Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Μοναχικός Πιγκουίνος

Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του Werner Herzog "Encounters of the world". Αρχικά ο Herzog με την μοναδική προφορά του, αναρωτιέται αν υπάρχουν φαινόμενα ψυχοπαθολογίας στους πιγκουίνους, όχι με την έννοια βέβαια που οι περισσότεροι άνθρωποι ορίζουν την "τρέλα". Φυσικά και δεν παρατηρούνται τέτοια παθολογικά φαινόμενα στους πιγκουίνους, οπως πχ. να νομίζουν πως είναι ο Ναπολέων Βοναπάρτης και άλλα τέτοια. Αλλά μήπως κάποια στιγμή οι πιγκουίνοι "τρελαίνονται" επειδή βαρέθηκαν πια να ζουν με όλους τους υπόλοιπους; Μήπως ακόμη και το κατεξοχήν συντροφικό ζώο εμφανίζει τάσεις φυγής και απομόνωσης;

"Δεν έχω δεί ποτέ κανέναν πιγκουίνο να χτυπάει το κεφάλι του στους βράχους αλλά πράγματι χάνουν πολλές φορές τον προσανατολισμό τους, την αίσθηση τοπου και χρόνου, μπερδέυονται ίσως, και καταλήγουν σε μέρη όπου δεν θα έπρεπε να βρίσκονται, μακριά από τον ωκεανό."

Την προσοχή του Herzog τραβάει ένας πιγκουίνος που δεν ακολουθεί την ομάδα που κατευθύνεται προς τον ωκεανό. Στην αρχή στέκεται ακίνητος, δεν πηγαίνει ούτε προς την θάλασσα για να τραφεί αλλα ούτε επιστρέφει στην αποικία. Αντίθετα λίγο μετά αρχίζει να περπατά προς τα βουνά που βρίσκονται περίπου 70 χιλιόμετρα μακριά. Ακόμη κι αν τον έπιαναν και τον τοποθετούσαν πίσω στην αποικία, εκείνος θα έφευγε ξανά ακολουθώντας αυτήν την ανεξήγητη επιθυμία του να φτάσει στα βουνά. Όμως γιατί;

Ένας από αυτόυς τους "χαμένους" πιγκουίνους βρέθηκε εκέι που κατασκήνωναν οι άνθρωποι,περίπου 80 χιλόμετρα μακριά από εκέι που θα έπρεπε να βρίσκεται. Οι κανόνες των ανθρώπων σχετικά με την συμπεριφορα τους απέναντι στους πιγκουίνους είναι πολυ συγκεκριμένοι. Δεν επιτρέπεται να τους ενοχλήσουν η να τους αγγίξουν, πρέπει να μείνουν ακίνητοι και απλά να τους αφήσουν να ακολουθήσουν την αρχική τους πορέια.





Ο πιγκουίνος της ιστορίας αυτής, οδέυει προς βέβαιο θάνατο. Μπορέι να επιβιώσει μόνο μέσα στην ομάδα και τα βιολογικά του ένστικτα εκεί θα έπρεπε να τον οδηγούν. Τι είναι αυτό που τον οδηγεί αν όχι τα ένστικτα αυτά;

Οι πιγκουίνοι μοιάζουν σε πολλα πραγματα με τους ανθρώπους. Άκόμα κι όταν ξέρουμε ότι μία επιλογή μας θα οδηγήσει σίγουρα στην καταστροφή, δεν κάνουμε πίσω. Ίσως από αυτά τα πλάσματα να λείπει η συνείδηση της πράξης ωστόσο νομίζω πως στην ουσία αυτό δεν αποτελει εμπόδιο στο να συμπεράνουμε πως στον κόσμο μας, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός...

Δεν υπάρχουν σχόλια: