Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Φέτος δεν θα είμαι κυνική

Δεν ήθελα να το παραδεχτώ, καιρό τώρα. Ήθελα να πιστεύω στο άτομο, στις ικανότητες του, στο πνεύμα, στην πολιτική, σε οτιδήποτε εκτός από τον έρωτα. Φέτος θα ξεκινήσω με την αναπόφευκτη παραδοχή, πως ο έρωτας κινεί γη και ουρανό, θέτει τον καθένα σε σταθερή τροχιά γύρω από τα θέλω και τα πρέπει του. Ο έρωτας.

Μια καλή μου φίλη, αγαπάει ένα αγόρι. Το αγόρι αυτό βρίσκεται μακριά. Τους χωρίζει η θάλασσα αλλά τους ενώνουν τόσα πολλά. Μια θάλασσα μπορεί να το κάνει λίγο πιο δύσκολο, έτσι δεν είναι; Αλλά και η στεριά δεν πάει πίσω. Ακόμη κι ένα τετραγωνικό μέτρο στεριάς είναι αρκετό να σε χωρίζει. Η φίλη μου δεν μάσησε. Εκεί που η θάλασσα σήκωσε κύματα πελώρια... εκείνη πήρε το αεροπλάνο, και πήγε. Μπορεί να ήθελε να ζήσει λίγο το σκηνικό "κάνω την μεγάλη θυσία για σένα" ή μπορεί απλώς να ήθελε να αναμετρηθεί με το ένα τετραγωνικό μέτρο στεριάς που φαίνεται πως παλεύεται πιο εύκολα. Τα φαινόμενα απατούν, τα αγόρια που αγαπούν, όχι. Και την αγαπάει.

Τα πράγματα από κοντά δεν ήταν πιο εύκολα. Ήταν όμως πιο πραγματικά. Πραγματικά συναισθήματα, πραγματικά δάκρυα. Όταν πλησίαζε ο καιρός να φύγει, του έλεγε "Κάνε κάτι να με κρατήσεις εδώ". Το έπαιζε άνετος , μέσα του ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει και πολλά και αυτό του ράγιζε την καρδιά. Είναι αυτή η άτιμη η πραγματικότητα που σου θέτει κάποιους όρους. Δεν μπορείς να ζεις σαν πρωταγωνιστής του Παπακαλιάτη.

"Συγνώμη που δεν έκανα τίποτα για να σε κρατήσω, συγνώμη για όλα τα άσχημα και δύσκολα" είπε.
"Σ'ευχαριστώ"