Oδηγίες προς γήινους ανασφαλείς και άπειρους ναυτιλλομένους (;)

διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας αυτό


“...απλά πρέπει να βρεις μια φορά τον δρόμο για τα σύμβολα...” μου είπε. Και με άφησε με την απορία. Τι κάνω λάθος; Πού το χάνω;

Είναι πολλά, πάρα πολλά αυτά που θα ‘θελα να πω. Τα λέω. Έστω τα μισά και έστω έμμεσα ή στα λάθος άτομα. Πόσες φορές δεν επαναλαμβάνομαι στους φίλους. Και ανάθεμα αν λέω αυτά που πραγματικά σκέφτομαι. Τα φοβάμαι. Δε θέλω να τα πω, γιατί θα αποκτήσουν υπόσταση. Θα γίνουν τέρατα ψηλά, γεμάτα παράλογη λογική και θα με μαλώσουν. Και μετά θα με φάνε και θα φάνε και όσα με κόπο έχω προσπαθήσει έστω, να ανακαλύψω.
Ένας κόμπος στο λαιμό είναι και ώρες ώρες λες και ξεχνάω να πάρω ανάσα. Το αντιλαμβάνομαι όταν κάποια στιγμή το στήθος μου αδειάζει και ζητά μια τεράστια δόση για να έρθει στα καλά του. Πονάει αυτή η ανάσα. Όσο με λυτρώνει, τόσο με πονάει. Και είναι το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ που τρέμουν τα χείλη και τα μάτια δακρύζουν στο μαξιλάρι από τον πόνο.

Δε μου φτάνει το μπλα μπλα. Δε μου δίνει απαντήσεις, ούτε το φορτίο μου σηκώνει. Μερικές φορές το κάνει και ασήκωτο. Αλλά το έχω ανάγκη, γιατί δεν έχω βρει ακόμη το δρόμο μου για τα σύμβολα. Όλο χάνομαι, ηθελημένα ή μη. Ηθελημένα. Φοβάμαι. Φοβάμαι όσα θα αντικρίσω. Ελαττώματα και σφάλματα. Λάθος κρίσεις και αδιέξοδα.
Να με αντιμετωπίσω; Χωρίς τη μάσκα μου; Δεν ξέρω αν μπορώ. Αν είμαι έτοιμη ακόμη. Για τον εαυτό μου δεν ξέρω. Και την κρίση τους τη φοβάμαι. Εγώ με ξέρω. Οι άλλοι όμως; Ποια είναι αυτή που ξέρουν; Και αν δεν είναι αυτή που αγαπούν; Αν δεν είναι αυτή που της χαμογελούν; Αν δεν είναι αυτή που θέλουν πλάι τους; Αν αυτή δεν είναι ούτε γλυκιά, ούτε καλή, ούτε, ούτε, ούτε όλα αυτά; Και τρομάζω και γυρνώ πίσω. Να μη τον βρω αυτόν το δρόμο.

Χαμένη. Σα τη χαμένη τριγυρνάω. Γι’ αυτό τριγυρνάω. Και το τέλος δε το ξέρω να το γράψω. Με πίκρα μένω στα χείλη. Και συνεχίζω σα χαμένη. Και συλλέγω οδηγίες προς γήινους ανασφαλείς και άπειρους ναυτιλλομένους...

written by the ipanema girl