι σίγουρο πως δεν θα βρεις δουλειά, τόσο η λέξη “πτυχίο” ηχεί στα αυτιά σου όνειρο θερινής νυχτός. Στην τσέπη σου έχεις καβούρια. Δείχνεις ανέμελος ότι δεν σε νοιάζει αλλά στην πραγματικότητα φοβάσαι το αβέβαιο μετά. Και έρχεται ένα όνειρο φθινοπωρινής νυχτός να σου θυμίσει πως ό,τι εκλογικεύεις πιο πολύ είναι ό,τι πρέπει να αρπάξεις με νύχια και με δόντια.
Είδα ένα όνειρο, όπου ήμουν λέει στο κτίριο της Νομικής (αυτή η εποχή με στιγμάτισε ελαφρώς) και βλέπω έναν συμφοιτητή μου που στην κανονική ζωή ξέρω πως ορκίστηκε πρόσφατα. Στο όνειρο ήταν ντυμένος στην τρίχα με κοστούμι δικηγορίστικο ,γλιμμένο μαλλί και ένα backpack χαρτοφύλακα. Εγώ κυνική και αναίσθητη έκανα τσουλήθρα στο κάγκελο της σκάλας κοροϊδεύοντας τον για τον πως κατάντησε έτσι. Ο καημένος, προσπαθούσε να εξηγήσει στο κοροιδευτικό μου υποσυνείδητο πως δεν ντύθηκε έτσι από επιλογή αλλά ότι δεν μπορεί κανείς πτυχιούχος να κυκλοφορεί χωρίς κοστούμι. Απαγορεύεται.
Μετά έπεσε μαύρο και βρέθηκα γραπωμένη απο μια κολώνα στον 4ο όροφο. Απο την μια πλευρά ήταν σκάλες απότομες και φοβιστικές σαν κατηφόρα που την κατεβαίνεις με το αμάξι και κάτι μέσα σου κάτι σου λέει πως δεν θα πίασει το φρένο , κι απο την άλλη σκάλες διπλές σαν αυτές που κατεβαίνεις σε αίθουσα σινεμά. Οι υπόλοιποι κατέβαιναν κανονικά τις πρώτες σαν να είναι η μόνη επιλογή. Εγώ διάλεξα τις άλλες. Και έρχεται ένα όνειρο φθινοπωρινής νυχτός, ψυχογράφημα των μέχρι τώρα επιλογών σου, σε βάζει στον τοίχο και σου λέει διάλεξε. Για να μην μείνεις, και “απτυχίωτη”και πτωχή.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

GirLs OnLy