Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

" Το παιδί μου το καλό...ποιος το είπε άσχημο...που 'ναι σαν δαμάσκηνο"


Θυμάσαι τι ήταν αυτό που σε βοηθούσε να ηρεμήσεις όταν ήσουν μικρός και πάθαινες καμιά φορά αμόκ; Όταν πλάνταζες στο κλάμα απαρηγόρητος γιατί κάποιος σου είπε όχι; Γιατί ίσως πονούσε λίγο η κοιλίτσα σου και τρόμαζες;

Η μαμά σε άρπαζε δυνατά, σε ταρακουνούσε προκειμένου να σου τραβήξει την προσοχή. Φώναζε το όνομά σου, σου χάιδευε το κεφάλι, σε έβαζε πάνω στα πόδια της και σε τράνταζε ρυθμικά .. «ταμ του ρου ρουμ ταμ του ρουμ ..το παιδί μου το καλό ποιός το είπε άσχημο που είναι σαν δαμάσκηνο». Εσύ χωρίς να το καταλαβαίνεις μετά από λίγη ώρα και πολύ ταρακούνημα πάντα ένιωθες καλύτερα και ξεχνιόσουν.. ήταν ανακούφιση.

Αυτή λοιπόν η μνήμη ήρθε στο μυαλό μου όταν έπαθα ένα από αυτά τα αμόκ. Σαφώς όχι γιατί πονούσε η κοιλίτσα αλλά γιατί κάποιος μου είπε ΟΧΙ. Όχι δεν μπορείς να παίξεις άλλο σ’ αυτή τη γειτονιά… οι ομάδες έκλεισαν κι εσύ έμεινες απ’ έξω! Στη θέαση της πραγματικότητας έφριξα, πανικοβλήθηκα.. ίλιγγος, ζαλάδα, τρέμουλο, ασυνάρτητες σκέψεις, θολωμένο βλέμμα και δυνατό αίσθημα εγκατάλειψης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για οξεία κρίση πανικού, από αυτές που δεν ελέγχεις με τη λογική. Το συνονθύλευμα απογοήτευσης και θυμού ξεχειλίζει σαν ηφαιστειακή λάβα και αποφασίζει να εκραγεί… γίνεται απόγνωση, ένα μικρό τέλος του κόσμου. Εκείνη τη στιγμή κανείς και τίποτα δεν έχει τη δύναμη να με παρηγορήσει ,ίσως βάλω τα κλάματα, ίσως αρχίσω να τρέχω χωρίς προορισμό! Συνειρμικά ωστόσο, αναρωτιέμαι τι αποτέλεσμα θα είχε στην περίπτωση μου το μητρικό ντάντεμα ή έστω κάτι παρεμφερές . Αν μπορούσε κάποιος την κρίσιμη στιγμή δηλαδή ,να παραστήσει τη μαμά μου έστω πυροσβεστικά , θα μπορούσα να γλιτώσω; να νιώσω πάνω μου την ίδια λυτρωτική δύναμη όπως κάποτε;;;;;; Αναφέρομαι σε ένα τράνταγμα όπως εκείνο στα πόδια, μια προσπάθεια να ξεκολλήσει το μυαλό από την εφιαλτική εμμονή.

Η Μαλβίνα χαρακτήριζε τις έμμονες ιδέες τσιμπούρια της σκέψης, το ίδιο βλέπω κι εγώ σ’ αυτές. Κι εφόσον μόνη αδυνατώ να θέσω υπό έλεγχο το παιδί που ‘κουντουρντίζει’ μέσα μου ... ένα δυνατό χέρι θα μπορούσε να σπάσει το κακό τσιμπούρι και τη στιγμή του πανικού να μου προσφέρει ένα δυνατό distraction..έστω αποκαλώντας με... «δαμάσκηνο».

maria antouanetta

3 σχόλια:

Unknown είπε...

maria antouanetta einai i ipografi sou??

Το παιδί μου το καλό...ποιος το είπε όμορφο...που'ναι σαν αόματο
:)

maria antouaneta είπε...

nai maria antouaneta :-)

melina είπε...

Orismenes dieukrinhseis
Oi anarthseis me thn ypografh maria antouanetta anhkoun sthn poly kalh mou filh maria antouanetta ths opoias h tautothta den apokalyptetai gia eunohtous logous( px einai se programma prostasias martyrwn klp)-basika den kserw giati den mas leei epitelous pia einai na teleiwnoume....xaxaxaxa-maresei omws kataba8os na thn krataw sthn afaneia xaxaxaxaxax
oi anarthseis xwris ypografh anhkoun sthn ypofenomenh