Σπίτι του ήταν όλη η πόλη...

Ήταν η απόδειξη ότι αυτή η πόλη έχει τόσες εναλλαγές και τόσες πλευρές όσες οι άνθρωποι που ζουν σε αυτήν. Ήταν ο λόγος να μην ξεχνάς ποτέ ότι η τέχνη αφορμίζεται από μελαγχολικούς και στραπατσαρισμένους πρωταγωνιστές της καθημερινότητας. Ήταν ένα κοινό μυστικό που μαρτυρούσε την μεγαλύτερη αλήθεια. Αυτός είναι ο λόγος που κάτι δεν σου κολλάει όταν περπατάς την Βασιλέως Ηρακλείου και φτάνεις στην γωνία εκεί στο Κρατικό Ωδείο. Δεν ξέρω αν θυμάστε…μια μορφή, μοναχική, μελαγχολική, σκοτεινή…ίσως κι απεχθής στους διάφορους περαστικούς. Απεχθής γιατί δεν ταίριαζε στον καθωσπρεπισμό μας, που μας θέλει καθαρούς, μοσχομυριστούς και καλοντυμένους – και φυσικά συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου σε όλους αυτούς-.

Περνώντας πριν μερικές μέρες από το συγκεκριμένο σημείο παρατήρησα ότι κάποιος λείπει -ίσως και να μην έδινα σημασία στην απουσία του αν περνούσα κανένα πρωί, τρέχοντας γιατί έχω αργήσει, έχοντας αυτό το άγχος του να είσαι πολυάσχολος και βιαστικός-. Σκέψου, ίσως δεν τον θυμάσαι ή δεν τον πρόσεξες ποτέ γιατί πάντα ήσουν πολύ βιαστικός. Μια μικρή συμβουλή: αν υπάρχει κάποια διαδρομή που κάνεις κάθε μέρα τρέχοντας κοιτάζοντας μόνο τον στόχο, αφιέρωσε ένα απόγευμα να την περπατήσεις βολτάροντας…θα ανακαλύψεις πολλά για τα οποία δεν σου καίγεται καρφί. Έλειπε λοιπόν ο «άστεγος» της γωνίας και εκεί στην θέση που καθόταν, στο πεζούλι του Κρατικού Ωδείου, κάποιος είχε αφήσει ένα χαρτί το οποίο έγραφε « Τον είπαν άστεγο αλλά κανείς ποτέ δεν κατάλαβε πως το σπίτι του ήταν όλη η πόλη.»

Πέρασα σήμερα το πρωί, με σκοπό να το βγάλω μία φωτογραφία αλλά προς λύπη μου δεν βρήκα το χαρτί αυτό εκεί. Θα ήθελα πολύ να μπορούσατε να το δείτε αλλά δυστυχώς προφανώς κατέληξε στα σκουπίδια του Δήμου. Σίγουρα δεν θα μας λείψει και τόσο, ας ήμαστε ρεαλιστές…ίσως για κάποιους να είναι και μια ανακούφιση γιατί τους προκαλούσε μια αμηχανία κάθε φορά που τον αντίκριζαν. Εμένα θα μου λείψει αυτή η αμηχανία…γιατί κάθε φορά με έβαζε σε σκέψεις για τον εαυτό μου, τον ρατσισμό, την προκατάληψη, τα στενά όρια μέσα στα οποία κινείται η κοινωνία μας. Δεν το κρύβω πως κάθε φορά που περνούσα ήθελα να τον κοιτάξω περίεργα και έλεγα στον εαυτό μου «μην το κάνεις, δεν είσαι σε τίποτα καλύτερη από αυτόν».

Υπάρχουν πράγματα που δεν ταιριάζουν στην τέλεια ζωή μας, θέλουμε να τα αποφύγουμε και τα κρύβουμε ή τα αγνοούμε. Αυτά όμως τα αποκρουστικά και τα απαράδεκτα είναι που μπορούν να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, να μας φέρουν κοντά στους φόβους μας, να καταρρίψουν τις προκαταλήψεις μας…να μας κάνουν τελικά λίγο πιο ευτυχισμένους…γιατί ευτυχής μπορεί να είναι μόνο κάποιος που έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει τους φόβους του.