Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Ημερολόγιο Ψυχοθεραπείας

Η Kay Santillo αφηγείται την εμπειρία της στην Γνωστική-Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου
Σήμερα συνάντησα έναν γνωστικο-συμπεριφορικό θεραπευτή με σκοπό να με βοηθήσει με τα αυξανόμενα επίπεδα άγχους μου.(να τα αντιμετωπίσω δηλαδή, όχι να τα αυξήσω). Προσπάθησα η εμπειρία μου ως προπτυχιακή φοιτήτρια ψυχολογίας να μην με προκαταβάλει αρνητικά θυμούμενη τα ποντίκια του Skinner ή πληκτικές διαλέξεις που περιέγραφαν παράξενα και ενοχλητικά παραδείγματα ερεθίσματος-αντίδρασης. Παρόλα αυτά ο κύριος Ρ.Κ. ήταν αρκετά ανθρώπινος -όπως άλλωστε είναι και οι περισσότεροι άνθρωποι- και περάσαμε σχεδόν μία ώρα συζητώντας για την φύση του άγχους μου και για το ποτε εμφανιζονται συνήθως οι “ακατάλληλες” αγχωτικές μου αντιδράσεις.

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου
(...)Το δύσκολο ήταν να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με έναν άγνωστο και παράξενο άνθρωπο. Όμως το ότι κι εγώ του ήμουν άγνωστη με έκανε να αισθανθώ λίγο-πολύ άνετα -όσο θα μπορούσε βέβαια κάποιος που είναι αγχωτικός-. Ακόμη και το ότι μου ζήτησε να ανέβω σε μια καρέκλα, και να λέω την ώρα φωναχτά, για να αντιμετωπίσω τον φόβο μου να γίνω ρεζίλι, δεν μου φάνηκε και τελείως διεστραμμένο! Μάλιστα όταν ο Ρ.Κ πήδηξε πάνω στην καρέκλα και άρχισε να λέει την ώρα -για να με ενθαρρύνει να συμμετάσχω στην γελοιοποίηση του εαυτού μου- μου πήρε μόνο μερικά δευτερόλεπτα σκέψης- “έχω έναν πραγματικά τρελό εδω!” πρίν βρεθώ να στέκομαι πάνω στην καρέκλα και να πληροφορώ τον Ρ.Κ. πως η ώρα ήταν 12.34 και 20 δευτερόλεπτα(...)

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου
Το να ανέβω πάνω σε μια καρέκλα έχει γίνει για 'μένα εξαρτημένη αντίδραση. Ο πατέρας μου μου έδειξε ένα παιχνίδι που είχε συναρμολογήσει,το οποίο βρισκόταν επάνω στο τραπεζι κι εγώ για να το δώ καλά...θεώρησα απαραίτητο να ανέβω επάνω σε μία καρέκλα...

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου
(...) Τα επίπεδα του άγχους μου άρχισαν να αυξάνονται όταν μου πρότεινε να αντιμετωπίσω το συναίσθημα της ντροπής λίγο λίγο κάθε μέρα φορώντας δημόσια παράταιρες κάλτσες ή ένα σκουλαρίκι μόνο στα αυτιά ή ζητώντας ασυνήθιστα πράγματα απο διάφορα μαγαζιά. Ένιωθα να δειλιάζω στην σκέψη και μόνο όλων αυτών, όταν ο Ρ.Κ μου έιπε πως σε κάποια επόμενη συνάντηση μας θα παρακολουθούσε ενας συνάδελφος του. “Πειράζει;” με ρώτησε κάπως αφοπλιστικά “Όχι” απάντησα κι ένιωσα να βρίσκομαι σε κατάσταση συναγερμού.(....)

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου
Σήμερα “επιτέθηκα” στην ντροπή φορώντας επίτηδες στο πανεπιστήμιο παράταιρα σκουλαρίκια. Ένιωθα οτι οι άνθρωποι με κοίταζαν, αλλά κανείς δεν είπε λέξη...

Τετάρτη 6 Μαρτίου
Καθώς περπατούσα στο super market φορώντας παράταιρες κάλτσες, ένα μόνο σκουλαρίκι κι ενα αυτοκόλλητο που έγραφε “απίστευτα ελκυστική” σκεφτόμουν τις συνέπειες που είχε στη ζωή μου το πρόγραμμα :“Επίθεση ενάντια στην ντροπή” (μια θεραπεία που σε φέρνει σε αμηχανία). Βασικά είχα μάθει πως να φαίνομαι αλλόκοτη και να μην με νοιάζει καθόλου...

Παρασκευή 19 Απριλίου
Σήμερα ο απατηλός καταληψίας συνάδελφος έιχε υλοποιηθεί, γιατί προς στιγμήν νόμισα πως ήταν καποιο ψυχολογικό τρικ του Ρ.Κ. Λοιπόν η ζωή είναι γεμάτη απο μικρές εκπλήξεις, σκέφτηκα, καθώς ο Ρ.Κ. μου έκανε την συνηθισμένη ερώτηση για το τι είχα αποκομίσει απο την τελευταία μας συνεδρία- μια ερώτηση που πρέπει να χτυπαει συναγερμό στους κλεπτομανείς!-(...)

Παρασκευή 3 Μαϊού
Αφού έδωσα αναφορά για τις συνεχιζόμενες επιτυχίες και τις όχι και τόσο επιτυχίες μου στην πρωτοβουλία για διάλογο και την διατήρηση του, ο Ρ.Κ. κι εγώ συζητήσαμε για τα υποκείμενα θέματα της κοινωνικής φοβίας μου, κι ευχαριστήθηκα με αυτο -με την συζήτηση δηλαδή, όχι με την κοινωνική μου φοβία-. Το ότι σχεδόν τρία χρόνια τώρα έιμαι φοιτήτρια ψυχολογίας έχει προφανως ακονίσει της ικανότητες της κριτικής μου αξιολόγησης. Κρίμα όμως, που, καθώς φαίνεται, μ' έχει μισοτρελάνει κιόλας!

Παρασκευή 21 Ιουνίου
(...) Ένιωσα λίγο δυσαρεστημένη που μία τόσο πολύτιμη και σημαντική εμπειρία έφτασε στο τέλος , αλλά αυτό το τέλος αφορά μόνο ένα επιφανειακό επιπεδο. Σ' ένα βαθύτερο επίπεδο αισθάνομαι ότι τα οφέλη της θεραπείας θα διαρκέσουν πολύ περισσότερο , ίσως-στην καλύτερη περίπτωση- για πάντα.
Ο Ρ.Κ. με ρώτησε ,νομίζω με κάποια αγωνία,αν η θεραπεία άξιζε τον κόπο. Ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες απο το παρελθόν, όπως πχ. Εγώ ανεβασμένη σε μια καρεκλα να λεω την ώρα, να φοράω δημόσια παράταιρες κάλτσες, και να ανοιγω συζητήσεις με αγνώστους, και μπορούσα ειλικρινα να τον διαβεβαιώσω ότι η ζωή μου είχε αλλάξει ποιοτικά. Δεν νιώθω πια τόσο ευαίσθητη ή αθεράπευτα ντροπαλή. Αφού όμως του έδωσα το χέρι για να τον χαιρετήσω κι έφυγα, άρχισα να αναρωτιέμαι με αγωνία τι πραγματικά πίστευε ο Ρ.Κ. για μένα...

Για το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά κανε κλικ εδώ
For the original text in english go here