Στρουθοκαμηλίζειν

Έλα να ρίξουμε τις ευθύνες στις εκλείψεις, στη ζέστη του καλοκαιριού, στην έμμηνο ρήση, κοινώς στις ορμόνες..
Έλα να αποποιηθούμε των ευθυνών μας, όπως όταν ήμασταν παιδιά. Τότε για κάθε φασαρία και ζαβολιά που οργανώναμε είχαμε τον κηδεμόνα να μας προστατεύει. Γλιτώναμε τιμωρίες, σβήναμε απουσίες..
- Δεν θα το ξανακάνω κυρία!
Έλα να πάρουμε το σφουγγάρι και να καθαρίσουμε το ποινικό μητρώο, λες και είναι μαυροπίνακας.. θα το ήθελες;
Αποτάσσεσαι τις ευθύνες; Αποτάσσομαι..
Λυπάμαι..
Τίποτα από όσα αναφέρω παραπάνω δεν έχει πραγματική ισχύ. Η ευθύνη των πράξεών σου καρφιτσώνεται πάνω σου και δεν έχεις διαφυγή. Τι κι αν οι ορμόνες σου χτυπάνε κόκκινο και φουντώνουν σαν ερεθισμένος υδράργυρός. Τι κι αν γέμισες το σώμα σου με ουσίες ζάλης και μέθης.
Δικαιολογίες είναι αυτές, του εσφαλμένου.
Σαν άλλη στρουθοκάμηλος χώνεις το κεφάλι στην άμμο, με τη παιδιάστικη σκέψη ότι κατάφερες να κρυφτείς. Το πελώριο σώμα σου εξέχει κατά πολύ, στο λέω εγώ που το κοιτάζω.
Και τώρα δηλαδή το βλέπω ολοκάθαρα…
Κι αν η αρετή της συγχώρεσης είναι ικανή να επουλώσει κάθε πληγή ή γρατζουνιά, μην απατάσαι…
Για να φτάσεις εκεί επιστράτευσε τον νου σου, την λογική σου, την πιο βαθιά σου συνείδηση. Την πιο καθαρή συναίσθηση. Ώστε να επωμιστείς το βάρος της ευθύνης ολότελα, να έχεις γνώση των πράξεων. Μην προσπαθήσεις να στρουθοκαμηλίσεις, δεν ωφελεί.
Ακολουθεί προσωπική τοποθέτηση αμφιβόλου σημασίας και βαρύτητας.
Αν ήμουν μέρος του λόγου, θα ήμουν αρχικά προσδιορισμός. Είναι η διαδικασία της τοποθέτησης, της έρευνας, της προσπάθειας να βρεις την βάση για να προσδιορίσεις το κάθε τι, ορθά, σύμφωνα με την υποκειμενικότητά σου. Έπειτα θα γινόμουν ένα ρήμα, πολλά ρήματα: «ονειρεύομαι, αφήνω, αφήνομαι, δίνω, δίνομαι, γνωρίζω, κατανοώ, συναισθάνομαι, συμπορεύομαι, ΠΡΑΤΤΩ»