Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Επί πτωμάτων

από την juliette

Με αφορμή τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου είπα και εγώ να εκφράσω τις ανησυχίες μου.
Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε για ήρωες που θυσιάστηκαν για τον συνοριακά οριοθετημένο ετούτο τόπο που λέγεται Ελλάδα, ήρωες όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Μάρκος Μπότσαρης για κάποια Μαρία από την Σπάρτη και έναν Ορέστη από το Βόλο και πολλοί άλλοι που έδωσαν ψυχή και σώμα και κατέληξαν στο χώμα για να αλλάξει το εκάστοτε πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ακολούθησαν και άλλοι που δεν μας τους έμαθαν στα μαθητικά τα χρόνια, τους μάθαμε στους δρόμους και στο ίντερνετ ( το αναγκαίο κακό της τεχνολογικής εξέλιξης), μάθαμε που λέτε για τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Μιχάλη Καλτεζά και τον Νίκο Τεμπονέρα, όλοι δολοφονημένοι από το ίδιο το κράτος και το παρακράτος. Τα χρόνια κύλησαν όπως και το αίμα στο πεζοδρόμιο. Από το 2008 μετράμε νεκρούς ,ο Αλέξης , ο Νίκος, ο Θανάσης και ο Παύλος. Παρακολουθούμε από τις οθόνες του λάπτοπ μας την αδικία αμέτοχοι μέχρι να γίνει το ΜΠΑΜ, ένας ακόμη δολοφονημένος από μπάτσους και ακροδεξιούς (το ίδιο μου κάνουν και οι δυο) και εκεί που ζούσαμε το μικροαστικό μας όνειρο, ξεσπάμε. Πηγαίνουμε στις κηδείες , μιλάμε για αυτούς σαν να ήταν ο σύντροφός μας και αδερφός μας ,γεμίζουμε μίσος και ο καθένας οργανώνει την Αντί-δράση του μέχρι να κοπάσει. Οι ημερομηνίες θανάτου θα μαρκαριστούν στα ημερολόγια μας και κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα ξεχυνόμαστε στους δρόμους. 
Η ανησυχία μου είναι η εξής:
Γιατί πρέπει να θρηνήσουμε κάποιον σε κάποιο πεζοδρόμιο κάποιας γειτονιάς για να αντιδράσουμε; Τι μας κρατά σε καταστολή και δεν έχουμε λυσσάξει να ανατρέψουμε τον κρατικό μηχανισμό; Γιατί ψάχνουμε ήρωες για να ταυτιστούμε μαζί τους και δεν αναλαμβάνουμε μόνοι μας τις ευθύνες μας; Έλα ντε! Από θεωρητικές φιλοσοφίες άκουσα πολλά, πράξεις αποζητώ και όχι να βαυκαλιζόμαστε μεταξύ μας. Καλό μήνα.