Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Δέντρα δέντρα δέντρα...θάλασσες θάλασσες θάλασσες...


« Υπάρχει ένα αλάθητο σημάδι για να καταλάβεις αν είσαι ερωτευμένος με κάποιον. Το πρόσωπό του σου εμπνέει περισσότερο πόθο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός του. » Μισέλ Τουρνέ, Petites Proses

Καταιγιστικό συναίσθημα ο πόθος , πιεστικό σαν καζάνι έτοιμο να σκάσει, ορμητικό, κτηνώδες (σχεδόν όσο κι εσύ), σε κατακλύζει … είναι χιλιάδες volt .
Μα ακριβώς αυτή του η ορμή τον κάνει να μην συμβιβάζεται αν δεν είναι αμοιβαίος . Ο πόθος ο ίδιος δεν αντέχει να κοιτά το αντικείμενο του στα μάτια αν κι εκείνο δεν ορέγεται να συμμετάσχει ενστικτωδώς σε μια τελετή κατασπάραξης -σκέφτομαι λίγα λεπτά την ρήση του Τουρνέ και την επιβεβαιώνω, είναι πρώτα τα μάτια και ύστερα το στόμα-.
Απευθύνομαι σε σένα. Δεν ξέρω αλήθεια που θα ήμασταν αν συνέβαινε το παραπάνω. Αν σε έκαιγε δηλαδή η ίδια φωτιά που αδίστακτα κατέκαψε εμένα. Πίεση, πίεση, πίεση και μετά ΕΚΡΗΞΗ και ΦΩΣ. Το ονειρεύτηκα ως μαγεία. Το λιγότερο … γιορτινά πυροτεχνήματα .. το περισσότερο … εκτόξευση στο διάστημα, στο άπειρο!
Όμως τα μάτια μου μόνο κάτι χρυσόσκονες πρόλαβαν να δουν και εν τέλει ΜΠΑΜ, έσκασα εγώ … έσκασε το μέσα μου να ποθεί το αρνούμενο. Η δυναμική που σου επιστρέφεται ανεκμετάλλευτη κάτι τέτοιες «ευλογημένες» στιγμές, αναπόφευκτα δημιουργεί ένα ωστικό κύμα. Πιο λιανά, αφού δεν μπήκες στο καζάνι μου να βράσουμε μαζί, το καπάκι μου πετάχτηκε χιλιόμετρα μαζί με το καυτό νερό. Δεν μου καίγεται καρφί ωστόσο, αν προς στιγμήν ήσουν η αιτία του χάους στη κουζίνα μου…Τώρα πια όταν τα προηγούμενα όνειρα περί εκρήξεων και φώτων κάνουν δειλά την εμφάνισή τους, γεμίζω την σκέψη μου με δέντρα, δέντρα και δέντρα … θάλασσες, θάλασσες και θάλασσες.Βοηθάει.




maria antouanetta

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Μοναχικός Πιγκουίνος

Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του Werner Herzog "Encounters of the world". Αρχικά ο Herzog με την μοναδική προφορά του, αναρωτιέται αν υπάρχουν φαινόμενα ψυχοπαθολογίας στους πιγκουίνους, όχι με την έννοια βέβαια που οι περισσότεροι άνθρωποι ορίζουν την "τρέλα". Φυσικά και δεν παρατηρούνται τέτοια παθολογικά φαινόμενα στους πιγκουίνους, οπως πχ. να νομίζουν πως είναι ο Ναπολέων Βοναπάρτης και άλλα τέτοια. Αλλά μήπως κάποια στιγμή οι πιγκουίνοι "τρελαίνονται" επειδή βαρέθηκαν πια να ζουν με όλους τους υπόλοιπους; Μήπως ακόμη και το κατεξοχήν συντροφικό ζώο εμφανίζει τάσεις φυγής και απομόνωσης;

"Δεν έχω δεί ποτέ κανέναν πιγκουίνο να χτυπάει το κεφάλι του στους βράχους αλλά πράγματι χάνουν πολλές φορές τον προσανατολισμό τους, την αίσθηση τοπου και χρόνου, μπερδέυονται ίσως, και καταλήγουν σε μέρη όπου δεν θα έπρεπε να βρίσκονται, μακριά από τον ωκεανό."

Την προσοχή του Herzog τραβάει ένας πιγκουίνος που δεν ακολουθεί την ομάδα που κατευθύνεται προς τον ωκεανό. Στην αρχή στέκεται ακίνητος, δεν πηγαίνει ούτε προς την θάλασσα για να τραφεί αλλα ούτε επιστρέφει στην αποικία. Αντίθετα λίγο μετά αρχίζει να περπατά προς τα βουνά που βρίσκονται περίπου 70 χιλιόμετρα μακριά. Ακόμη κι αν τον έπιαναν και τον τοποθετούσαν πίσω στην αποικία, εκείνος θα έφευγε ξανά ακολουθώντας αυτήν την ανεξήγητη επιθυμία του να φτάσει στα βουνά. Όμως γιατί;

Ένας από αυτόυς τους "χαμένους" πιγκουίνους βρέθηκε εκέι που κατασκήνωναν οι άνθρωποι,περίπου 80 χιλόμετρα μακριά από εκέι που θα έπρεπε να βρίσκεται. Οι κανόνες των ανθρώπων σχετικά με την συμπεριφορα τους απέναντι στους πιγκουίνους είναι πολυ συγκεκριμένοι. Δεν επιτρέπεται να τους ενοχλήσουν η να τους αγγίξουν, πρέπει να μείνουν ακίνητοι και απλά να τους αφήσουν να ακολουθήσουν την αρχική τους πορέια.





Ο πιγκουίνος της ιστορίας αυτής, οδέυει προς βέβαιο θάνατο. Μπορέι να επιβιώσει μόνο μέσα στην ομάδα και τα βιολογικά του ένστικτα εκεί θα έπρεπε να τον οδηγούν. Τι είναι αυτό που τον οδηγεί αν όχι τα ένστικτα αυτά;

Οι πιγκουίνοι μοιάζουν σε πολλα πραγματα με τους ανθρώπους. Άκόμα κι όταν ξέρουμε ότι μία επιλογή μας θα οδηγήσει σίγουρα στην καταστροφή, δεν κάνουμε πίσω. Ίσως από αυτά τα πλάσματα να λείπει η συνείδηση της πράξης ωστόσο νομίζω πως στην ουσία αυτό δεν αποτελει εμπόδιο στο να συμπεράνουμε πως στον κόσμο μας, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός...

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Διαφήμιση Greenpeace γιατί δεν μου καίγεται καρφί για τις κλιματικές αλλαγές!

Should I just kill myself in a Gloomy Sunday or Don't let go, never give up, it's such a wonderful life?

Δεν μου καίγεται καρφί αν αυτό το τραγούδι έχει επηρεάσει την ζωή αλλα και τον θάνατο αρκετών ανθρώπων...
Πρωτοτραγουδήθηκε απο την Billie Holiday αλλά επειδή το τέλος της ιστορίας που διηγείται ήταν ιδιαίτερα καταθλιπτικό και απαισιόδοξο η δισκογραφική της εταιρεία διαμαρτυρήθηκε και ως αποτέλεσμα άλλαξαν οι δύο τελευταίοι στίχοι του με σκοπό να γίνει πιο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο.



Η Diamanda Galas είναι μια ελληνοαμερικανίδα, avan-garde καλλιτέχνιδα. Εκκεντρική, διαφορετική, με τρομερές φωνητικές δυνατότητες. Η δική της εκτέλεση μοιάζει πιο επίκαιρη απο ποτέ και δεν θυμίζει σε τίποτα την αρχική. Η Diamanda τραγουδάει το τραγούδι αυτό στην αρχική του μορφή, πριν δηλαδή γίνει η αλλαγή στους δύο τελευταίους στίχους.Το τραγoύδι αυτό έχει συνδεθεί με αρκετές αυτοκτονίες γι αυτό και αποκαλείται "The suicide song".

Μπορέι να προτιμούμε τραγούδια που μας κάνουν χαρούμενους και αισιόδοξους, ωστόσο η τέχνη νομίζω έχει αξία μόνο όταν αναπαριστά την πραγματική ζωή και η πραγματική ζωή έχει και μελαγχολία και απαισιοδοξία και τάσεις αυτοκτονίας. Καμιά φορά μάλιστα αυτές οι εκφάνσεις της ζωής είναι και οι πιο δημιουργικές.



Η ζωή ειναι μαγικά ποικιλόμορφη. Την μια στιγμή αισθάνομαι πως όλα καταρρέουν, και την άλλη στιγμή έτοιμη να τα χτίσω όλα απο την αρχή.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Grizzly Man - Werner Herzog



Δεν μου καίγεται καρφί που αυτή η ταινία προσπαθεί να κατανοήσει το νόημα μιας φαινομενικά τρελής επιλογής... Η επιλογή του Τimothy Τreadwell να αφιερώσει την ζωή του και το νόημα αυτής στις καφέ αρκούδες έχει ενδιαφέρον μόνο μέσα απο την οπτική της κατανόησης και του σεβασμού στο διαφορετικό. Αν βιαστείς να του αποδώσεις χαρακτηρισμούς όπως "τρελός" κλπ θα χάσεις την ουσία του πράγματος...

Elvis Last Song



www.elvislastsong.com

Δεν μου καίγεται καρφί για την ταινία αυτή!
Έτυχε να την δω στο 50ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος που αποτυπώνει κινηματογραφικά και κατα την άποψη μου, ρεαλιστικά την σύζευξη δύο κόσμων, του εναλλακτικού και του mainstream. Πόσο δόκιμοι είναι τελικα αυτοί οι όροι;