Δεν πληρώνω τέλος.

διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας αυτό


Τέλος. Τέλη. Πολλά μικρά κι ένα πελώριο ως εκεί που φτάνει το μάτι. Και δεν εννοώ τους φόρους. «Το τέλος»
Το τέλος της σχέσης μας και άρα το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε, σαν τη προφητεία των Μάγια, ξέρω ‘γω. Της μέρας μας όπως την ξέραμε. Της γλυκιάς ρουτίνας. Όπως την ξέραμε!
Σαν να είναι το μέσα του ανθρώπου μια πλαστελίνη, που μπορεί το συναίσθημα δίχως χέρια, να πλάσει σε σχήματα ποικιλοτρόπως. Κι όταν φτάνει το πλήρωμα του Χρόνου, που μόνο αυτός γνωρίζει πότε στ’ αλήθεια έρχεται, γίνεται η πλαστελίνη ξανά μια άμορφη σκληρή μάζα, άχρωμη. Αυτό το χρώμα που βγαίνει όταν αναμιγνύεις διάφορες αποχρώσεις. Ίσως ένα αδιάφορο μουσταρδί ή ένα ψυχρό γκρίζο.
Είναι σκληρή σαν πέτρα η μάζα, γιατί έμεινε καιρό σχηματισμένη κάπως… σπιτάκι, καρδούλα, δεντράκι, αστέρι. Ξεράθηκε και τώρα θέλει ζέσταμα για να μαλακώσει. Να την κρατάς σφιχτά στα χέρια σου και να ασκείς μεθοδικά δύναμη, ώσπου να γίνει ζυμάρι. Ξεράθηκε το μέσα μας. Το δικό μου στα σίγουρα.

Και είναι τόσο αστείο αυτό που κάναμε τόσο καιρό με τα μικρά τέλη. Ανόητες αναποφάσιστες αποφάσεις που οδηγούν μαθηματικά στην φθορά και δεν σ’ αφήνουν να απολαύσεις ότι έχεις, να κάνεις αφαίμαξη. Τώρα το καταλαβαίνω καλύτερα, γιατί το πελώριο τέλος δεν σε ρωτάει και δεν προειδοποιεί. Σαν την ύπουλη ηρεμία που επικρατεί πριν από μια καταιγίδα.
Όταν καταφτάνει το τανκ για να ισοπεδώσει, είναι πολύ αργά για επιχείρηση σωτηρίας. Η Απόφαση μετουσιώνεται σε οδηγό του πολεμικού οχήματος και το μόρφωμα της σχέσης γίνεται χαλκομανία στην άσφαλτο. Μια αηδία που την λυπάσαι.