Χρόνια πολλά!

Είχα διαβάσει κάποτε , πως όταν γράφεις κάτι τότε αυτό μένει στην αιωνιότητα…Βαρύ πράγμα η αιωνιότητα για γεγονότα, καταστάσεις και ανθρώπους που τελικά μπορεί να μην αντέξουν την πραγματικότητα. Ξέρεις γιατί το λέω αυτό; Γιατί σήμερα δεν ξέρω πως θα έρθει η πραγματικότητα και πόσο θα κρατήσουν τα γεγονότα, οι καταστάσεις, οι άνθρωποι…Σίγουρα όχι περισσότερο πάντως από την αιωνιότητα. Έτσι όπως και να χει, τους δίνω κάτι περισσότερο από αυτό που μια πραγματικότητα μπορεί να τους χαρίσει .

Δεν ξέρω καν αν αυτά θα φτάσουν ποτέ σε εσένα και αυτό κάνει όλο αυτό το εγχείρημα ακόμη πιο συναρπαστικό. Επίσης δεν ξέρω ποια θα είναι η πραγματικότητα μέσα στην οποία εσύ θα τα διαβάσεις. Χθες μου είπες πως μία σχέση θέλει φαντασία…Δεν το χα σκεφτεί ποτέ έτσι. Κατάλαβα τελικά πως φαντασία είναι να κάνεις κάτι για έναν άνθρωπο που ποτέ δεν θα μπορούσε αυτός να φανταστεί.Λίγα μέτρα μετά είχαμε φιλοσοφικές απορίες … «Γιατί οι άνθρωποι φιλιούνται στο στόμα; Γιατί τους αρέσει να φιλιούνται τόσο πολύ και συνεπώς θέλουν να το κάνουν συνέχεια;»

Το στόμα είναι ένα μέρος του σώματος που έχει ιδιαίτερη σημασία. Συμβολική σημασία. Όλοι οι άνθρωποι έχουν συνδέσει το στόμα με τις πρώτες απολαύσεις στην ζωή. Τότε που ήσουν μπόμπιρας -και τα μάγουλα σου ήταν τόσο φουσκωτά που όλοι νόμιζαν πως κάποια στιγμή θα σκάσουν - όταν έβρισκες κάποιο αντικείμενο για να το ανακαλύψεις το έβαζες πάντα στο στόμα. Ή ακόμα πιο πίσω τότε που η μόνη σου απόλαυση σαν μωρό ήταν ο θηλασμός. Παρατήρησε τι μεγάλη αίσθηση ευχαρίστησης φανερώνει το πρόσωπο ενός μωρού όταν το θηλάζει η μητέρα του. Ακόμα όταν ένα παιδί λέει τις πρώτες του λέξεις και μόλις καταφέρει να πει πχ «μαμά», όλοι γύρω του αισθάνονται φοβερή ικανοποίηση και το επιβραβεύουν με κάθε τρόπο (αγκαλιές, φιλιά, φωνές κλπ).Τότε το παιδί καταλαβαίνει πως με το στόμα και την γλώσσα του μπορεί να δημιουργήσει κάτι που οι άλλοι θα εκτιμήσουν και παράλληλα καλλιεργείται μια βαθιά εκτίμηση για το όργανο που του δίνει τόσες δυνατότητες και απολαύσεις, το στόμα.

Όταν ενώνονται δύο στόματα λοιπόν, δύο χείλη…έχει μεγάλη διαφορά από ένα φιλί στο μάγουλο. Δίνεις στον άλλο την δυνατότητα να έχει πρόσβαση στο όργανο εκείνο που για χρόνια σου προσέφερε τόσες απολαύσεις και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εξέλιξή σου σαν άνθρωπος από την βρεφική σου ηλικία ακόμη. Μην με ρωτήσεις λοιπόν γιατί θέλω να σε φιλάω συνέχεια…Δεν είναι μόνο το ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου…
Ξέρεις μετά από την επαφή μου με τους πιγκουΐνους έμαθα τι πραγματικά είναι ένα ρομαντικό ραντεβού, πόσες δοκιμασίες προϋποθέτει να περάσει κανείς, πόσα ταξίδια από τον πάγο στον ωκεανό για να φτάσει στο ραντεβού του. Είναι απίστευτο το πόσο πολύ με άγγιξε το ταξίδι τους…και ακόμη πιο απίστευτο το ότι απ’ την πρώτη στιγμή το ήξερα πως αυτό το ταξίδι δεν είναι τυχαίο. Μετά από αυτό το ταξίδι δεν αλλάζει μόνο η ζωή των πιγκουΐνων αλλά και η δική μου.

Σήμερα, είδα γι άλλη μια φορά το ταξίδι τους. Την προσπάθεια τους να σώσουν την ζωή, τον ρομαντικό χορό τους, το ατελείωτο περπάτημα τους μέχρι να δουν τον ωκεανό, τις απίστευτες τούμπες τους. Αυτήν την φορά δεν έχω αμφιβολίες για το συναίσθημα μου. Ξέρω πώς να το εξηγήσω. Ξέρω με ποιον και πως θέλω να το μοιραστώ. Ένα μόνο δεν ξέρω…πότε θα γίνω πιγκουΐνος επιτέλους;
Χειμώνιασε για τα καλά. Κάνει πολύ πολύ κρύο και θέλω συνεχώς να κοιμάμαι. Άρχισε να με πιάνει αυτό που με πιάνει κάθε χειμώνα. Που θέλω να κάθομαι μέσα στο σπίτι, να μην κάνω τίποτα που να περιλαμβάνει ντύσιμο και πέρασμα της εξώπορτας. Προσπαθώ σκληρά κάθε χρόνο να μην κυλήσω αλλά πάντα αποτυγχάνω. Και έπειτα βουλιάζω μέσα στην αποτυχία μου και αρχίζω να το ευχαριστιέμαι απίστευτα.

Στις 16, σου έστειλα «Χρόνια Πολλά» για τα γενέθλια σου. Ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο αλλά σκέφτηκα πως θα ήταν αρκετά άβολο και για τους δύο…(χαζομάρες σκέφτηκα) και να σου πω την αλήθεια είχα αποφασίσει γενικά να κρατήσω μία στάση που δεν θα έφερνε κανέναν από τους δύο σε άσχημη θέση. Κι έτσι κρύφτηκα πίσω από την μάσκα που παρέχει η ηλεκτρονική επικοινωνία. Μια μάσκα που σου προσφέρει ασφάλεια αλλά όχι ουσιαστική επικοινωνία και έκφραση συναισθημάτων. Δεν σου ευχήθηκα όπως θα ήθελα πραγματικά…Ίσως όμως δεν ήξερα ακόμη πως πραγματικά ήθελα να σου ευχηθώ… «Από δω και πέρα θέλω να μου λες κάθε μέρα τι τρως» μου είπες. Και δεν ξέρω τι μου συνέβη εκείνη την στιγμή…ή ήμουν πράγματι εντελώς χαζή και δεν το ‘πιασα ή προσπαθούσα να το παίξω χαζή και τελικά μου βγήκε μια χαρά η χαζομάρα…Μετά από καιρό…άρχισα να πιστεύω σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση της παλιοατάκας σου.«Από δω και πέρα θέλω να μου λες κάθε μέρα τι τρως»= «Θέλω να ήμαστε μαζί». Αλλά αποδείχθηκε πως είχα αργήσει λιγάκι να σε μεταφράσω…

Κάποια πράγματα δεν υπάρχει τελικά λόγος να τα αποφεύγουμε. Πρέπει να τα κοιτούμε κατάματα και να τα προσπερνάμε. Στην καλύτερη περίπτωση καταφέρνουμε να τα ξεπερνάμε κιόλας. Άλλα κι αυτό είναι ένα ρίσκο. Γιατί αν καταφέρεις και ξεπεράσεις κάτι σβήνεις παράλληλα κάθε πιθανότητα να επανέλθει στη ζωή σου. Αν αντί να σε προσπεράσω σε είχα ξεπεράσει και το ίδιο είχες κάνει κι εσύ…

Οι σχέσεις δεν είναι κάτι που μπορεί να αναλυθεί ορθολογικά…ούτε καν λογικά. Κι αν εγώ έστω και ελάχιστα…είχα θεωρήσει προδοσία την δική σου στάση…είχα πια καταλάβει πως τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά. Αυτό που μετράει είναι η στιγμή. Και δεν μπορεί όταν πρόκειται για το εαυτό του κανείς να επικροτεί την επένδυση στις στιγμές και απ΄ την άλλη όταν πρόκειται για κάποιον άλλον να είναί τόσο αυστηρός και να απαιτεί τελικά κάτι που ούτε ο ίδιος μπορεί να κάνει. Να σταματήσει να ζει. Γιατί αυτό ήταν. Ήταν η ζωή που προχωρούσε και εσύ απλά έζησες.
Τότε ήταν που είπα μέσα μου …: «Μελινάκι, ξέχνα ό,τι έγινε, όσα πέρασαν, όσα σε στεναχώρησαν, ξέχνα τα όλα. Όλα αυτά σε έφεραν εδώ που είσαι τώρα, τον έφεραν εδώ που είναι τώρα…όλα αυτά έφτιαξαν αυτή την στιγμή. Κι αυτή η στιγμή αξίζει όσο όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα. Αυτό που μετράει είναι η στιγμή.» Μου είπες πως όταν σε φίλησα τα χείλη μου ήταν διστακτικά. Δίσταζα μέχρι να κάνω την παραπάνω σκέψη.