Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Τέλος δεν υπάρχει εδώ

Πόσο παράξενο είναι τελικά που συμφωνήσαμε όλοι μαζί να γιορτάζουμε ό,τι μας πονάει περισσότερο;
Το τέλος. Το τέλος του χρόνου-μάθαμε να το λέμε πρωτοχρονιά-, το τέλος του 21 έτους της ζωής- μάθαμε να το λέμε γενέθλια-. Κι είναι γιατί κάτι πρέπει να σε κρατάει σε κίνηση, να σου δίνει ελπίδα να συνεχίσεις, υπενθυμίζοντας σου πάντα όμως ότι κάθε τέλος πάει με μία αρχή, κάθε θάνατος με μία ζωή. Είναι δύο αντιτιθέμενες δυνάμεις, που όπως έχεις διαβάσει κι αλλού, κάνουν την γη να έχει νόημα και την ζωή να γυρίζει- και όχι το αντίθετο-.

Έλα τώρα αφού ξέρεις την αλήθεια... όλα γίνονται για να πουλάει τσουρέκια ο Τερκενλής και να ανεβαίνουν οι κιλοβατώρες της Δεή. Δεν με νοιάζει για τα φωτάκια στα μπαλκόνια και το αντιαισθητικό σκηνικό το ανέχομαι...όλα για ενα τσουρέκι με λευκή σοκολάτα και κάστανο, που το βλέπω στα όνειρα μου εδώ και μία βδομάδα και που προσπάθησα να το αποκτήσω ήδη 2 φορές. Και μπήκα και τις δυο φορές μέσα, και είδα μια ατελείωτη ουρά ανθρώπων που μου φάνηκαν ηλίθιοι καταναλωτές χριστουγεννιάτικης μαλακίας αλλά ήταν απλά άνθρωποι που λιγουρέυτηκαν ένα τσουρέκι με λευκή σοκολάτα και το έβλεπαν στα όνειρα τους την προηγούμενη εβδομάδα. Και τι κέρδισα; Μου λές; Ακόμη το βλέπω στα όνειρα μου.