Για πόσο; Για τόσο.

Θα ‘θελες να είσαι περισσότερο ανεξάρτητος, λίγο πιο ευκατάστατος, μεγαλύτερος ηλικιακά, να μπορείς να είσαι μαζί της. Να στέκεσαι στα πόδια σου. 
Κι εκείνη, θα θελες να αποφασίζει για τον εαυτό της, να είναι τα βήματα της σταθερά κι αποφασιστικά προς το μέρος σου. Μισό δρόμο αυτή, μισό εσύ, για να συναντηθείτε. 

Προσπαθώντας να μην πέσεις σε παράλογους συνειρμούς, παραδέχεσαι στον μικρό ανθρωπάκο που εδρεύει στο κεφάλι σου, ότι όσο θεριεμένα κι αν είναι τα αγριόχορτα, μπορείς πάντα μεθοδευμένα να ανοίξεις δρομάκι καθαρίζοντας τα. Το μονοπάτι σου. Ξεριζώνεις μερικά, κι ακόμα κι αν δεν έχεις μηχάνημα, τα χέρια δεν σε προδίδουν. Ποτέ δεν μπορείς να προφυλαχτείς όμως, από τις εδαφικές ανωμαλίες και ειδικά από τα φίδια. Απρόβλεπτα αδιέξοδα.

Έχεις φυσικά, κι ένα δυνατό χαρτί. Παντοτινά δικό σου και αναφαίρετο. Η αξιοθαύμαστη νοητική ικανότητα και δυνατότητα να βιώνεις την αγάπη σου διαμεσολαβητικά, να φαντάζεσαι και να φαντασιώνεσαι. Σε φέρνω με τον νου να ξαπλώνεις πλάι μου στο ίδιο μαξιλάρι, κάθε βράδυ. Σε κοιτώ και με κοιτάς ώσπου να μας πάρει ο ύπνος. Τροφή της ψυχής.
Για πόσο;
Για τόσο. 

Αν μπορούσαμε με έναν μαγικό τρόπο να παγώσουμε τον πόθο, την αγάπη κι ότι μας ενώνει. Θα μπορούσαμε λες, να τα ζωντανέψουμε όταν πλέον θα είμαστε λίγο πιο «αυτοδιοικούμενοι»; Για να έχει η αποφασιστικότητα μας αντίκρισμα και να μην κοπανιέται σε τοίχους με ζωγραφισμένες πόρτες. Τοίχος είναι και η πόρτα. Πέτρα. Ας μην απατόμαστε.

Έπειτα κατακλύζεσαι από φόβο μήπως και στο μέλλον αλλάξεις, ίσως κι εκείνη. Το «μαζί» να είναι πια ανέφικτο, να φαντάζει ακατόρθωτο, καθώς εσείς δεν θα είστε πια εσείς, όσο κι αν μοιάζετε. Κάποιοι κάποτε ταιριαστοί εαυτοί, σήμερα αλλαγμένοι. Ο χρόνος χαράζει ρυτίδες στο πρόσωπο και άλλες τόσες στα έσω. Χάνεσαι στην υποθετική σκέψη, ωστόσο σου κάνει καλό, γιατί εκτιμάς το παρόν σου. Ναι, έστω κι αυτό το πληγωμένο «τώρα», το μισό, το αδειανό, που ευχαριστιέται μόνο μέσα από την διαμεσολάβηση φαντασιακών εικόνων και ονείρων. Έτσι αγαλλιάζουν αυτές οι ψυχές. Αποδέξου το γιατί είναι το μόνο που έχεις.

written by maria antouanetta