Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Τέλος δεν υπάρχει εδώ

Πόσο παράξενο είναι τελικά που συμφωνήσαμε όλοι μαζί να γιορτάζουμε ό,τι μας πονάει περισσότερο;
Το τέλος. Το τέλος του χρόνου-μάθαμε να το λέμε πρωτοχρονιά-, το τέλος του 21 έτους της ζωής- μάθαμε να το λέμε γενέθλια-. Κι είναι γιατί κάτι πρέπει να σε κρατάει σε κίνηση, να σου δίνει ελπίδα να συνεχίσεις, υπενθυμίζοντας σου πάντα όμως ότι κάθε τέλος πάει με μία αρχή, κάθε θάνατος με μία ζωή. Είναι δύο αντιτιθέμενες δυνάμεις, που όπως έχεις διαβάσει κι αλλού, κάνουν την γη να έχει νόημα και την ζωή να γυρίζει- και όχι το αντίθετο-.

Έλα τώρα αφού ξέρεις την αλήθεια... όλα γίνονται για να πουλάει τσουρέκια ο Τερκενλής και να ανεβαίνουν οι κιλοβατώρες της Δεή. Δεν με νοιάζει για τα φωτάκια στα μπαλκόνια και το αντιαισθητικό σκηνικό το ανέχομαι...όλα για ενα τσουρέκι με λευκή σοκολάτα και κάστανο, που το βλέπω στα όνειρα μου εδώ και μία βδομάδα και που προσπάθησα να το αποκτήσω ήδη 2 φορές. Και μπήκα και τις δυο φορές μέσα, και είδα μια ατελείωτη ουρά ανθρώπων που μου φάνηκαν ηλίθιοι καταναλωτές χριστουγεννιάτικης μαλακίας αλλά ήταν απλά άνθρωποι που λιγουρέυτηκαν ένα τσουρέκι με λευκή σοκολάτα και το έβλεπαν στα όνειρα τους την προηγούμενη εβδομάδα. Και τι κέρδισα; Μου λές; Ακόμη το βλέπω στα όνειρα μου.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Oδηγίες προς γήινους ανασφαλείς και άπειρους ναυτιλλομένους (;)

διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας αυτό


“...απλά πρέπει να βρεις μια φορά τον δρόμο για τα σύμβολα...” μου είπε. Και με άφησε με την απορία. Τι κάνω λάθος; Πού το χάνω;

Είναι πολλά, πάρα πολλά αυτά που θα ‘θελα να πω. Τα λέω. Έστω τα μισά και έστω έμμεσα ή στα λάθος άτομα. Πόσες φορές δεν επαναλαμβάνομαι στους φίλους. Και ανάθεμα αν λέω αυτά που πραγματικά σκέφτομαι. Τα φοβάμαι. Δε θέλω να τα πω, γιατί θα αποκτήσουν υπόσταση. Θα γίνουν τέρατα ψηλά, γεμάτα παράλογη λογική και θα με μαλώσουν. Και μετά θα με φάνε και θα φάνε και όσα με κόπο έχω προσπαθήσει έστω, να ανακαλύψω.
Ένας κόμπος στο λαιμό είναι και ώρες ώρες λες και ξεχνάω να πάρω ανάσα. Το αντιλαμβάνομαι όταν κάποια στιγμή το στήθος μου αδειάζει και ζητά μια τεράστια δόση για να έρθει στα καλά του. Πονάει αυτή η ανάσα. Όσο με λυτρώνει, τόσο με πονάει. Και είναι το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ που τρέμουν τα χείλη και τα μάτια δακρύζουν στο μαξιλάρι από τον πόνο.

Δε μου φτάνει το μπλα μπλα. Δε μου δίνει απαντήσεις, ούτε το φορτίο μου σηκώνει. Μερικές φορές το κάνει και ασήκωτο. Αλλά το έχω ανάγκη, γιατί δεν έχω βρει ακόμη το δρόμο μου για τα σύμβολα. Όλο χάνομαι, ηθελημένα ή μη. Ηθελημένα. Φοβάμαι. Φοβάμαι όσα θα αντικρίσω. Ελαττώματα και σφάλματα. Λάθος κρίσεις και αδιέξοδα.
Να με αντιμετωπίσω; Χωρίς τη μάσκα μου; Δεν ξέρω αν μπορώ. Αν είμαι έτοιμη ακόμη. Για τον εαυτό μου δεν ξέρω. Και την κρίση τους τη φοβάμαι. Εγώ με ξέρω. Οι άλλοι όμως; Ποια είναι αυτή που ξέρουν; Και αν δεν είναι αυτή που αγαπούν; Αν δεν είναι αυτή που της χαμογελούν; Αν δεν είναι αυτή που θέλουν πλάι τους; Αν αυτή δεν είναι ούτε γλυκιά, ούτε καλή, ούτε, ούτε, ούτε όλα αυτά; Και τρομάζω και γυρνώ πίσω. Να μη τον βρω αυτόν το δρόμο.

Χαμένη. Σα τη χαμένη τριγυρνάω. Γι’ αυτό τριγυρνάω. Και το τέλος δε το ξέρω να το γράψω. Με πίκρα μένω στα χείλη. Και συνεχίζω σα χαμένη. Και συλλέγω οδηγίες προς γήινους ανασφαλείς και άπειρους ναυτιλλομένους...

written by the ipanema girl

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Για πόσο; Για τόσο.

Θα ‘θελες να είσαι περισσότερο ανεξάρτητος, λίγο πιο ευκατάστατος, μεγαλύτερος ηλικιακά, να μπορείς να είσαι μαζί της. Να στέκεσαι στα πόδια σου. 
Κι εκείνη, θα θελες να αποφασίζει για τον εαυτό της, να είναι τα βήματα της σταθερά κι αποφασιστικά προς το μέρος σου. Μισό δρόμο αυτή, μισό εσύ, για να συναντηθείτε. 

Προσπαθώντας να μην πέσεις σε παράλογους συνειρμούς, παραδέχεσαι στον μικρό ανθρωπάκο που εδρεύει στο κεφάλι σου, ότι όσο θεριεμένα κι αν είναι τα αγριόχορτα, μπορείς πάντα μεθοδευμένα να ανοίξεις δρομάκι καθαρίζοντας τα. Το μονοπάτι σου. Ξεριζώνεις μερικά, κι ακόμα κι αν δεν έχεις μηχάνημα, τα χέρια δεν σε προδίδουν. Ποτέ δεν μπορείς να προφυλαχτείς όμως, από τις εδαφικές ανωμαλίες και ειδικά από τα φίδια. Απρόβλεπτα αδιέξοδα.

Έχεις φυσικά, κι ένα δυνατό χαρτί. Παντοτινά δικό σου και αναφαίρετο. Η αξιοθαύμαστη νοητική ικανότητα και δυνατότητα να βιώνεις την αγάπη σου διαμεσολαβητικά, να φαντάζεσαι και να φαντασιώνεσαι. Σε φέρνω με τον νου να ξαπλώνεις πλάι μου στο ίδιο μαξιλάρι, κάθε βράδυ. Σε κοιτώ και με κοιτάς ώσπου να μας πάρει ο ύπνος. Τροφή της ψυχής.
Για πόσο;
Για τόσο. 


Αν μπορούσαμε με έναν μαγικό τρόπο να παγώσουμε τον πόθο, την αγάπη κι ότι μας ενώνει. Θα μπορούσαμε λες, να τα ζωντανέψουμε όταν πλέον θα είμαστε λίγο πιο «αυτοδιοικούμενοι»; Για να έχει η αποφασιστικότητα μας αντίκρισμα και να μην κοπανιέται σε τοίχους με ζωγραφισμένες πόρτες. Τοίχος είναι και η πόρτα. Πέτρα. Ας μην απατόμαστε.

Έπειτα κατακλύζεσαι από φόβο μήπως και στο μέλλον αλλάξεις, ίσως κι εκείνη. Το «μαζί» να είναι πια ανέφικτο, να φαντάζει ακατόρθωτο, καθώς εσείς δεν θα είστε πια εσείς, όσο κι αν μοιάζετε. Κάποιοι κάποτε ταιριαστοί εαυτοί, σήμερα αλλαγμένοι. Ο χρόνος χαράζει ρυτίδες στο πρόσωπο και άλλες τόσες στα έσω. Χάνεσαι στην υποθετική σκέψη, ωστόσο σου κάνει καλό, γιατί εκτιμάς το παρόν σου. Ναι, έστω κι αυτό το πληγωμένο «τώρα», το μισό, το αδειανό, που ευχαριστιέται μόνο μέσα από την διαμεσολάβηση φαντασιακών εικόνων και ονείρων. Έτσι αγαλλιάζουν αυτές οι ψυχές. Αποδέξου το γιατί είναι το μόνο που έχεις.

written by maria antouanetta

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν το πρωί

Σαν χθες ήταν που με ρώτησες πόσο χρονών είμαι και χαιρόμουν να σου λέω πως είμαι 18. Και σήμερα, όχι πως δεν χαίρομαι να σου λέω, δεν χαίρομαι να συνειδητοποιώ πως δεν έφτασα εκεί που ήθελα. Γαμώτο, και νόμιζα κάποτε πως ήξερα που μπορεί να βρίσκεται αυτο το “κάπου”. Δεν θέλω να πιστέψω πως ο λόγος που αισθάνομαι τον κόσμο να προχωράει κι εμένα να μένω πίσω είναι απλά η τεμπελιά μου όσο έντεχνα κι αν προσπαθεί η μαμά μου να με πείσει γι αυτό. Τι περιμένεις να σου πω; Ότι ο κόσμος είναι σκληρός, κι εγώ πολύ απροσάρμοστη; Είναι κι αυτό αλλά είναι σιγουρα κι άλλα. Θα θελά να είμαι σαν αυτούς τους ανθρώπους που ξέρουν τι θέλουν απο αυτήν την ζωή. Και όχι απλά το ξέρουν, ξέρουν και πως να το έχουν. Γιατί εγώ κάθε φορά που βάζω ξυπνητήρι στις 7.30 το κλείνω με περισσή ευχαρίστηση και γυρνάω πλευρό.

Κι έρχεται μια στιγμή που είσαι εσύ και το υπαρξιακό σου κενό. Και φοβασαι. Φοβάσαι πως καποια στιγμή αυτο το κενό θα σε ρουφήξει και εσύ δεν θα προλάβεις να φωνάξεις, “ Έζησα!”. Έλα χαλάρωσε δεν θα πεθάνεις ακόμα! Πρώτον είσαι νέα και δεύτερον είναι πρωί. Ο κόσμος δεν πεθαίνει το πρωι (;). Κι όμως πάντα είχα αυτή την παράξενη αίσθηση πως οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν το πρωί.Το πρώι, τρώνε πρωινό, πηγαίνουν στην δουλειά τους, αν είναι καλοκαίρι πάνε και στην θάλασσα αλλά πάντως δεν πεθαίνουν.

Τώρα που τα σκέφτομαι ξανά, μαλλον είχα την αίσθηση πως οι ανθρωποι δεν πεθαίνουν καν. Πέρα από την γνώση του θανάτου είναι και άλλες γνώσεις που σου διαφεύγουν μέχρι μια ηλικία. Και επέτρεψε μου να πιστεύω πως είναι κάποιες που δεν θα τις έδινες πίσω για κανέναν λόγο.

Πέρα λοιπόν απο το πρώτο -ή και πρωινό- υπαρξιακό σου κενό υπάρχει η γνώση. Μεγάλωσες πια και υποτίθεται πως ξέρεις, πως δεν θα κάνεις τα ίδια λάθη. Στο 'χουν πει τόσες φορες πως όταν πάθεις θα μάθεις. Τα τινά είναι δύο. 'Η δεν αφήνεσαι να πάθεις, ή δεν αφήνεσαι να μάθεις. Επέτρεψε μου την μυστηριώδη ανάδυση συμπερασμάτων, βαρέθηκα τα απλά και κατανοητά.

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Το χέρι που σε ταΐζει, δεν το δαγκώνεις

Ξέρεις τι δουλειά κάνω;
Είμαι πασπαρτού, σε μια επιχείρηση στολισμών για γάμους και βαφτίσεις. Άσσος ρε παιδί μου. Επιτελώ μέγιστο έργο καλύπτοντας όλες τις πιθανές θέσεις εργασίας και συμφέρω γιατί κοστίζω ελάχιστα. Είμαι wash & go, σαμπουάν και μαλακτικό μαζί. Θα κουβαλήσω κούτες, θα τις φορτώσω στο όχημα, θα στήσω τα γιορτινά σκηνικά, θα στολίσω, θα συμμαζέψω. Θα κοπώ από καμιά γυάλα που σπάει γιατί είναι τοποθετημένη ακατάλληλα στον χώρο. Τρόμαξες; Ρε το φτύνω λίγο και είναι οκ. Ύστερα θα στοιβαχτώ στο μικρό φορτηγάκι με μερικά βαριά γυαλικά στην αγγάλη μου. Κάτι στα πόδια, κάτι στα χέρια, κάτι στο κεφάλι.
Αφού φτάσουμε σχεδόν αβλαβής στον ναό, θα φορέσουμε την μάσκα του ευτυχισμένου εργάτη που νιώθει ρίγη ικανοποίησης για την στιγμή που δημιουργεί. Στο μυστήριο, θα σερβίρω χυμούς και λικεράκια, θα μοιράσω μπομπονιέρες και ζαχαρωτά, θα αλλάξω τις φόρμες μου εν τάχει, με μακρύ γυαλιστερό και λαμπυρίζον φόρεμα, ούτως ώστε να δώσω την εντύπωση της παρανύμφου ή κατά περίπτωση της νεράιδας.
Γελάς; Σου δίνω το ελεύθερο μεταξύ μας. Μέσα στο γυαλιστερό φόρεμα κρύβεται ένα κορμί που ζέχνει, γεμάτο γδαρσίματα από το κουβάλημα, ατάιστο για ώρες και υδρωμένο από την υπερπροσπάθεια.
Τρέχω αρπάζω την πούδρα, παφ..παφ! Αφήνω το μαλλί να πέσει ανέμελο και προσπαθώ να μην δείχνω την αίσθηση αηδίας που μου δημιουργείται καθώς κολλάνε οι τρίχες στην υγρή μου πλάτη. Παφ..παφ! Όμόρφυνά;
Νύφες και γαμπροί, παρανυφάκια, συμπέθεροι, κουμπάροι, φίλοι από τα παλιά, άγνωστοι τριτοτέταρτοι συγγενείς που ήρθαν να φάνε.
Χειροκροτάω. Χαμογελώ και κάνω νάζι. Ανήκω στο ντεκόρ. Κάνω νεύμα στην κολλητή μου - συνάδελφος ότι πείνασα. Ντυμένη κι αυτή Αφροδίτη της Μήλου χαρίζει χαμόγελα και σκέρτσα πανταχόθεν.
Όταν το τζέρτζελο λήξει, τρέχοντας θα πάω στο πίσω μέρος της εκκλησίας να φορέσω και πάλι τις φόρμες μου.
Ναι, θα ξεγυμνωθώ πίσω από τον ιερό ναό. Έχει πλάκα αυτό, με ιντριγκάρει.
Έπειτα ,στο ίδιο έργο θεατές, με μηχανικές κινήσεις, θα μαζέψουμε τα απομεινάρια της πιο ευτυχισμένης στιγμής ενός ζεύγους. Φόρτωμα, δρόμος του γυρισμού και επανατοποθέτηση στην αποθήκη της απελπισίας - με ταχύτατους ρυθμούς γιατί το χρονόμετρο κυλάει και το αφεντικό πληρώνει -
Βέβαια, είμαστε ανεξάρτητοι υπάλληλοι εμείς, free-lancers. Έφαγα προχτές μια καρέκλα στο κεφάλι, από μια στοίβα παιδικά ξύλινα καρεκλάκια που δεν ήταν καλά στηριγμένη. Ε, αυτό δεν πέρασε με φτύσιμο, πόνεσα.
Φέτος που λες, κρίση. Υπεστήκαμε μείωση αποδοχών. Μας έκανε τα 6, 5. Το παράδοξο είναι η φράση που ξεστόμισε το boss τώρα τελευταία, «Καλύτερα πάει η δουλειά φέτος, δόξα τον Θεό».
- Θεός αν είναι, κι αν μ’ αγαπάει κανείς.. σιγοτραγουδώ σιωπηρά.
Αλλά δεν θέλω να φανώ καχύποπτη, το χέρι που σε ταΐζει δεν το δαγκώνεις. Έτσι δεν λένε; Φαίνεται θα ακρίβυναν τα κουφέτα και κόβει από μας.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Δεν θέλω να πικραίνεσαι, τις Κυριακές τα βράδια...

Μια φίλη δημοσιογράφος από Αυστραλία, ζήτησε την γνώμη μας για όσα συμβαίνουν εδώ στην Ελλάδα.

Well my opinion is that this "economic crisis" is not only an issue for Greece, or even for Europe. It is an issue for the whole capitalistic system which now faces its end. A whole system of buying and selling things stands up on fake amounts of money and fake needs. Of course the countries that face now bigger economic problems are the ones that will pay the dysfunction of this "bubble" system, but let me say that the future about Greece will not be any worse than the future for the whole economical world.

This second loan is just like when a person in Africa is hungry but keeps purchasing coca-cola. When someone owes to the bank a certain amount of money an goes to another bank(or even the same one) to get another loan to pay back for the first one. And the question is, how did we get here, why did we even get the first loan. We were obligated you know. Not that we didn't work enough like other Europeans. We are a part of Europe, we are obligated to be a part of its capitalistic system, THEY (who now say that we owe them) were giving us money -knowing that we could never pay them back- just because they were and even now are in absolute need of us buying their capitalistic life. That is the same for every country and it will have the same effect in every country eventually.

Now, about what is happening here in Greece and in Thessaloniki. Let 's always have in mind that people here are not used to partcipate in any other way of social action, othet than voting in the elections every 4 years. Is it enough? People now understand that it never was or will be enough. People now try to participate more and control their own life. But is it possible to change into a person u never were in just one year of economic pressure? It will take a lot of years of struggle and fight for people to realise they must be politically and socially active.

Here in Thessaloniki, we will need even more time. You know why! Cause the city is beautiful, the weather is wonderful, the economical concequences will come up here rather slowly(?).So as long we have money to go for a coffee we are ok! I am being ironic here!

People tend to be "slow-minded" cause they never had the opportunity to be something else. Now the opportunity is the capitalistic world's curse: "How can everyone be equal when your whole life is about who's best?"

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Στρουθοκαμηλίζειν

Έλα να ρίξουμε τις ευθύνες στις εκλείψεις, στη ζέστη του καλοκαιριού, στην έμμηνο ρήση, κοινώς στις ορμόνες..
Έλα να αποποιηθούμε των ευθυνών μας, όπως όταν ήμασταν παιδιά. Τότε για κάθε φασαρία και ζαβολιά που οργανώναμε είχαμε τον κηδεμόνα να μας προστατεύει. Γλιτώναμε τιμωρίες, σβήναμε απουσίες..
- Δεν θα το ξανακάνω κυρία!
Έλα να πάρουμε το σφουγγάρι και να καθαρίσουμε το ποινικό μητρώο, λες και είναι μαυροπίνακας.. θα το ήθελες;
Αποτάσσεσαι τις ευθύνες; Αποτάσσομαι..
Λυπάμαι..
Τίποτα από όσα αναφέρω παραπάνω δεν έχει πραγματική ισχύ. Η ευθύνη των πράξεών σου καρφιτσώνεται πάνω σου και δεν έχεις διαφυγή. Τι κι αν οι ορμόνες σου χτυπάνε κόκκινο και φουντώνουν σαν ερεθισμένος υδράργυρός. Τι κι αν γέμισες το σώμα σου με ουσίες ζάλης και μέθης.
Δικαιολογίες είναι αυτές, του εσφαλμένου.
Σαν άλλη στρουθοκάμηλος χώνεις το κεφάλι στην άμμο, με τη παιδιάστικη σκέψη ότι κατάφερες να κρυφτείς. Το πελώριο σώμα σου εξέχει κατά πολύ, στο λέω εγώ που το κοιτάζω.
Και τώρα δηλαδή το βλέπω ολοκάθαρα…
Κι αν η αρετή της συγχώρεσης είναι ικανή να επουλώσει κάθε πληγή ή γρατζουνιά, μην απατάσαι…
Για να φτάσεις εκεί επιστράτευσε τον νου σου, την λογική σου, την πιο βαθιά σου συνείδηση. Την πιο καθαρή συναίσθηση. Ώστε να επωμιστείς το βάρος της ευθύνης ολότελα, να έχεις γνώση των πράξεων. Μην προσπαθήσεις να στρουθοκαμηλίσεις, δεν ωφελεί.
Ακολουθεί προσωπική τοποθέτηση αμφιβόλου σημασίας και βαρύτητας.
Αν ήμουν μέρος του λόγου, θα ήμουν αρχικά προσδιορισμός. Είναι η διαδικασία της τοποθέτησης, της έρευνας, της προσπάθειας να βρεις την βάση για να προσδιορίσεις το κάθε τι, ορθά, σύμφωνα με την υποκειμενικότητά σου. Έπειτα θα γινόμουν ένα ρήμα, πολλά ρήματα: «ονειρεύομαι, αφήνω, αφήνομαι, δίνω, δίνομαι, γνωρίζω, κατανοώ, συναισθάνομαι, συμπορεύομαι, ΠΡΑΤΤΩ»

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Εάν έπρεπε να ζήσω ξανά την ζωή μου

Θα τολμούσα να κάνω περισσότερα λάθη την επόμενη φορά.Θα ήμουν πιο χαλαρή. Θα ήμουν πιο ανέμελη απ' ότι ήμουν σε αυτό το ταξίδι. Θα έπαιρνα λιγότερα πράγματα στα σοβαρά. Θα ριψοκινδύνευα περισσότερο. Θα έκανα περισσότερα ταξίδια. Θα σκαρφάλωνα σε βουνά και θα κολυμπούσα σε ποτάμια.Θα έτρωγα περισσότερο παγωτό και λιγότερα φασόλια. Ίσως να είχα περισσότερα πραγματικά προβλήματα, αλλά θα είχα λιγότερα φανταστικά.
Βλέπετε είμαι από τους ανθρώπους που ζουν λογικά και με σύνεση ώρα με την ώρα και μέρα με τη μέρα. Α, είχα και τις καλές μου στιγμές και αν έπρεπε να τα ξανακάνω όλα θα είχα περισσότερες τέτοιες στιγμές. Μάλιστα θα προσπαθούσα να μην είχα τίποτα άλλο. Μόνο στιγμές, τη μία μετά την άλλη, αντί να ζω τόσα χρόνια ανησυχώντας για το αύριο. Ήμουν από τους ανθρώπους που δεν πηγαίνουν ποτέ πουθενά χωρίς θερμόμετρο, ένα μπουκάλι ζεστό νερό, αδιάβροχο και ομπρέλα. Αν έπρεπε να το ξανακάνω θα ταξίδευα με λιγότερο εξοπλισμό.
Εάν έπρεπε να ξαναζήσω την ζωή μου θα άρχιζα ξυπόλυτη νωρίτερα την άνοιξη και θα έμενα έτσι αργότερα το φθινόπωρο. Θα πήγαινα σε περισσότερους χορούς. Θα έκανα περισσότερες βόλτες στο πάρκο.Θα έκοβα περισσότερες μαργαρίτες.
(Γυναίκα, 85 ετών, Burnside, 1979)

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Ας μιλήσουμε για αμάξια...

Το αμάξι αχρείαστο να 'ναι αλλά χρειάζεται. Πρώτον για την μεταφορά επίπλων, κυρίως όταν μετακομίζεις μια ζωή ολόκληρη μπορείς (;) να την χωρέσεις στα 4 καθίσματα όπως χώρεσε πρωτύτερα στους 4 τοίχους.Δεύτερον για την μεταφορά πτωμάτων- μαυρίζω λιγάκι το χιούμορ μου (;) γι 'αυτό θα στα πω στα εγγλέζικα. Let' s say u 've murdered your butler (although you don't have a butler) cause u specifically asked the tea to be served at 5 o 'clock (νταν) and the τea was served at 5 o'clock (ντιν νταν), μέχρι εδώ καλά... αλλά είχες και τα νεύρα σου και του την σβούριξες. Δεν μασάς! Έχεις SUV υβριδικό που σκαρφαλώνει τα βουνά και χωράει και πτώματα. Είναι τυχαίο που όλοι σου οι γείτονες έχουν αμάξια που μοιάζουν με νεκροφόρες; Μαύρο και μακρύ το θέλουν όλοι(το αμάξι τους).
Το αμάξι το θες για να πηγαίνεις στη δουλειά ρε, καταλαβαίνω.Δουλειά όμως έχεις;
Το αμάξι το θες για να μεταφέρεις τάπερ.Γιατί μια μέρα μπήκα στο αστικό με ένα τάπερ φασολάκια, δεν είχε να κάτσω και στάθηκα όρθια δίπλα σε μια κυρία που φορούσε μπεζ σουέτ παπούτσι. Μια σταγόνα (λάδι)κύλησε από το μάτι (τάπερ) μου και μπορείς να φανταστείς την συνέχεια.

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Τουρισμός (Τουρτουρισμός)

Ξέρω σου μπήκαν ιδέες, που θα κάνεις τον τουρίστα και φέτο. Γιατί ο καιρός ανοίγει...(λέμε τώρα), ήρθε και ο Απρίλιος και άρχισαμε να ταξιδεύουμε πραγματικά και φαντασιακά. Στο 'χουν πει κι άλλοι σίγουρα- που το χουν δοκιμάσει και ξέρουν- “Κάνε τον τουρίστα στην πόλη σου”. Είναι μια καλή αρχή για να απολαύσεις λίγο τουρισμό πριν το πραγματικό ταξίδι, και ένα καλό τέλος αν ξεμείνεις απο λεφτά! Μόλις περάσει ο “τουρτουρισμός” -παράγωγο του ρήματος τουρτουρίζω- θα ξεχυθείς by the white tower και θα περιμένεις μια καλοκαιρινη βροχερή μέρα να σου θυμίσει τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι.




Το έχεις βάλει στόχο τώρα που “το μέλλον έιναι έξω” να πηγαίνεις κι εσυ μια φορά το χρόνο εκεί έξω, να κλέβεις λίγο απο το μέλλον τους να το φέρνεις εδώ, να κάνεις τις συγκρίσεις σου και να γκρινιάζεις γιατί πάντα στο ίδιο καταλήγεις. Καταβάθος δεν θα ήθελες, δεν θα μπορούσες και το ξέρεις να ζήσεις μια ζωή εκεί. Καλύτερα τουρισμός παρα “τουρτουρισμος”. Και πάλι παραπονό δεν έχω, μας έκανε καλές μέρες εκεί στας Ευρώπας. Στο Βερολίνο έιχα ζήσει το -15 , είχε φοβηθεί το μάτι μου και πήρα μαζί στολή του σκι (που λέει ο λόγος) αλλά δεν μου χρειάστηκε! Την διαφορά έκαναν κυρίως οι άνθρωποι που ήταν ζεστοί, φιλόξενοι και έδωσαν διαφορετική πνοή στο ταξίδι μας! Έτσι λοιπόν αν με ρώτήσεις τι πρέπει να δείς στο Βερολίνο θα σου πω : Singerstrasse 110 και ο νωόν νοείτο... Α! Και να φας “σούσια βρώμικα” στο Mikoto!



Επόμενος σταθμός Lund, Sweden. Επιγραμματικά : Σουρεάλ συγκατοίκηση, Χιτσκοκικά τοπία, Erasmus Party με απώλειες (προσωρινές ευτυχώς), Μέτρημα σουηδικών κορονών ανα 5 λεπτά -μήπως με κλέψανε;- Επιβλητικός ναός που κάνει και τους αντίχριστους να διάβάσουν την βίβλο και το Ariman, ένα όμορφο self service καφέ που μας εκλεψε την καρδιά.




Κοπεγχάγη! Είναι αυτό που λένε “η καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται”. Φτάνεις και ψάχνεις το hostel που έκλεισες την προηγούμενη μέρα με την ελπίδα οτι θα σε βοηθήσει λιγάκι η τύχη και όλα θα πάνε καλά.Στάθηκες όμως πραγματικά πολυ τυχερός και έγινε τελικά αυτή η τυχαία επιλογή καταλύματος μια από τις ωραιότερες ταξιδιωτικές αναμνήσεις! Αν πας Κοπεγχάγη you must “Sleep in heaven”. Μπορώ να σου πω κι άλλα πολλά, αλλά έιναι και που βαριέμαι και που σίγουρα θα πας αν όχι του χρόνου, του παραχρόνου, υπόσχεσαι; ε; Γιατί πρέπει να πας!






Για το τέλος, άφησα το καλύτερο! “Merci Sofia!” έιπε και ξανα είπε ο Manu Chao τονίζοντας πάντα στο “φι”, σαν να τραγουδούσε για την φίλη του την Σοφία! “Merci Sofia” λοιπόν για τα απίστευτα και πάμφθηνα φαγήτα και γλυκά, τους κεφάτους ανθρώπους, το λούμπεν και ψυχεδελικό Art Hostel που μας φιλοξένησε και μας έμαθε να τρώμε πρωινό σε τραπέζι που κρέμεται απο το ταβάνι και να πλένουμε και τα πιάτα μετα!







Όπως κατάλαβες αν πάρεις ταξιδιωτικές συμβουλές απο μένα θα γυρνάς απο εστιατόριο σε καφέ και τούμπαλιν! Εδώωω ο καλόοοος τουρίστας!

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Στη θάλασσα...













Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Ημερολόγιο Ψυχοθεραπείας

Η Kay Santillo αφηγείται την εμπειρία της στην Γνωστική-Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου
Σήμερα συνάντησα έναν γνωστικο-συμπεριφορικό θεραπευτή με σκοπό να με βοηθήσει με τα αυξανόμενα επίπεδα άγχους μου.(να τα αντιμετωπίσω δηλαδή, όχι να τα αυξήσω). Προσπάθησα η εμπειρία μου ως προπτυχιακή φοιτήτρια ψυχολογίας να μην με προκαταβάλει αρνητικά θυμούμενη τα ποντίκια του Skinner ή πληκτικές διαλέξεις που περιέγραφαν παράξενα και ενοχλητικά παραδείγματα ερεθίσματος-αντίδρασης. Παρόλα αυτά ο κύριος Ρ.Κ. ήταν αρκετά ανθρώπινος -όπως άλλωστε είναι και οι περισσότεροι άνθρωποι- και περάσαμε σχεδόν μία ώρα συζητώντας για την φύση του άγχους μου και για το ποτε εμφανιζονται συνήθως οι “ακατάλληλες” αγχωτικές μου αντιδράσεις.

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου
(...)Το δύσκολο ήταν να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με έναν άγνωστο και παράξενο άνθρωπο. Όμως το ότι κι εγώ του ήμουν άγνωστη με έκανε να αισθανθώ λίγο-πολύ άνετα -όσο θα μπορούσε βέβαια κάποιος που είναι αγχωτικός-. Ακόμη και το ότι μου ζήτησε να ανέβω σε μια καρέκλα, και να λέω την ώρα φωναχτά, για να αντιμετωπίσω τον φόβο μου να γίνω ρεζίλι, δεν μου φάνηκε και τελείως διεστραμμένο! Μάλιστα όταν ο Ρ.Κ πήδηξε πάνω στην καρέκλα και άρχισε να λέει την ώρα -για να με ενθαρρύνει να συμμετάσχω στην γελοιοποίηση του εαυτού μου- μου πήρε μόνο μερικά δευτερόλεπτα σκέψης- “έχω έναν πραγματικά τρελό εδω!” πρίν βρεθώ να στέκομαι πάνω στην καρέκλα και να πληροφορώ τον Ρ.Κ. πως η ώρα ήταν 12.34 και 20 δευτερόλεπτα(...)

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου
Το να ανέβω πάνω σε μια καρέκλα έχει γίνει για 'μένα εξαρτημένη αντίδραση. Ο πατέρας μου μου έδειξε ένα παιχνίδι που είχε συναρμολογήσει,το οποίο βρισκόταν επάνω στο τραπεζι κι εγώ για να το δώ καλά...θεώρησα απαραίτητο να ανέβω επάνω σε μία καρέκλα...

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου
(...) Τα επίπεδα του άγχους μου άρχισαν να αυξάνονται όταν μου πρότεινε να αντιμετωπίσω το συναίσθημα της ντροπής λίγο λίγο κάθε μέρα φορώντας δημόσια παράταιρες κάλτσες ή ένα σκουλαρίκι μόνο στα αυτιά ή ζητώντας ασυνήθιστα πράγματα απο διάφορα μαγαζιά. Ένιωθα να δειλιάζω στην σκέψη και μόνο όλων αυτών, όταν ο Ρ.Κ μου έιπε πως σε κάποια επόμενη συνάντηση μας θα παρακολουθούσε ενας συνάδελφος του. “Πειράζει;” με ρώτησε κάπως αφοπλιστικά “Όχι” απάντησα κι ένιωσα να βρίσκομαι σε κατάσταση συναγερμού.(....)

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου
Σήμερα “επιτέθηκα” στην ντροπή φορώντας επίτηδες στο πανεπιστήμιο παράταιρα σκουλαρίκια. Ένιωθα οτι οι άνθρωποι με κοίταζαν, αλλά κανείς δεν είπε λέξη...

Τετάρτη 6 Μαρτίου
Καθώς περπατούσα στο super market φορώντας παράταιρες κάλτσες, ένα μόνο σκουλαρίκι κι ενα αυτοκόλλητο που έγραφε “απίστευτα ελκυστική” σκεφτόμουν τις συνέπειες που είχε στη ζωή μου το πρόγραμμα :“Επίθεση ενάντια στην ντροπή” (μια θεραπεία που σε φέρνει σε αμηχανία). Βασικά είχα μάθει πως να φαίνομαι αλλόκοτη και να μην με νοιάζει καθόλου...

Παρασκευή 19 Απριλίου
Σήμερα ο απατηλός καταληψίας συνάδελφος έιχε υλοποιηθεί, γιατί προς στιγμήν νόμισα πως ήταν καποιο ψυχολογικό τρικ του Ρ.Κ. Λοιπόν η ζωή είναι γεμάτη απο μικρές εκπλήξεις, σκέφτηκα, καθώς ο Ρ.Κ. μου έκανε την συνηθισμένη ερώτηση για το τι είχα αποκομίσει απο την τελευταία μας συνεδρία- μια ερώτηση που πρέπει να χτυπαει συναγερμό στους κλεπτομανείς!-(...)

Παρασκευή 3 Μαϊού
Αφού έδωσα αναφορά για τις συνεχιζόμενες επιτυχίες και τις όχι και τόσο επιτυχίες μου στην πρωτοβουλία για διάλογο και την διατήρηση του, ο Ρ.Κ. κι εγώ συζητήσαμε για τα υποκείμενα θέματα της κοινωνικής φοβίας μου, κι ευχαριστήθηκα με αυτο -με την συζήτηση δηλαδή, όχι με την κοινωνική μου φοβία-. Το ότι σχεδόν τρία χρόνια τώρα έιμαι φοιτήτρια ψυχολογίας έχει προφανως ακονίσει της ικανότητες της κριτικής μου αξιολόγησης. Κρίμα όμως, που, καθώς φαίνεται, μ' έχει μισοτρελάνει κιόλας!

Παρασκευή 21 Ιουνίου
(...) Ένιωσα λίγο δυσαρεστημένη που μία τόσο πολύτιμη και σημαντική εμπειρία έφτασε στο τέλος , αλλά αυτό το τέλος αφορά μόνο ένα επιφανειακό επιπεδο. Σ' ένα βαθύτερο επίπεδο αισθάνομαι ότι τα οφέλη της θεραπείας θα διαρκέσουν πολύ περισσότερο , ίσως-στην καλύτερη περίπτωση- για πάντα.
Ο Ρ.Κ. με ρώτησε ,νομίζω με κάποια αγωνία,αν η θεραπεία άξιζε τον κόπο. Ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες απο το παρελθόν, όπως πχ. Εγώ ανεβασμένη σε μια καρεκλα να λεω την ώρα, να φοράω δημόσια παράταιρες κάλτσες, και να ανοιγω συζητήσεις με αγνώστους, και μπορούσα ειλικρινα να τον διαβεβαιώσω ότι η ζωή μου είχε αλλάξει ποιοτικά. Δεν νιώθω πια τόσο ευαίσθητη ή αθεράπευτα ντροπαλή. Αφού όμως του έδωσα το χέρι για να τον χαιρετήσω κι έφυγα, άρχισα να αναρωτιέμαι με αγωνία τι πραγματικά πίστευε ο Ρ.Κ. για μένα...

Για το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά κανε κλικ εδώ
For the original text in english go here

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

4.29 am

Νιώθεις μόνος;
Κάλεσε τώρα, μη διστάζεις! 6977777777

Κάλεσε όποιον πιστεύεις ότι μπορεί να μετριάσει την μοναξιά σου ..ακόμα και τα κορίτσια από πάνω. Όχι;
Τι ντρέπεσαι; Τι φοβάσαι; Στοιχηματίζω πως σου άρεσε η ιδέα.
Πάρε φίλους, πάρε ΤΟΝ φίλο, πάρε εκείνη, την όποια..
Τα κορίτσια, για να επανέλθω στην ουσία, δεν υπόσχονται θαύματα. Είναι τοπική αναισθησία, που δρα ως αναλγητικό σε αναβράζουσα μορφή.
Τώρα. Πάρε (με) τώρα.
Άμεση ικανοποίηση των ενστίκτων μέσω της φαντασιακής οδού.
Σε περιμένω .
Ακούς; Εκείνες πάντα σε περιμένουν, όχι πως το ενδιαφέρον τους είναι ακλόνητο, όμως είναι εκεί.. σταθερά και με βάρδιες, μήπως παραστεί ανάγκη.
Ύστερα βέβαια θα περάσει η ζάλη και το φάρμακο, ως είθισται, αφήνει παρενέργειες. Δηλαδή, υπάρχουν σημαντικές πιθανότητες να νοσήσεις βαρύτερα, να αισθάνεσαι απελπισμένος ως ένα μόνο, αβοήθητο και μίζερο πλάσμα που καταφεύγει απεγνωσμένα σε βοήθεια ..χρώματος ροζ παλ.
Μα τι έχει το ροζ;
Μην τρομάζεις γιατί μπορείς πάντα να κοιμηθείς για να προλάβεις αυτές τις σκέψεις. Ο ύπνος όλα τα γιατρεύει.
Αν πάλι δεν κατάφερα να σε δελεάσω επαρκώς και ακόμη δεν έχεις ποιον να πάρεις, σε ποιον να τρέξεις ..μπορείς να κάνεις επίκληση στα Ύψιστα. Δεν πειράζει που δεν είσαι θρήσκος, πειράζει που νοιώθεις μικρός και μόνος.

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Για πάντα...

For an english translation press here.



Κι είναι μια μικρή στιγμή ευτυχίας που τα δάχτυλα μου κολλάνε απο το la vache qui rit που τρώω, η ανάσα μου βρωμάει την μια σταγόνα κονιάκ που ήπια, ακούω μουσική απο την σχολική μου μελαγχολία και ονειρεύομαι το αύριο. Το αύριο κυριολεκτικά, θα ξυπνήσω στις 9 θα φτιάξω ομελέτα με ένα αυγό, γαλοπούλα, αλάτι, πιπέρι και ελαιόλαδο, θα στίψω δύο ζουμερά πορτοκάλια και θα ξεκινήσω χορτάτη την μέρα μου.Θέλω να διαβάσω, να αισθανθώ σίγουρη για μια φορά ότι θα τα προλάβω. Ξέρω πως η τελειομανία μου ποτέ δεν με αφήνει να παραδοθώ σ'ενα τέτοιο συναισθημα.Ποτέ δεν είμαι αρκετή.
Θα θελα να ζω μόνη. Να ξυπνάω το πρωί, να 'ναι όλα τα πατζούρια κλειστά και φορώντας ό,τι λίγότερο να τα ανοίγω σε κάθε δωμάτιο αφήνωντας την πρωινή δροσιά να ανατριχιάσει κάθε τρίχα του κορμιού μου.
Θα θελα να ζω μαζί του. Και ξύπνια πια, να του έφτιαχνα αυγόφετες και pasta flora, να πίναμε καφέ μαζι και καθε μέρα να σκεφτομαι πόσο τυχερή ειμαι που τον έχω κάθε πρωί στο πλάι μου.
Θα θελα να ζω μόνη. Να κάνω ντους με παγωμένο νερό, να βάζω τέρμα την μουσική να ακούγεται στο μπάνιο, να στεγνώνω τα μαλλια μου χορεύοντας, να φοράω τα πιο ψηλά μου τακούνια και το πίο αέρινο μου φόρεμα και να βγαίνω να συναντήσω την νύχτα.
Θα θελα να ζω μαζί του. Να γεμίζουμε την μπανιέρα με καυτό νερό και να ανάβουμε κεράκια στο μπάνιο. Να κάνουμε μπάνιο μαζι πίνοντας κρασί και γελώντας με το πόσο γελοίοι φαντάζουμε μέσα στην τόση ρομαντζάδα.
Θα θελα να ζώ μόνη. Να έχω μια ερωτική απογοήτευση και να κοιμάμαι 5 μέρες συνεχόμενα και έπειτα να ξυπνάω σ'ένα σπίτι που αντι για να μου πει απλα “καλημέρα” μου λέει “καλως ήρθες” γιατί ειναι το σπίτι μου.
Θα θελα να ζω μαζί του. Να χτυπάμε τις πόρτες ο ένας στον άλλο μετά απο καβγά και να κάνουμε ακριβώς τις ίδιες σκέψεις όσο περιμένουμε κάποια πόρτα να ανοίξει. Κι όταν μια πόρτα ανοίγει να θυμάμαι πόσο χαζή ήμουν που του θύμωσα για αυτήν την βλακεία.


Θα ήθελα να είμαι λίγο μεγαλύτερη να χρωστάω καμιά 10αριά μαθήματα για πτυχίο και να πάρω την απόφαση να έρθω να μέινω μαζί σου. Θα βρούμε ένα σπίτι κοντά στην θάλασσα και θα το γεμίσουμε με αγάπη. Θα φτιάξουμε μια όμορφη κουζίνα και θα μαγειρεύουμε κάθε μέρα λίγο απο το μέλλον μας. Θα δώσουμε χώρο ο ένας στον άλλο και χρόνο στην σχέση μας. Θα διαλέξουμε ένα κρεβάτι χαμηλό που θα μας φέρνει κοντά στην γή και στην πραγματικότητα ώστε να μην ξεχνάμε που πατάμε και που θέλουμε να πάμε. Θα βάλουμε λευκές διάφανες κουρτίνες για να μπαίνει το φώς και ο ουρανός και να μην ξεχνάμε πως πάντα θα ήμαστε ελεύθεροι να ονειρευτούμε λιγο ουρανό και ίσως τον αποκτήσουμε κιόλας. Εγώ θα ανοίξω ένα μαγαζάκι και θα πουλάω ό,τι φτιάχνω. Θα το γεμίσω με ιδέες και handmade αντικείμενα. Θα φτιάχνω handmade καλλυντικά και θα σερβίρω τεμένια λεμονάδες και γλυκάκια. Θα μαγαπάς και θα σε αγαπώ όχι γιατί πρέπει αλλα γιατί θέλω. Θα μπορώ να φύγω όποτε βαρεθώ και να φύγεις όταν δεν μαντέχεις πιά. Και αυτό είναι το δικό μου “για πάντα”.

For an english translation press here.

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Σαμποτάζ

Θέλω αυτός ο χρόνος να μου δώσει υπερ-φυσικές ιδιότητες...αφού εδώ και καιρό μου έχουν στερήσει τις φυσικές. Τώρα πιο πολύ απο ποτέ μοιάζουν τόσο τετριμμένες και μάταιες οι ευχές που ειπώθηκαν. “Καλή χρονιά” Στα καλάθια δεν θα χωράει... “Με χαρά” Ακούγεται σαν την πιο χαζή συμβουλή που μπορεί να ακούσεις απο έναν γιατρό, του τύπου “Μην αγχώνεσαι”, και είναι σαν να του έιπες “Πονάω” και να σου απάντησε “Μην πονάς”. “Με υγεία” Ώπα ώπα, για ποια υγεία πάει η ευχή; Γιατί τα νέα δεδομένα δείχνουν όλους τους ανθρώπους άρρωστους, ψυχικά. Άρα καλύτερα να λες, “Με υγείες” ή ακόμα καλύτερα “Με τις υγείες σου!”.Έπειτα η ευχή εξειδικεύεται –όπως ονειρέυεσαι να εξειδικευτείς κι εσύ με ένα μεταπτυχιακό που θα χρυσοπληρώσεις- και αν είσαι σε μια σχέση θα σου πουν “Άντε να σε δούμε νυφούλα”, κι αν είσαι σε μια σχολή θα σου πούν “΄Αντε και με το πτυχίο”, κι αν είσαι άνεργος θα σου πούν “Υπομονή” γιατί το να σου ευχηθόύν να βρεις δουλειά τείνει να αφορά κάποιες υπερ-φυσικές ιδιότητες για τις οποίες έκανα αναφορά παραπάνω. Όπως και να χει, ούτε οι ευχές ούτε το μεταπτυχιακό σου βλέπω να πιάνουν τόπο.Εγώ θα ευχηθώ :
Να μάθεις να λες τον καφέ!- Η μάλλον να πιστέψεις πως ο καφές λέγεται-
Να μπορείς να προβλέψεις το μέλλον κοιτώντας την γυάλινη μπάλα σου!-Η μάλλον να πιστέψεις πως μια γυάλινη μπάλα χωράει όλα όσα θα ζήσεις-
Να αποκτήσεις τις υπερφυσικές ικανότητες του Spiderman! - Και να ζήσεις ένα από τα διασημότερα κινηματογραφικά φιλιά-
Να αποκτήσεις μάτια λέιζερ! - Και να πιστέψεις πως θα κάνουμε σαμποτάζ με μάτια λέιζερ και με μαλλιά τιρκουάζ-




Μεταξύ μας ...εγώ μου έυχομαι τα δυο τελευταία!