Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν το πρωί

Σαν χθες ήταν που με ρώτησες πόσο χρονών είμαι και χαιρόμουν να σου λέω πως είμαι 18. Και σήμερα, όχι πως δεν χαίρομαι να σου λέω, δεν χαίρομαι να συνειδητοποιώ πως δεν έφτασα εκεί που ήθελα. Γαμώτο, και νόμιζα κάποτε πως ήξερα που μπορεί να βρίσκεται αυτο το “κάπου”. Δεν θέλω να πιστέψω πως ο λόγος που αισθάνομαι τον κόσμο να προχωράει κι εμένα να μένω πίσω είναι απλά η τεμπελιά μου όσο έντεχνα κι αν προσπαθεί η μαμά μου να με πείσει γι αυτό. Τι περιμένεις να σου πω; Ότι ο κόσμος είναι σκληρός, κι εγώ πολύ απροσάρμοστη; Είναι κι αυτό αλλά είναι σιγουρα κι άλλα. Θα θελά να είμαι σαν αυτούς τους ανθρώπους που ξέρουν τι θέλουν απο αυτήν την ζωή. Και όχι απλά το ξέρουν, ξέρουν και πως να το έχουν. Γιατί εγώ κάθε φορά που βάζω ξυπνητήρι στις 7.30 το κλείνω με περισσή ευχαρίστηση και γυρνάω πλευρό.

Κι έρχεται μια στιγμή που είσαι εσύ και το υπαρξιακό σου κενό. Και φοβασαι. Φοβάσαι πως καποια στιγμή αυτο το κενό θα σε ρουφήξει και εσύ δεν θα προλάβεις να φωνάξεις, “ Έζησα!”. Έλα χαλάρωσε δεν θα πεθάνεις ακόμα! Πρώτον είσαι νέα και δεύτερον είναι πρωί. Ο κόσμος δεν πεθαίνει το πρωι (;). Κι όμως πάντα είχα αυτή την παράξενη αίσθηση πως οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν το πρωί.Το πρώι, τρώνε πρωινό, πηγαίνουν στην δουλειά τους, αν είναι καλοκαίρι πάνε και στην θάλασσα αλλά πάντως δεν πεθαίνουν.

Τώρα που τα σκέφτομαι ξανά, μαλλον είχα την αίσθηση πως οι ανθρωποι δεν πεθαίνουν καν. Πέρα από την γνώση του θανάτου είναι και άλλες γνώσεις που σου διαφεύγουν μέχρι μια ηλικία. Και επέτρεψε μου να πιστεύω πως είναι κάποιες που δεν θα τις έδινες πίσω για κανέναν λόγο.

Πέρα λοιπόν απο το πρώτο -ή και πρωινό- υπαρξιακό σου κενό υπάρχει η γνώση. Μεγάλωσες πια και υποτίθεται πως ξέρεις, πως δεν θα κάνεις τα ίδια λάθη. Στο 'χουν πει τόσες φορες πως όταν πάθεις θα μάθεις. Τα τινά είναι δύο. 'Η δεν αφήνεσαι να πάθεις, ή δεν αφήνεσαι να μάθεις. Επέτρεψε μου την μυστηριώδη ανάδυση συμπερασμάτων, βαρέθηκα τα απλά και κατανοητά.