Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Wake me up when september ends

Το καλοκαίρι γλιστράει σαν παγωτάκι που λιώνει στο χωνάκι σου και δεν πρόλαβες να το γλείψεις...και παραπονιέσαι για αυτή την τελευταία σταγόνα,ενώ παλιολιγούρα έχεις φάει ήδη δύο μπάλες σοκολάτα φράουλα...

Wake me up when September ends λένε οι Greenday και δεν ξέρω αν αναφέρονται στην ίδια αφόρητη μελαγχολία που αισθάνομαι κι εγώ... Συν τοις άλλοις καιρό τώρα, τοποθετούσα τις υποχρεώσεις μου την μια πάνω στην άλλη σαν κομμάτια Jenga φτιάχνοντας έναν όχι και τόσο σταθερό πύργο με αποτέλεσμα να μην ξέρω τώρα ποιο κομμάτι πρέπει να τραβήξω για να μην διαλυθεί ο πύργος μου. Και είναι πολύ πιθανό ξέρεις μπροστά στο ρίσκο της διάλυσης να μην τραβήξεις κανένα κομμάτι...
Το θέμα είναι σε αυτή τη φάση να μην υπερεκτιμάς τις δυνατότητες σου. “Θα περάσω και τα 6 μαθήματα που χρωστάω”, “Θα βγάλω δίπλωμα μέσα στο μήνα” “Θα βρω επιτέλους μια δουλειά” “Θα βάψω το δωμάτιο μου” “Θα, Θα...” Βρε παιδί μου, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εν μια νυκτί θα κάνεις όσα δεν έκανες τόσες όμορφες νύχτες που περάσανε...;; Είναι καλό να έχουμε στόχους αλλα να είναι και κάπως ρεαλιστικοί ε;;
Μάλλον στην εκπλήρωση των στόχων μας βοηθάει να έχουμε κάποιες σταθερές στην ζωή. Κάποιον να αγαπάμε, κάποιον να μισούμε, κάποιον να ξεσπάμε κ.ο.κ. Ευτυχώς εγώ καιρό τώρα από τους ανθρώπους γύρω μου δεν έχω παράπονο... και νομίζω ούτε αυτοί κατα βάθος έχουν παράπονο απο μένα...ασ'τους να λένε... Έτσι λοιπόν μάλλον αυτός ο Σεπτέμβριος θα περάσει χωρίς να το καταλάβω όσο εγώ θα ασχολούμαι με αγαπημένες σταθερές που επέστρεψαν, άλλες που φεύγουν, άλλες που θα κάνουν προσωρινή επίσκεψη και θα φύγουν πάλι... και άλλες που ήταν και θα έιναι εδώ – βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, γιατί έχω μάθει πια πως η ζωή είναι γεμάτη “γεωγραφικές ανατροπές” και αυτό που καθιστά κάποιον σταθερό παραγοντα εξαρτάται απο συναισθήματα και όχι απο συντεταγμένες-. Εν όσο άνθρωποι πάνε κι έρχονται, εγώ μπορεί να περάσω και κανένα μάθημα ή και να μάθω να οδηγώ, ή και να βγάλω μερικά λεφτά, ή και να αλλάξω το χρώμα των τοίχων μου...

Υ.Γ : Λατρέυω να βάζω “πρέπει¨ στην λίστα μου, ακόμα κι αν ξέρω πως δεν θα κάνω ούτε τα μισά...

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

The water's edge!

Παλαιόχωρα, Χανιά
The water's edge, το καφέ δίπλα στη θάλασσα ή αλλιώς το καφέ της Barbie αφού όλα εδώ είναι διακοσμημένα με ροζ λουλουδάκια, τα παντζούρια είναι βαμμένα ρόζ, οι γλαστρούλες ζωγταφισμένες σε ροζ αποχρώσεις και έτσι όλα θυμίζουν ένα μικρό κουκλόσπιτο! Πάμε για ένα καφεδάκι στη Barbie;